Hier ben ik met mijn dochter. Goede foto vind ik zelf. Aan de buitenkant zie je niks. Dit was net nadat we het vorige logje achter de rug hadden. Weg van de zwarte zaterdag, de route nationale 7 op. Als het zo toch eens werkte, dat je gewoon van het zwarte weg kon sturen. Ik las vandaag een boek uit, ik kreeg het opgestuurd van een lezeres, vriendin en maîtresse, ik biecht het maar op. Alleen doet zij het zo dat Linda het te weten komt en het lijkt alsof het een grapje is. Nou ja, ik mag haar graag. En Linda ook, want die noemde onze vorige hond naar haar.
Het boek is een samenvatting van een blog van Allie Brosh en gaat over haar geestesgesteldheid en depressies. Ze heeft ze zwaarder dan ik en haar depressies ontstaan zonder reden. Ze schrijft en tekent zichzelf en probeert de logica erachter te verduidelijken. Dat wil zeggen, de verschillende golflengten waarop mensen met gevoel en zonder gevoel zitten. Dat degene met een depressie niet snapt wat mensen zonder depressie bedoelen. Dat goede raad onbegrepen blijft omdat die vanuit gevoel komt, en degene met een depressie niks meer voelt. Ze huilt zonder reden, lacht zonder reden, en sloot zich maandenlang op in haar kamer met alleen internet. Toen haar gevoel terugkwam haatte ze alles.
Zo is het bij mij niet. Misschien bij vlagen, maar niet constant. Bij mij is het meer de vraag wanneer ik die negatieve gedachten kwijtraak. Wanneer ik de ondraaglijkheid van het leven weer omzet in grapjes, zodat je zelf weer kunt lachen om wat we hier met z’n allen aan het doen zijn. Dat je het niet meer in de gaten hebt. Zoals tinnitus. Robin Williams zei: people don’t fake depression. They fake being ok.
Mack 
Robin Williams kon het weten. Maar het gaat bij lange na niet op voor iedereen met een depressie.
Wat zien jullie er vakantieachtig uit. En inderdaad, er is niets aan jou te zien. Zal wel aan la douce France en het mooie weer liggen. Laat die depressie maar achter in Frankrijk wanneer jullie weer huiswaarts gaan en neem dan een paar kratten rosé mee. Het kan maar deugd doen, hè. Fijne vakantie.
LikeGeliked door 1 persoon
Wat een leuk meisje is Tamar geworden. Ik vind jullie er allebei prima op staan en dat na zo’n horrorovernachting 😉
Ik wou graag, dat mensen met een aandoening of een ziekte duidelijk aangaven wat zij willen of juist niet willen van anderen. Moeten we ze met rust laten? Moeten we ze juist niet met rust laten? Moeten we erover praten? Moeten we alleen praktisch helpen? Dat is best lastig, want wanneer doe je het als bijstaander nu goed en wanneer moet je je kop houden. Ik heb bijv. echt geen idee van wat een depressie is. We hebben allemaal wel eens een dag van ‘getver, niks is leuk en alles is ruk’ maar dat gaat vrij snel over en stelt in dit verband natuurlijk niks voor. Iemand, die er in het verleden last van heeft gehad, zei mij eens dat het net is alsof er een dikke grijze deken over je heen ligt. Grote genade!
LikeGeliked door 1 persoon
Je gunt iedereen toch zo’n maîtresse he? Klinkt ook zo lekker Frans, maîtresse. En ze heeft altijd een dakje boven haar hoofd. In dit geval op de i.
LikeGeliked door 1 persoon
Iedereen? Nou eh, nee. Alleen mezelf.
LikeGeliked door 1 persoon