Gedresseerde olifant.

Vandaag kwam het langverwachte bericht van de ontslagronde. Maar liefst zes mensen moeten ons team verlaten. Daar nemen ze dan ook weer negen nieuwe voor aan tegen een jaarsalaris van tussen de zes- en de vijftienduizend euro. Het waren er drie meer dan ik verwachtte en hoopte want drie hadden reeds aangegeven dat ze de gang van zaken behoorlijk zat waren en tegen een ontslagvergoeding wel weg wilden.

Ik was er de hele dag door van slag en heb eigenlijk niks gepresteerd. Ik belde even met de enige collega die dit ook weet om mijn frustratie te delen. Eigenlijk stelt dat hele sr. vice-presidentschap geen reet voor, je moet alleen een paardenlul zijn. Deze missie gaat mislukken dat weet ik nu al, want er is een Amerikaans spreekwoord dat zegt: if you pay peanuts, you’ll get monkeys. Dat doet er allemaal niks toe, op papier moet het kloppen, want het budget is belangrijker dan de werkelijkheid. Met een strakke begroting wordt het bedrijf meer waard, en eventuele tegenvallers worden weggeschreven als incidentele lasten, zodat een potentiële koper zich daar niet druk over hoeft te maken. En zo houdt iedereen elkaar voor de gek, ten koste van de werknemer, die steevast “asset” wordt genoemd. Our people are our most valuable assets, staat er dan in een of ander verslag.

Als je ze beschuldigt van bullshit wordt dat altijd ontkend. Zo gaat dat overal waar managers werken. Liegen is hun taak. En ik trap er eigenlijk nooit in. Ik kan er alleen zo weinig mee. Ik zit ook maar te wachten tot ik een keer aan de beurt ben. Slecht verhaal eigenlijk. Een beetje vent zou nu de CEO bellen, zeggen dat hij een horse dick is en weggaan. Maar nee hoor, dat komt in me op, en daar blijft het bij. Dat weten ze, dat het zo werkt. Terwijl als wij nu allemaal stoppen met werken heeft dat desastreuze gevolgen voor het bedrijf. We zijn met vijftien maar we zouden de hele boel lam kunnen leggen. Waarom doen we dat eigenlijk niet? Om de zelfde reden als dat een gedresseerde olifant opdrachten uitvoert. Hij weet niet beter.

Auteur: Mack

Ik ben Mack, uit 1969, dat klinkt vertrouwder dan het noemen van mijn leeftijd. Begonnen in 2004 met web streepje log, dat te succesvol werd en dus overgenomen door snelle jongens die alles kapot maakten. Ik heb in tegenstelling tot velen mijn archieven kunnen redden, maar bijbehorende foto's zijn veelal verdwenen in de diepste krochten van internet en dus weg. Ik woon in Vaassen, aan de oostelijke rand van de Veluwe en schrijf daarover alsof het onontdekte wildernis is. In werkelijkheid is het één grote ergernis van verbodentoegangbordjes en zwervende toeristen. Verder schrijf ik over alles, soms serieus maar meestal niet. Sorry. Toon alle berichten van Mack