Straalkachel

Hij wilde heel graag naar een feestje van een vakantievriend maar er reden ‘s nachts geen treinen meer terug en hij kon niet blijven slapen. Hij had zich er al bij neergelegd dat wij hem niet midden in de nacht zouden gaan halen, maar toen ineens kocht ik een andere auto waardoor mijn stemming veranderde. Ik zei hem dat ik hem dan wél kwam halen. Hij was blij en gaf me een high five.

Dus reed ik daarnet, naar nachtelijk en uitgestorven Veenendaal, precies zo uitgestorven als ik mij herinnerde van een eerdere nacht dat ik hier was, vijfentwintig jaar geleden. Om half drie belde ik hem om te zeggen dat ik voor de deur stond en ik hoorde al dat er niet veel verstand meer in hem zat. Toen hij naast me plaats nam, rook ik sterke drank en zei hem dat dat niet slim was. Bier prima, maar die zooi is slecht voor je. Hij mompelde wat, hield een plastic tas in zijn handen en zei dat hij al gekotst had. Een minuut later sliep hij en reed ik terug naar het altijd bruisende Vaassen.

Bij ons aangekomen kwam hij niet de auto uit, en ik besloot eerst de voordeur open te maken. Toen ik terugliep en hem eruit wilde trekken snauwde hij me af en dacht verder in de auto te kunnen slapen. Met de grootst mogelijke moeite kreeg ik hem eruit en moest ik hem ondersteunen. Naast de auto ging hij voorover hangen omdat hij dacht dat hij moest overgeven, maar na een minuut trok ik hem mee naar binnen. Hij ging op de wc zitten, maar kennelijk om te slapen, niet om de bestemming van de wc te dienen.

Ik duwde hem twee trappen op, moest zijn kleren uittrekken omdat hem dat zelf niet lukte, en zei hem dat de plastic zak naast hem lag. Hij mompelde een bedankje en ging liggen, het ongewassen zwijn. Die heeft morgen hoofdpijn, m’n kleine Hansiepansie. Hopelijk leert hij ervan.

Ik schreef dit vannacht, ik lig nog in bed en hoor hem beneden praten. Ik loop verbaasd naar beneden en hij staat vrolijk en zonder hoofdpijn in de kamer. Hij heeft geen idee hoe hij thuis is gekomen.

Auteur: Mack

Ik ben Mack, uit 1969, dat klinkt vertrouwder dan het noemen van mijn leeftijd. Begonnen in 2004 met web streepje log, dat te succesvol werd en dus overgenomen door snelle jongens die alles kapot maakten. Ik heb in tegenstelling tot velen mijn archieven kunnen redden, maar bijbehorende foto's zijn veelal verdwenen in de diepste krochten van internet en dus weg. Ik woon in Vaassen, aan de oostelijke rand van de Veluwe en schrijf daarover alsof het onontdekte wildernis is. In werkelijkheid is het één grote ergernis van verbodentoegangbordjes en zwervende toeristen. Verder schrijf ik over alles, soms serieus maar meestal niet. Sorry.

8 gedachten over “Straalkachel”

  1. Zo, die was er goed aan toe! Er gaat bij mij een luikje open.
    Ik hoorde voor het eerst het woord comazuipen, van mijn huisarts toen ik met hem sprak over wat kort ervoor gebeurd was. Dat was minder lollig. Een van mijn kinderen (toen 14) was naar een vriendin, dat bleek een feestje waar flink (in) gezopen werd, en die van mij raakte in coma. Ik werd gebeld en was totaal in paniek toen ik haar zag liggen. Geen volwassene er bij, half duister … ik wist niet eens meer hoe m’n telefoon werkte. Ambulance, ziekenhuis, maag leeg pompen, het was allemaal niet zo leuk.
    Bij jouw verhaal moest ik denken aan die twee van Absolutely Fabulous, die na een avondje uit niet meer uit de auto stapten maar rolden. Waarbij de dochter in de deuropening, de armen over elkaar het tafereeltje hoofdschuddend in ogenschouw nam. Zou het wel weer eens willen zien.

    Geliked door 1 persoon

    1. Ik vond dit zelf ook niet zo lollig en ik ben blij dat hij al overgegeven had. Daardoor had hij geen kater de volgende dag. En dat hij niet meer wist hoe hij thuis was gekomen was meer omdat hij als een blok in slaap viel. Het laatste wat hij zich herinnerde is dat hij in mijn auto stapte, verder wist hij niets meer van de reis of hoe hij eruit was gekomen en in bed was gekomen. Hij twijfelde zelfs even of hij wel was geweest. Maar we hebben hem wel even verteld dat dit niet de bedoeling was.

      Like

  2. Achteraf kun je blij zijn, dat hij niet in je auto kotste en dat je dan dat eind nog had moeten rijden en alleen maar twee papieren zakdoekjes in je dashboardkastje had gehad. Gruwelijk! Maar Hansiepansie heeft er wellicht iets van geleerd. Het hoort er allemaal bij, geloof ik. 🙂

    Geliked door 1 persoon

Zegt u het maar

Vul je gegevens in of klik op een icoon om in te loggen.

WordPress.com logo

Je reageert onder je WordPress.com account. Log uit /  Bijwerken )

Facebook foto

Je reageert onder je Facebook account. Log uit /  Bijwerken )

Verbinden met %s

Deze site gebruikt Akismet om spam te bestrijden. Ontdek hoe de data van je reactie verwerkt wordt.

%d bloggers liken dit: