De engel van Vlaanderen

Echt geluk bestond alleen vroeger. In die wetenschap heb ik ook lang in het verleden geleefd. Ik had mijn eigen tijdmachine die mij met gemak terugbracht naar de jaren zeventig of tachtig. Ik heb hem nog steeds, die tijdmachine, hij werkt nog feilloos maar ik reis minder vaak. Van 1985 tot halverwege de jaren negentig leefde ik in de twee decennia ervoor, ik moest alleen noodgedwongen terugkomen voor school of werk.

Mijn kleding, mijn muzieksmaak en mijn kamer waren aangepast, maar niet aan een jongere van tien jaar terug, maar aan mijn vader, die pas was overleden en die ik wilde laten herleven. Ik droeg kleding waar ik soms om uitgelachen werd, maar ze begrepen niet waarom. Ik zocht op de radio naar een programma wat hij vaak luisterde, “vragen staat vrij,” gepresenteerd door een vrouw met de bijnaam “de engel van Vlaanderen”. Niet dat ik dat destijds wist, maar ik hoorde het later van mijn moeder.

Als ik de zender gevonden had en ik die lieve stem hoorde, dan was alles weer goed. Dan was er nog niks verloren. De weekenden koesterde ik en als ik op zaterdagochtend de kranten bezorgde, dan kwam ik bij een huis dat ouderwets gezellig was ingericht en waar de platte stereo een groen licht uitzond, wat zou kunnen betekenen dat de jaren zeventig niet alleen door mij gekoesterd werden. Als ik naar mijn werk reed, ik werkte bij hetzelfde accountantskantoor als mijn vader, alleen tien jaar later, dan waren de eerste vijftien kilometer over de Amersfoortse weg veilig, en reed ik in de jaren tachtig. Aangekomen op de snelweg moest ik terug naar de harde realiteit van de jaren negentig, waar ik mij alleen staande moest zien te houden.

Je zou kunnen zeggen dat ik ernaast geleefd heb toen. Maar ik kon er ook niet veel aan doen. Ik miste mijn vader heel erg en deed alles om hem minder te hoeven missen.

Ik ben nog steeds blij met mijn tijdmachine. Zoveel is er vastgelegd en naar zoveel kan ik terugkeren. Maar ik leef nu weer voornamelijk in het heden. De engel van Vlaanderen is onlangs overleden, 35 jaar na mijn vader, zij werd tweeënnegentig.

Auteur: Mack

Ik ben Mack, uit 1969, dat klinkt vertrouwder dan het noemen van mijn leeftijd. Begonnen in 2004 met web streepje log, dat te succesvol werd en dus overgenomen door snelle jongens die alles kapot maakten. Ik heb in tegenstelling tot velen mijn archieven kunnen redden, maar bijbehorende foto's zijn veelal verdwenen in de diepste krochten van internet en dus weg. Ik woon in Vaassen, aan de oostelijke rand van de Veluwe en schrijf daarover alsof het onontdekte wildernis is. In werkelijkheid is het één grote ergernis van verbodentoegangbordjes en zwervende toeristen. Verder schrijf ik over alles, soms serieus maar meestal niet. Sorry. Toon alle berichten van Mack