Stank voor dank

Nu, ongeveer twee maanden nadat ik twee goedkope binnen- en buitenbanden voor mijn dochters fiets bestelde, was het tijd om de voorste vervangen, nadat ze een maand geleden de achterste aan gort had gereden, misschien herinnert u zich het herstellogje nog. Nu appte ze dat haar voorband lek was, dus ik kon aan de gang.

Ik denk dat even snel te doen, maar hoe kom ik daar eigenlijk bij? Altijd, altijd zijn er complicaties. Deze keer: er zaten drie spaken om de vooras gevouwen. Witheet maakt me dat, want het tekent het gebrek aan respect voor de fiets, het gebrek aan enig gevoel voor techniek en sowieso: hoe krijg je dat voor elkaar? Tevens lagen er allerlei stangetjes los en was de bedrading van de naafdynamo losgetrokken, waarschijnlijk door die spaken. Ik appte haar witheet dat ik een verklaring wilde en dat ik geen genoegen nam met “ weet ik niet” en dat ze naar de fietsenmaker kon met die spaken en dat licht. Het antwoord: “ hij fietst gewoon, je hoeft alleen de band te maken.”

Ik sleutelde weer alles los, met heel veel moeite kon ik die verlichting zelf weer maken, en hoe ik het voor elkaar kreeg, ik weet het niet, maar ik stond met die fiets tussen m’n benen geklemd en ik wilde er overheen stappen, de fiets viel, en ik viel. Ik dacht op het gras terecht te komen, maar raakte keihard met mijn bovenrug een paal van de veranda. Ik realiseerde me even dat ik geluk had dat het mijn hoofd niet was, maar ik bleef toch een minuut bewegingloos liggen tot de ergste pijn wegtrok en ik weer kon gaan staan.

Uiteindelijk lijk ik nergens last van te hebben, maar het maakt verder ook weinig indruk. Linda schrok de eerste keer wel toen ik het vertelde, maar de tweede keer sloeg de verveling al toe. En toen ik het aan Tammar probeerde te vertellen zei Linda: ja, wat kan dat kind daar nu aan doen?

Waar doe je het allemaal nog voor, vraagt de man van middelbare leeftijd zich wel eens af. Geen enkele waardering meer in dit leven, alleen van je baas, dat je het zo goed gedaan hebt. Daar blijft het dan ook bij. En van mij wordt verwacht dat ik deze frustraties niet opkrop zodat ik straks mijn medemens iets aan ga doen. Het is een van de redenen van deze blog, ik vertel het u.

Auteur: Mack

Ik ben Mack, uit 1969, dat klinkt vertrouwder dan het noemen van mijn leeftijd. Begonnen in 2004 met web streepje log, dat te succesvol werd en dus overgenomen door snelle jongens die alles kapot maakten. Ik heb in tegenstelling tot velen mijn archieven kunnen redden, maar bijbehorende foto's zijn veelal verdwenen in de diepste krochten van internet en dus weg. Ik woon in Vaassen, aan de oostelijke rand van de Veluwe en schrijf daarover alsof het onontdekte wildernis is. In werkelijkheid is het één grote ergernis van verbodentoegangbordjes en zwervende toeristen. Verder schrijf ik over alles, soms serieus maar meestal niet. Sorry. Toon alle berichten van Mack