Het is inmiddels november en ik zit in de put. Angstig, rusteloos, knoop in mijn maag, doodmoe. Toch is het dieptepunt al geweest. Dat hoop ik tenminste. Kon gelukkig terecht bij mijn eigen huisarts die even de tijd voor me nam. Ik denk dat hij precies de goede vragen stelde over hoe het nu komt dat op mijn 52e nog zo loop te klooien. In elk geval had hij vertrouwen in me, wat mij ook weer wat houvast gaf.
Omdat ik moe ben kan ik haast mijn bed niet uitkomen en om vijf uur stop ik ermee. Ik werk thuis omdat naar kantoor gaan nu te belastend is. Ik denk na over mijn ellende. Wat maakt nu dat veranderingen mij zo kunnen ontregelen? Waarom ben ik niet gewoon als mijn opa, werk je hele leven bij de PTT, en doe gewoon wat je moet doen zonder stress.
We keken samen oude afleveringen van Friends. De hele avond. Gordijnen dicht en ik moest lachen. Ik beet Linda toe dat ik wel lachte maar dat ze niet moet denken dat het al over was. Ze had niet anders verwacht. Door het lachen raakte ik de knoop in m’n maag tenminste even kwijt.
Goh, hoe zou het leven zijn zonder angsten? Moet toch een feest zijn als je zo overal op af stapt? Ik raakte aan de praat met een vrouwelijke collega. Het zijn vrijwel altijd vrouwen als ik aan de praat raak. Zij heeft mijn angsten niet. Toch vertelde ze me dat ze elke week bij een psychiater zat. Ik vroeg haar of ze me wilde proberen uit te leggen waarom. Dat deed ze. En ik dacht: goh, dat had ik nu nooit gedacht van haar. De wereld lijkt aan haar voeten te liggen en totaal in de knoop met haar gedachten. Ik stuurde haar ‘s avonds een lange mail. Ik bleek het goed begrepen te hebben. Ja, natuurlijk. Zo ben ik. Ik begrijp een ander precies. Kan alleen mijn eigen sores niet aan.
En zo heeft elk leven zijn eigen pijn. Soms zichtbaar, soms niet.
Mack 
Voor je collega ben jij het buiten, je begrijpt haar buiten. Het lijkt erop dat de rapen buiten gaar worden gekookt. Dat is wellicht ook de reden dat je het hier opschrijft. En een geruststelling, lijkt me.
LikeLike
Ik herken het wel, een depressie is zwaar en je schiet heel makkelijk in allerhande sombere gedachten. Ik heb gisteren een nieuw bed gekocht vanwege rugklachten en toen ik net wakker werd dacht ik ‘idioot 1800 euro uitgeven voor een bed en deze ligt net zo goed’. En nu moet ik nog steeds in mijn hoofd rechtvaardigen waarom ik zomaar een nieuw bed koop. Twee dagen terug heb ik in een opwelling mijn rug laten masseren. Ik kon dat nooit maar het is goed om zo af en toe ook aan ‘broeder ezel’ te denken. Ieder lachje, ook al is het nog zo klein, is er één. Gisteren lachte ik zowaar uitbundig.
LikeGeliked door 2 people
Ik vind niet dat je loopt te klooien. Je zoekt houvast in een wereld die niet op de jouwe lijkt. Misschien helpen je stukjes je daar ook een beetje bij
LikeGeliked door 3 people
Het zijn de nachten die je nekken. Overdag kun je wel de schijn ophouden dat het goed gaat. Maar ’s nachts zo rond 2.15 uur. Dan is de angst wurgend. Dan daalt het besef dat leven eindig is. Overdag is zijn er wel tig zaken die gedaan moeten worden.
En of je nou 52 jaar bent, of ouder, de veranderingen komen toch en heb je te accepteren.
LikeGeliked door 1 persoon
Mijn moeder leerde me dat je ’s nachts alle angstige gedachten moet negeren, omdat alles dan erger lijkt. Pas op latere leeftijd ben ik dat verschil duidelijk gaan merken. Ik word wakker midden in de nacht en voel me nerveus over eea. Soms ook net nadat ik wakker word. Als ik dan opsta verdwijnt het als sneeuw voor de zon. Ik las laatst dat dat is omdat het rationele deel van je hersenen dan nog op gang moet komen.
LikeGeliked door 2 people
Wat een mooi stukje tekst en dan heb ik het niet over de inhoud, want dat is vooral voor jou wat minder fraai.
Oh ja, dit is die ene opmerking per jaar dat ik geen steek geef, maar het oprecht meen.
LikeGeliked door 2 people