Genen

Ik zou wel eens een dag niks willen hebben. Gewoon niks. Dat je alleen hoeft op te staan, aan te kleden en in de veranda kunt gaan zitten. Met Chromebook. Zoals onze kat bijvoorbeeld. Niet dat die een Chromebook heeft, maar ze ligt hier naast me, opgerold als een slakkenhuis en geeft al een uur geen teken van leven, behalve dan het uitzetten van haar lichaam bij elke ademhaling. De hond ligt binnen op de bank in ongeveer dezelfde houding, maar de hond moet nog dingen. Zij moet er straks uit bijvoorbeeld. Met mij. Dus ik moet ook dingen. En er hangt nog een dreiging boven me van het vrijwilligerswerk wat ik voor de voetbalclub doe. Helemaal geen zin in. Zo vrijwillig is dat allemaal niet. En het gras is ook alweer aan de hoge kant.

De kinderen zijn vanochtend in alle vroegte vertrokken naar Walibi, Linda heeft ze naar de trein gebracht, dus die laatste ligt nu ook nog slaap in te halen. Het was de eerste keer dat ze alleen met de trein gingen, en er ging iets fout wat volgens mij alleen fout kan gaan als je mijn genen hebt. Hoewel dat bij mij nog nooit is gebeurd, maar ik zie het zó voor me. In Amersfoort moesten ze overstappen, dat hadden ze keurig uitgezocht, maar hoe stap je uit de trein als de deuren niet opengaan? Wisten zij veel dat je op een knop moest drukken? Die zijn dus doorgereisd naar Utrecht. Inmiddels zijn ze wel in Walibi, dus het is klein leed, maar je vaderhart krimpt wel ineen als je dat leest. Het is niet slim, oké, maar wiens schuld is dat? De mijne toch? Ik heb ze nooit meegenomen in de trein, en daarbij, ik heb eens opgesloten gezeten in een telefooncel in Frankrijk omdat de deur niet meer open ging. Een man of tien probeerden mij te bevrijden totdat er eentje op het idee kwam dat de deur misschien aan de andere kant scharnierde. Het is een aangeboren onhandigheid.

Gelukkig waren ze met z’n tweeën en is Hans sowieso trots op zijn onuitwisbare missers (hij appte mij een keer dat ik mijn telefoon thuis had laten liggen) maar het had mij kunnen gebeuren, met die deurknop. En dan de paniek die zou toeslaan. Ik haat het sowieso, reizen met openbaar vervoer naar onbekende bestemmingen. Nee, doe mij maar een keer een dagje niks. Of een ochtendje, zoals nu. Ook goed.

Auteur: Mack

Ik ben Mack, uit 1969, dat klinkt vertrouwder dan het noemen van mijn leeftijd. Begonnen in 2004 met web streepje log, dat te succesvol werd en dus overgenomen door snelle jongens die alles kapot maakten. Ik heb in tegenstelling tot velen mijn archieven kunnen redden, maar bijbehorende foto's zijn veelal verdwenen in de diepste krochten van internet en dus weg. Ik woon in Vaassen, aan de oostelijke rand van de Veluwe en schrijf daarover alsof het onontdekte wildernis is. In werkelijkheid is het één grote ergernis van verbodentoegangbordjes en zwervende toeristen. Verder schrijf ik over alles, soms serieus maar meestal niet. Sorry. Toon alle berichten van Mack