Ik werd daarnet kortstondig overvallen door een droeve moedeloosheid. We luisterden naar een spotifylijst en er kwam een leuk hitje uit de jaren tachtig voorbij. Windforce 11, van Nadieh. Ik zocht haar even snel na omdat dat nu eenmaal kan tegenwoordig, maar tot mijn schrik was Karin Meis, zo heette ze, al overleden in 1996. Dat was volledig langs mij heen gegaan. En omdat het volledig langs mij was heen gegaan concludeerde mijn hersenen alvast dat het dan ook langs u was heen gegaan en dat ze in volledige eenzaamheid en anonimiteit was gestorven op haar zevenendertigste. Wat vast niet het geval was toen ik er iets langer over nadacht.
Zevenendertig, al 24 jaar dood, ze heeft niet eens de aanslag op 11 september meegemaakt. De ramp met de Koersk niet, niet vlucht MH-17. Ze kende Coldplay niet eens, laat staan Beyonce. Obama, Trump, Golfoorlog, ze heeft geen idee. Corona kent ze niet, internet waarschijnlijk niet eens. De wereld heeft sinds haar dood geen seconde trager om haar as gedraaid. Ik heb in elk geval niet om haar gerouwd, simpelweg omdat ik het niet wist. En dat stemde me treurig. Maar was ik treurig om haar dood, of om het feit dat dat kennelijk kon gebeuren zonder dat ik het wist, of om het feit dat de wereld gewoon door draaide al die tijd? Of misschien omdat ik voelde dat het ons allemaal gaat gebeuren, dat we sterven en dat de belangrijkste gebeurtenissen ons dan niet meer bereiken?
Het is belangrijk te rouwen, net als het eren van de doden. Is het niet voor de doden, dan wel voor degenen die ze achterlieten. Met haar hit riep ze me op om haar op te zoeken zodat ik alsnog het rouwproces, hoe kortstondig ook, in werking kon zetten. Rust zacht verder, Nadieh.
Mack 
Ik wens je nog heel veel onbelangrijke nieuwtjes toe.
LikeLike
Jeetje. Ik wist het ook niet.
LikeLike
Goh. Wat mij ook intrigeert, is dat een artiest met bepaalde liedjes een sfeer/herinnering kan oproepen die belangrijk voor iemand is, zonder dat hij of zij dat ooit te weten komt.
LikeGeliked door 1 persoon
Dit lied neem ik aan? Welke sfeer/herinnering?
LikeLike
Ja, inderdaad onder andere dit lied. Ik wilde je niet vervelen met allerlei persoonlijk en sentimenteel gewauwel over het jaar waarin ik voor het eerst naar Australië ging, door welke ontmoeting dat kwam, en hoe ik toen in het leven stond en naar de toekomst keek. In elk geval lag de wereld toen voor me open en dit lied versterkte dat gevoel.
Heb jij bepaalde herinneringen aan dit lied?
LikeLike
Het stond op een cd die mijn moeder altijd draaide, en de cd speler kregen we vlak nadat mijn vader overleed.
LikeLike
Ik vermoedde al een link met het overlijden van je vader, gezien het volgende logje over je zoon. Dit soort liedjes zijn ankerpunten in onze herinneringen.
LikeLike
Kende het deuntje en de titel. Maar denk dat ik de zangeres nooit heb gezien en die clip al helemaal niet. Haar naam doet ook geen bel rinkelen. Was ook in een tijd dat ik net afgekickt was van het radioluisteren en ik meer op- en weg- ging in en voor m’n werk.
LikeLike
Een flauwe notie en een vage herinnering aan dit liedje dat onmiskenbaar bij de jaren tachtig hoorde en dus meteen ook een associatie opriep met de voor mij toen toch wat ingewikkelde tijd. Wat niet wegneemt dat het goed was om het weer te horen, met daarbij een mooi geschreven eerbetoon aan de bijna vergeten Nadieh.
LikeGeliked door 1 persoon