Vrij

Ondanks dat er een wet is die een werkgever verbiedt zijn werknemer te verplichten zijn vrije dagen op te nemen, ben ik een weekje verplicht vrij. Zo’n wet is leuk, maar een werkgever die er schijt aan heeft is ook lachen. Oh ja, je mag je best op die wet beroepen, en dan krijg je inderdaad gelijk, maar het kan dan zijn dat er een volgende ontslagronde volgt en we weten niet hoeveel mensen er dan uit moeten. Dat wordt je fijntjes medegedeeld. Dus nu zit ik hier, trekkend aan het kortste eind en bang voor mijn baan.

Er zijn ergere dingen. Aankomend kwartaal kom ik nauwelijks meer aan werken toe, zoveel vrije dagen moet ik nog opnemen voor het eind van het jaar. Het is ook meer een principekwestie die ik hier verloor, dan dat ik het echt erg vind. Gisteren deed ik vast iets leuks, ik deed drie aankopen. Een badmintonracket, want ik ben er nu achter dat het feit dat ik niet de beste van de club ben geheel aan mijn racket lag, een ouderwetse elpee, waar ik nu al spijt van heb want er is niet veel aan, en een nieuwe telefoonhouder voor in de auto.

Het racket kocht ik bij Decatlon, dat is een sportzaak voor snelle jongens en meisjes. Ze hebben daar geen normale kassa’s meer, maar een zelfscanner en een streng kijkende beveiliger. Dus ik scan de spullen die ik daar had gekocht, dat ging echt verbazingwekkend goed, maar thuis kwam ik erachter dat er een hangslot aan mijn racket zat, dat iemand van de Decatlon eraf had moeten halen, als ze daar tenminste een normale kassa hadden. Ik kon dus terug, of de ijzerzaag gebruiken. Dat is geen lastige keuze, het werd de ijzerzaag. Dat ging ook verbazingwekkend goed, zo goed dat ik me afvroeg wat dat slot eigenlijk voor zin had gehad. En dan voel je pas goed hoe licht 73 gram is. Met slot en hoes was dat was lastig. Ik mepte een paar keer in het luchtledige en dacht dat dit wel wat kon worden. De meeste mensen proberen het in de winkel vast uit zo’n racket. Dat lijkt misschien logisch, maar ik zie de logica niet. In zo’n geval zou het mij kunnen gebeuren dat ik een racket van vijftig euro beter vind aanvoelen dan eentje van honderd, en dan moet ik oneerlijk naar mezelf zijn. Bovendien ga je jezelf toch wijsmaken dat die van 100 euro veel beter aanvoelt. Dus om mezelf die flauwekul te besparen neem ik gelijk die van honderd euro.

De Elpee was er eentje van Alanis Morissette, ik dacht, altijd goed, maar nee. Op deze elpee is ze een moaning cow. Had ik toch beter die van Elvis kunnen nemen, dat is altijd goed. Het houdertje voor mijn telefoon heb ik nog niet geprobeerd. Maar dat gaat vast een succes worden. En anders maak ik er een succes van, zoals met alles.

Auteur: Mack

Ik ben Mack, uit 1969, dat klinkt vertrouwder dan het noemen van mijn leeftijd. Begonnen in 2004 met web streepje log, dat te succesvol werd en dus overgenomen door snelle jongens die alles kapot maakten. Ik heb in tegenstelling tot velen mijn archieven kunnen redden, maar bijbehorende foto's zijn veelal verdwenen in de diepste krochten van internet en dus weg. Ik woon in Vaassen, aan de oostelijke rand van de Veluwe en schrijf daarover alsof het onontdekte wildernis is. In werkelijkheid is het één grote ergernis van verbodentoegangbordjes en zwervende toeristen. Verder schrijf ik over alles, soms serieus maar meestal niet. Sorry. Toon alle berichten van Mack