Voor wie het snapt

Ik was er dichtbij gisteren. Heel dichtbij. Ik was naar de Alfa Romeo gaan kijken die me al weken bezighield. Ik moest er een uurtje voor rijden, naar Rijssen in het verre oosten. Natuurlijk stond er een file van 16 km volgens de radio. Onderweg besloot ik me niet gek te laten maken. Mijn huidige auto rijdt werkelijk uitstekend, dus ik moest wel echt een verbetering ervaren om hem in te ruilen. Bovendien was dit de dealer die telefonisch weinig had geboden, maar alsnog zou ik qua aanschaf niet duur uit zijn. Maar de aanschaf is het probleem niet. Het probleem zit in het verbruik en de onderhoudskosten. Even overwoog ik alweer om te keren, maar ik deed het niet.

Toen ik bij de dealer kwam stond daar werkelijk de allermooiste Alfa die ik ooit had gezien. Ik was er helemaal weg van. Dat zilvergrijs metallic, die perfecte velgen met ronde gaten, die vormen, die lijn, wat een beauty. En ik kon er geen smetje op vinden. Ok, vooruit, op de voorbumper zat één minuscuul stukje waar een stukje lak weg was. Een millimeter. Verder als nieuw. Ik opende de deur en keek binnen. Zo mogelijk nog mooier. Ook hier alles smetteloos, die grijze stoffen bekleding, het stuur, de klokken, de achterbank, en die uitnodigende pook van de automatische versnellingsbak. Ik was verliefd. Ik vond haar mooier dan een praktisch nieuwe Giulia die er naast stond. 3.0 V6 24v stond achterop, om aan te geven dat we hier te maken hadden met een van de beste motoren ooit gemaakt in de autoindustrie, de 6 cilinder Busso van Alfa Romeo.

En toen kwam de deceptie. Ik nam plaats op de uitnodigende achterbank en ik zat wederom met mijn hoofd tegen het dak. De verkoper was inmiddels komen kijken en ik vertelde hem dat ik daar niet kon zitten. Hij was weinig medelevend, maar ik zoek een auto waar iedereen toch goed in kan zitten. Ik probeerde de Giulia en daar paste ik wel op de achterbank. De verkoper zei dat ik dan die moest nemen. Het prijsverschil was 30.000, en bovendien was ik daar niet verliefd op. Met pijn in mijn hart ging ik weer weg, ik moest bijna huilen, ik voelde liefdesverdriet. Ik was zojuist afgewezen door mijn grote liefde.

Thuis vertelde ik over mijn pijn. Linda zei toen, “maar jij zit toch niet achterin? Je moet Hans morgen meenemen, die is niet zo lang als jij. En voor die paar keer dat we er met z’n allen inzitten kan ik toch achterin, en Hans voorin?” Alle hoop kwam ineens weer terug. Ik was blij. En vannacht sliep ik niet. En heb ik het besluit genomen om niet meer terug te gaan. Linda mag mij dit dan gunnen, maar die auto gaat me (ruim gerekend) 200 euro per maand meer kosten. Dat vond ik toch wel heel erg veel. En bovendien hebben we dan minder ruimte, ik zou voor dat geld helemaal niks terug kunnen geven aan mijn gezin. Alleen voor mezelf, een 3 liter V6 met automaat, schitterende lijnen en een prachtig interieur. Ik kon het niet maken. En nu wil Linda niks meer over een andere auto horen.

Hier. Voor wie het begrijpt.

Auteur: Mack

Ik ben Mack, uit 1969, dat klinkt vertrouwder dan het noemen van mijn leeftijd. Begonnen in 2004 met web streepje log, dat te succesvol werd en dus overgenomen door snelle jongens die alles kapot maakten. Ik heb in tegenstelling tot velen mijn archieven kunnen redden, maar bijbehorende foto's zijn veelal verdwenen in de diepste krochten van internet en dus weg. Ik woon in Vaassen, aan de oostelijke rand van de Veluwe en schrijf daarover alsof het onontdekte wildernis is. In werkelijkheid is het één grote ergernis van verbodentoegangbordjes en zwervende toeristen. Verder schrijf ik over alles, soms serieus maar meestal niet. Sorry. Toon alle berichten van Mack