Ik liep met de hond en lange lijn door het bos. Ik was om half vier weggegaan en ik probeerde te dwalen. Als ik dwaal dan kan ik de weg terug immers niet meer vinden en ik had maar twee uur nodig voor het donker werd. En in het donker mag je er niet meer zijn, welkom avontuur!
Een nieuw pad nemen is genoeg om aan het dwalen te slaan, hoewel ik het gebied nu aardig begin te kennen. Het is verder naar het westen nog veel groter, maar als ik daarheen zou gaan zou het geen overmacht meer zijn, maar een bewuste keuze dat ik in het donker zou eindigen, en dan telt het niet. Nee, ik dacht al na over een slaapplaats tussen de dennen. De hond zou mij moeten beschermen tegen de wolven. (nou ja, je moet je leven zelf opleuken) Ik liep en ik liep en tot mijn grote irritatie kwam ik weer op een weggetje dat ik kende. Zo was er natuurlijk niks aan. Ik nam het weggetje niet, maar een nieuw pad. Het begon al een klein beetje te schemeren. Een wild zwijn was tussen de dichte bebossing naar eten aan het scharrelen. Randi rook hem, ik zag hem. We liepen door naar het oosten, want daar moest ik immers naar toe. Zolang ik mijn best deed om terug te komen was het geen vals spelen. Ik liep over een kronkelend pad en zag bij een zijpad een bordje “geen toegang”. Het leek op een steppe. Ik ging er natuurlijk wel een stukje in, want het is mijn bos tenslotte. Ik erger me al dood als ik iemand anders tegenkom -twee mountainbikers en iemand met een groene trui- want dat doet afbreuk aan mijn avontuur. Een volgend zwijn had ons in de gaten en bleef doodstil staan kijken. Ik zag hem, de hond rook hem. We liepen door. Nu begon het toch wat meer te schemeren en nog even en ik zou mijn overlevingsvaardigheden moeten aanspreken. Nog steeds had ik niet echt een idee waar ik precies was, het enige dat ik wist was dat ik in de juiste richting liep.
En net toen ik dacht, ik ga een noodsignaal versturen, zag ik de weg weer. Nondejuu, weg avontuur. Ik liep richting auto, en de boswachter reed mij zachtjes voorbij in zijn terreinwagen. Hij zwaaide, ik zwaaide terug. Bij de auto aangekomen bleek ik niet eens de laatste. Er waren dus nog grotere avonturiers dan ik in het bos. Potverdorie. Hing er nog een briefje bij de parkeerplaats ook, dat ze in verband met het toenemende aantal toeristen van de laatste jaren, de paden gingen verleggen om het bos te beschermen. Hoe kan ik nu ooit een ontdekkingsreiziger worden? Het wordt me gewoon onmogelijk gemaakt!
Mack 
Laat je door een Cessna die is opgestegen van vliegveld Teuge droppen boven donker Afrika en loop dan terug naar huis.
Is dit toch een beetje te veel avontuur, wandel dan eens richting Nieuw Milligen. Kun je met 1500 mariniers in de clinch gaan. Een man moet z’n testosteron toch ergens kwijt.
LikeGeliked door 1 persoon
1500 maar? Het moet wel eerlijk blijven. Er moet een regiment bij.
LikeLike
😂 Ja maar, ze nemen ook hun vrouwen en kinderen mee.
LikeLike
toen wij klein waren woonden wij dichtbij het Amsterdamse Oosterpark, ’s winters lag er ijs op de grote vijver en dan speelden we sprookjes, mijn zusje was Gerda met de ijssplinter in haar oog, mijn broertje was Kai en ik was het paard dat de slede trok. In die vijver lagen kleine onbereikbare eilandjes, maar als er ijs lag dan konden wij daar komen en speelden ontdekkingsreizigertje, of Robinsons Crusoe. Als we bij schemer terug naar huis moesten dan speelden we dat we verdwaald waren. Nintendo en Instagram bestonden nog niet, we waren ondanks de oorlog gelukkige kinderen.
LikeGeliked door 1 persoon
Oeps. Dat lijkt op wat ik schreef. Alleen ben ik 50.
LikeGeliked door 1 persoon
Oef, nou ik vond het spannend om te lezen hoor. Wel irritant dat je steeds bekende paden en wegen zag. Dat is bij een avontuur natuurlijk niet de bedoeling. Die nieuwe paden bieden straks perspectief. Maar stel dat je echt verdwaalt, hoe moet het dan verder?
LikeGeliked door 1 persoon
Verdwalen is slechts tijdelijk.
LikeLike