De Abba chronologie

Ik heb een cd van Abba in mijn auto, de beste popgroep die de ik ooit gehoord heb. Natuurlijk kun je met allerlei andere bands aan komen zetten, maar als poging om mij van iets anders te overtuigen is dat zinloos. Hun hoofden moesten op het hakblok volgens een jonge frontman van U2, om daar later spijt over te betuigen en diep voor ze te buigen. De CD, het zal een greatest hits zijn, bevat hun hits in chronologische volgorde. En daar wilde ik iets over zeggen.

Ik wil even benoemen dat wat mij opviel, al lang en breed bekend is, dus u mag hier rustig stoppen met lezen. Maar ik dacht ineens, héé!

Abba drong door bij het grote publiek begin jaren zeventig met hun nummer Waterloo, een vrolijk en melodieus nummer dat de loop van de geschiedenis van het songfestival heeft veranderd. Het gaat over het verliezen van de vrolijke strijd tegen verliefdheid. Dan komt “I do I do I do”, over vroegere eenzaamheid die nu vergeten kan worden door een nieuwe liefde. De volgende is Fernando, een wat zwaar aangezet nummer waar een heel leven wordt doorgenomen, maar nog altijd die positieve inslag. De hitmachine is goed op gang en er volgen nog de wereldhits “Dancing Queen” en “Money Money.” Abba was een wereldact.

Maar dan is daar ineens “Knowing me, knowing you” in 1976. “Breaking up is never easy I know, but I have to go.” Een stijlbreuk. Nou ja, dat kan een keer gebeuren. Het is in elk geval een prachtig nummer. Daarna komt “The name of the game”, over een mooie liefde maar toch ook over de onzekerheid over hoe de ander die liefde voelt. Moesten we ons ergens zorgen over maken?

1978 was een vrolijk jaar, en er was weer niets aan de hand voor de fans, en ook niet voor de jaren 70 zelf. “Take a chance on me”, “Thank you for the Music” en “Summer night city.” Iedereen kon opgelucht ademhalen, Abba was Abba en het leven was mooi.

Maar dan komt 1979. Chiquitita. Iedereen zat er klaar voor en iedereen was het er over eens dat Abba weer een wereldhit ging scoren. En dat klopte. Alleen klonk dit anders. Droevig en de wanhoop nabij, maar het refrein blijft refereren aan geluk wat toch nog ergens is. Onverwacht kondigen Bjorn en Agnetha hun scheiding aan. De fans in alle staten. Abba stelde ze gerust. De scheiding zou geen gevolgen hebben voor de groep. En dat leek te kloppen. Als vanouds kwamen daar weer hits, discohits zelfs zoals “Does your mother know”, “Voulez-Vous,” “Gimme Gimme Gimme,” en de zorgen waren weg. Als dan nog “I have a dream” volgt zijn de fans euforisch.

1980. The winner takes it all. Het begin van het einde? ” I don’t wanna talk about the things we’ve gone through…” Was het een verwijzing? Super Trouper kon de geruchtenstroom niet meer stoppen en daar eindigde het huwelijk tussen Benny en Frida. We zijn in 1981. Een tweede scheiding zou de group niet overleven werd gevreesd, hoezeer de band nog probeerde de crisis te bezweren.

“One of us” en “the day before you came.” Ze konden ons nog meer wijsmaken, maar deze nummers waren geen verwijzingen maar rechtstreekse verklaringen dat het binnenkort over zou zijn. Het tij was niet te keren met deze depressieve nummers over het einde van een relatie en de leegte na een beëindigde relatie. Het was gedaan met ze. Een tijdperk van tien jaar werd door Abba kleur gegeven. Van zonnige opkomst tot droevige ondergang. En wij voelden het mee.

Veertig jaar later en ze zijn er nog allemaal. En ze beloven binnenkort terug te komen met een paar nieuwe nummers. We wachten er nog steeds op.

Bovenstaand verhaal is door mij bij elkaar gezocht naar aanleiding van de afglijdende vrolijkheid die ik hoorde op de CD. Het kan fouten bevatten, maar die heb ik dan even gladgestreken. Ik doe net of ik er bij was, maar ik was kind in hun tijd en ik vond hun muziek mooi, maar begrijpen waar het over ging deed ik niet. Dat doe ik dan nu, ruim veertig jaar later. Ik kom overal te laat achter.