Omdat ik al jaren met de hond dezelfde ronde loop, ken ik ook de mensen die ik dan tegenkom. Zo loopt er vaak in tegenovergestelde richting een vrouw met een Border Collie. Haar hond kijkt meestal niet naar mijn hond om, omdat hij uiterst fanatiek achter een tennisbal aanrent die zij zojuist wegslingerde. Soms liep ik wel eens een stukje met haar mee, maar ze was bijna niet bij te houden, zo stevig liep ze door. Drie keer per dag liep ze die ronde van 2,5 km, vertelde ze. Haar hond deed er zeker 3,5 km over.
Een tijdje terug kwam ik haar tegen en droeg ze een hoofddoek, dat vond ik haar nog leuk staan. Totdat ik zag dat haar gezicht wel erg bleekjes was. Ze vertelde me dat ze borstkanker had, maar dat de prognoses goed waren. De eerste maanden van dit jaar kwam ik haar vaak tegen, zij altijd met hoofddoek, maar onverminderd snel. Totdat ik een poosje terug een man tegen kwam met haar hond. Ik dacht, oh jee. De dag erop kwam ik een op haar lijkende vrouw tegen met haar hond. Dat moest haar oudere zus zijn. Ik dacht, zal ik het vragen, maar ik deed het niet. Ik vreesde dat er iets ernstigs was, maar het kon natuurlijk zijn dat ze tijdelijk in het ziekenhuis lag en iemand met haar hond moest lopen.
Twee weken geleden kwam ik haar weer tegen. Zonder hoofddoek en met heel kort haar. Ik vroeg haar hoe het was, en het ging goed met haar. Ze vertelde me wat haar nog te wachten stond, maar dat ze het ergste had gehad. Vanochtend kwam ik haar weer tegen. Haar haar weer ietsje langer, en monter als altijd. Een bocht later kwam ik vreemd genoeg haar zus ook tegen, met haar hond! Terwijl zijzelf ook met haar hond liep, driehonderd meter terug. Ik realiseerde me dat hier iets niet klopte en moest concluderen dat haar zus een gewone mevrouw was en dat haar hond een andere Border Collie was. In mijn gedachten had ze al op het randje gezweefd. Ik had me al ernstig zorgen gemaakt, op basis van mijn eigen foutieve conclusies.
De moraal van dit verhaal, tegenwoordig moet je 1+1 grondig narekenen.
Dan komt boekhouden weer van pas. 😉
Bizar. Gelukkig heb je wel aan de juiste persoon gevraagd hoe het met haar ging.
Wat al dat denken toch vermag te doen, ik zeg niet voor niks wanneer iemand zegt ‘ik denk dat …..’ ‘daar begint de ellende al’.
Ik vind de ellende juist beginnen als iemand “ik denk dat” weglaat en zijn mening als feit presenteert.
Er is nou eenmaal onderscheid tussen feiten en gedachten. Om feiten kun je niet heen, over gedachten kun je eindeloos ouwehoeren.
Er is ook een onderscheid tussen feiten en iemand die zijn mening als feit presenteert. Of die de gedachte heeft dat hij over een feit praat.
Als het geen feit is is het dus maar een gedachte, die kun je laten voor wat het is.
Ok, ik weet alleen nooit wanneer dat is. Dat is het probleem.
in plaats van het woordenpaar paar feit of gedachte, hanteer ik liever waarneming en de interpretatie van de waarneming. Niet dat dan jouw mooie verhaal over het probleem niet meer bestaat. Ik deel je voorzichtigheid snel te oordelen. Vorig jaar had ik een omgekeerde ervaring, in de zin dat ik iets als heel erg positief waarnam, liep later op een teleurstelling uit. Vier uur in de middag viel mijn tv uit, mijn internetverbinding en ook mijn vaste telefoon. Nu was er al een maandje een volksopstand aan de hand, om een dictator weg te jagen maar dat had nog geen succes. Een van de oplossingen was dat het leger zou ingrijpen, niet echt een fraaie oplossing maar wellicht een oplossing. Ik beruste erin, ging in mijn schommelstoel op mijn balkon me zitten afvragen wat mij in zo’n situatie te doen staat. Rustig blijven en geduldig afwachten. Vroeg me ook af hoelang het gewoonlijk duurt voordat zo’n legerhoofdman zijn bril heeft opgepoetst om voor de tv zijn verklaring af te leggen. Ik had echter te weinig ervaring met deze situatie om het antwoord te hebben. Vijf uur later kwam mijn nachtwaker, hij haalde me uit mijn droom, je hebt sinds kort je tv, je internet en je telefoon via een kabel, wellicht is die stuk, want bij doet de tv het nog gewoon.
Warrig.
okee, volgende keer beter
Zo is een hondenloopje niet altijd even makkelijk.
Hier komen de hondenuitlaatbedrijfjes als paddestoelen op.
Iets dat ik zeker niet toejuich.
Diervriendelijke en menselijke groet,