Ik was uitgenodigd om de openbare verdediging van het proefschrift van een kennis/vriend bij te wonen. Ik was vereerd met de uitnodiging en vanochtend mocht ik het schouwspel gadeslaan. Ik zat in de zaal te wachten, tot gebonk met een stok klonk, en er een stuk of tien doodgravers achter elkaar de zaal binnenkwamen. Hoog- en zeergeleerde heren kwamen binnen om de promovendus het vuur aan de schenen te leggen. De promovendus wordt begeleid door paranimfen, vroeger een echte functie, tegenwoordig ceremonieel.
Er is de “beklaagdenbank”, waar de promovendus achter staat, links van hem, rechts voor de kijkers zitten zijn medestanders van de universiteit, en rechts van hem, links voor de kijkers, zit de oppositie. Achter de promovendus zitten de paranimfen. De oppositie bestaat uit doctoren en professoren die het proefschrift hebben gelezen en er wat kritische vragen over stellen. Wat heet kritisch, eentje was ronduit agressief. Die vond het een mooi proefschrift, maar had wel enkele kanttekeningen, waarbij hij het woord waardeloos gebruikte. Hij was zeer cynisch over een bepaald onderwerp, maar de promovendus liet zich niet uit het veld slaan, en gaf er een mooie draai aan. Dank u wel voor de mooie woorden, hooggeleerde heer, en dank u wel voor de mooie vraag. En vervolgens een onbegrijpelijk betoog. Ik begreep de vraag al niet eens. De agressieve hoogleraar was echter niet tevreden en zei dat de vraag die hij had gesteld niet beantwoord was. Nee logisch dacht ik, stel je vraag dan in begrijpelijke taal. Nou ja, het bleek een spel te zijn, omdat de promovendus uit het bedrijfsleven kwam en ze hem wel even wilden laten merken dat alleen academische waarden tellen, en dat het bedrijfsleven er maar een potje van maakte. De andere vier uit de oppositie waren een stuk schappelijker, alleen wel net zo onbegrijpelijk.
De agressor stelde als laatste nog een vraag, maar toen hij klaar was met zijn vraag werd hij bruut onderbroken door de man met de stok, die de rector meedeelde dat de tijd om was. Dan lopen de doodgravers in een rij naar buiten, gaan zogenaamd even overleggen, en komen tien minuten later terug met de mededeling dat ze hem de graad van doctor hebben toegekend. Het was voor mij de eerste keer ooit dat ik een universiteit had betreden, en gelijk mocht ik toeschouwer zijn van een mooie poppenkast, zonder dat negatief te willen laten klinken. Het is een mooie traditie, indrukwekkend zelfs. Het lijkt me ook een geweldige baan om in de oppositie te mogen zitten. Aan de andere kant, ik zou beter de man met de stok kunnen spelen. Kwestie van de tijd in de gaten houden. Dat kan ik.
Mack 
Ja het is een hele belevenis. Het staat me nog goed bij dat de oudste zoon zijn bul kreeg uitgereikt. Jammer dat hij in het promoveren geen zin had. Wilde ik ook best een keer meemaken. Wij waren toen op de universiteit van Nijmegen. De jongste heeft een hbo diploma. Had geen zin in al dat gedoe. En heeft dat diploma alleen opgehaald en is weer weggegaan.
LikeLike
Iemand had het daar over “slechts een hbo-ertje” Ik ben inmiddels te oud om me daar beledigd door te voelen, bovendien moet ik toegeven dat ik de taal van de Dr. ook niet kan volgen, en er ook inderdaad een niveauverschil is. Maar dat is niet erg.
LikeLike
Zo heeft elk mens zijn kwaliteiten.
LikeLike
Maar over de mijne schrijft niemand.
LikeLike
En nog wel een post hbo studie behaald. Heb je daar nog wat aan?
LikeLike
Nee, niets meer. Ook nooit meer wat mee gedaan. Titel nooit gebruikt. Kennis weggezakt. Eigenlijk voor niks.
LikeLike
Als je dat een keer wil meemaken dan ga je toch naar promotie van een verre neef of je buurman.
LikeLike