Er schijnt zoiets te bestaan als een reformatorische camping. Ik wil er niet gelijk een oordeel over vellen, maar oh gruwel. Ik hoorde er vandaag van. Een man, wiens vrouw nog fanatieker was dan hij, vertelde het. Zijn vrouw zat op die camping met hun kinderen. Er was een speeltuintje, waar de kinderen zich konden vermaken. Ze speelden met kinderen van een ander gezin. Alleen mochten die kinderen niet op zondag naar het speeltuintje. Moesten dus maar een beetje voor zich uit gaan zitten staren. De kinderen van de verteller mochten wel, en dat had de kinderen van degenen van wie het niet mocht, ook in verzoeking gebracht. En daar kwam dus heibel van. Gereformeerde heibel.
Ze hebben het wel eens over misdaden die gepleegd worden in naam van het geloof, maar dit vind ik toch ook wel triest. Voor de kinderen. Wat kinderen in het gelovige Nederland allemaal is aangedaan op de dag des Heeren, ik wil het niet eens weten. Ik vraag me af hoe God hier zelf over denkt…
Mack 
ik weet dat dit dertig jaar geleden nog voorkwam, maar ik dacht dat zelfs in zwartekousenland die tijden voorbij zijn.
LikeLike
Het heeft ook een keerzijde, de kinderen leren dat niet alles altijd zomaar kan.
LikeLike
Alsjeblieft zeg…
LikeLike
Je vult het met je ‘moesten maar een beetje voor zich uit zitten staren’ in, misschien hebben ze een heel leuke spelletjesdag met het hele gezin, iets dat ze anders niet zouden doen.
LikeLike
Dat zou natuurlijk kunnen, maar het zou niet logisch zijn, spelletje wel en speeltuintje niet.
LikeLike
Reformatorisch lijkt me helemaal erg, maar de Katholieken konden er ook wat van, anders, maar toch….
LikeLike
God is dood. Hij knijpt permanent een oogje toe
LikeLike