Ik heb altijd gezegd dat als Elvis nog een keer zou optreden, ik erheen zou gaan. Gisterenavond was het zover, Elvis trad op in Ahoy samen met een groot orkest. Het was zijn grote droom om in Europa op te treden, en ook was hij gefascineerd door grote orkesten. 40 jaar na zijn dood trekt de man nog volle zalen over de wereld. Nou ja, Ahoy zat driekwart vol, maar toch.
Elvis werd op een groot scherm geprojecteerd, zijn stem was van de band gefilterd en het orkest begeleidde hem. Het was absoluut mooi gedaan, en ik vroeg me af hoe mooi het moest zijn om ooit een echt optreden van hem meegemaakt te hebben. Want wat een artiest, wat een magneet was die man. Zijn vrouw, Priscilla, was aanwezig en praatte de show aan elkaar, en vertelde over Elvis’ dromen, gaf een inkijkje in de prive 8mm film collectie, en noemde haar drie favoriete nummers. Don’t, It’s now or never en I can’t help falling in love with you, die vervolgens ook ten gehore werden gebracht.
Ik realiseerde me dat ik nooit meer dichter bij Elvis zou komen. Hier stond iemand die Elvis echt gekend had, wat heet! Ze is inmiddels over de zeventig, en de plastische chirurgie heeft zijn vernietigende werk gedaan, maar van een afstandje ziet ze er nog goed uit. Blote armen kon ze nog makkelijk hebben. Ik zag haar op TV bij Tan, en afgezien dat ik me rot schrok van haar uiterlijk, ergerde ik me weer gruwelijk aan Tan en Peter R. Tan heeft geen idee wie ze is of wie Elvis was. Is alleen met zich zelf bezig, bah.
Maar Priscilla was vriendelijk en leek zich te realiseren wat Elvis nog steeds los maakt bij veel mensen. Ik keek naar dat gezicht op het grote scherm. Dat vertrouwde gezicht dat mij al mijn hele leven begeleidt.
Mack 
Ik erger me altijd aan Peter R.
LikeLike