Naast mij ligt Tammar. Ze vroeg of ik alsjeblieft naar bed kwam want ze is ziek. Vanochtend ziek opgestaan; ze moest twee wedstrijden achter elkaar spelen en wij wisten niet of ze veinsde. Voor de zekerheid hebben we haar maar thuis gehouden met haar “gevoel dat ik moet spugen.”
Maar ze veinst niet, er zit de hele dag al geen beweging in haar, ze wil geen tv kijken of computeren, alleen maar op de bank liggen. Precies op het moment dat ik lichte rugpijn heb en mevrouw Mack een weekendje weg is. Ik wilde vanavond nog een logje schrijven maar ik hoorde haar roepen, tenminste, na drie keer, en ik spoedde mij naar boven. Of ik dan alsjeblieft kwam slapen en ja, hoe zou je dat kunnen weigeren. Dan maar geen logje. Of eentje op de telefoon geschreven, want dat kan natuurlijk ook. Waarvan akte.
Het gevoel dat ze moest spugen bleek een goed gevoel. En ze heeft het weer. Ik hoop toch dat ze een beetje slaapt vannacht. En ik ook. Truste.
Mack 
Sterkte.
Hoop voor jou dat ze niet de hele boel onder gespuugd heeft, maar netjes in een emmertje.
Het komt bij kinderen altijd razendsnel.
LikeLike
In het emmertje. En het was uiteindelijk maar één keer.
LikeLike
Gaat het nu weer wat beter?
LikeLike
Ietsje. Ik geloof niet dat ze nog moet overgeven, maar erg levendig is ze niet,
LikeLike
Beterende groet,
LikeLike