Ruim tien jaar geleden schreef ik een logje over een zakdoek, want ooit zag ik op tv Willem Duys zijn zakdoek aanbieden aan een huilende prinses. (Margriet) Sindsdien draag ik altijd een zakdoek bij me, voor het geval dat ik een prinses…afijn. En eindelijk, na jaren wachten, was het dan vandaag zover, er kwam een prinses op mijn kantoor die moest huilen. Ik twijfelde te lang en bood haar een stoel en een glaasje water aan, en toen ik terugkwam met het glas water was haar traan al weg.
Maar ik liet het er niet bij zitten en maakte haar opnieuw aan het huilen. En toen dacht ik: “het is nu of nooit” en bood haar mijn zakdoek aan en zij veegde haar tranen weg. Ik was een gentleman, en pas toen ze door had dat het een echte (schone) zakdoek was, moest ze lachen en vond het zo apart. Ik geef toe, het is ook niet echt meer van deze tijd, maar sommige dingen waren vroeger gewoon beter. Waar het huilen nou over ging, ik heb geen idee, want ik was te gefocust op dit magische moment.
Goed, ze was niet echt een prinses maar een Russische collega, en natuurlijk wist ik wel waar het over ging, maar dat mocht geen naam hebben vond ik. Iets wat ze beter doet dan gemiddeld, maar denkt dat ze het veel slechter doet, u weet hoe vrouwen zijn.
Over prinsessen gesproken, ik reed laatst langs paleis Soestdijk, dat ik vroeger toen ik klein was één keer gezien had en verder nooit meer. Het was een doordeweekse dag, ik was de enige die daar reed en verwonderde mij over hoe dicht dat paleis bij de weg stond. Een bronzen beeld van Koningin Juliana en Prins Bernhard staat in de tuin, en Juliana zwaait vrolijk naar de voorbijgangers. Ik werd overvallen door een gelukzalig gevoel. Wat een prachtige tijd hebben we meegemaakt toen zij koningin was.
Mack 
Lief logje!!
LikeGeliked door 1 persoon