Toen ik vanmiddag als laatste het kantoor verliet, wachtte mij een aangename verrassing op deze vrijdag de dertiende die anders dan andere vrijdagen de dertiende, geheel onopgemerkt aan mij voorbij was gegaan. Op andere vrijdagen de dertiende was er altijd wel een dj op de radio, een facebookbericht of een strip in de krant die je er op voorhand aan herinnerde dat het vandaag de dag des onheils was. Maar nu niet, deze vrijdag de dertiende had zich niet verraden, en werd pas door mij opgemerkt toen ik alweer thuis was.
De aangename verrassing was de vallende sneeuw. Het was een beetje blijven liggen op mijn auto maar het zag er desondanks wat nat uit. Maar toch, het vooruitzicht van de miljoenen vlokken die mijn voorruit zouden raken, maakte dat een lichte opwinding zich van mij meester maakte. Onderweg werd het nog beter. Ik luisterde naar de verkeersinformatie en het weerbericht, en ik bleek in de enige serieuze sneeuwbui te rijden die zich op dat moment in het land bevond. De sneeuw bleef voorzichtig liggen, maar werd onmiddellijk door alle auto’s tot gort gereden. Toch hielden de sneeuwvlokken dapper stand en begonnen langzaam het gevecht met hun vloeibare metgezel, de regen, te winnen.
Het verkeer begon langzamer te rijden, en ik besloot vroegtijdig een afslag te nemen, zodat de kans op niet gestrooide wegen het grootst waren. Ondertussen hield ik de temperatuur scherp in de gaten, die op dat moment precies 0 graden was. Ik had geluk, de sneeuw bleef liggen, het bandenspoor van de auto’s voor mij had even daarvoor nog het wegdek blootgelegd, nu bleef het wit. De temperatuur was gedaald naar -1 graden, en honderduizenden sneeuwvlokken vielen vrolijk om mij heen.
Een donkere avond, vallende sneeuw, winterbanden, een rustige weg, veel groter kan het geluk niet worden. Natuurlijk tartte ik af en toe de grenzen van de grip, die naar mijn zin nog veel te ver weg lagen. De gedachte ging door mij heen dat ik in Nederland altijd op zoek was naar de extremen, omdat de extremen niet zoveel voorstellen. Waarschijnlijk laat je het in Rusland wel uit je hoofd om van de hoofdweg af te gaan.
Toen ik de andere kant van de Veluwe bereikte, en ik me weer naar lager gelegen grond begaf, was de temperatuur gestegen tot het nulpunt. De wegen waren weer nat, geen lol aan te beleven. Maar ik had er ingezeten, in die ene sneeuwbui van betekenis die op dat moment in het land viel. Ik had haar met groot gemak bedwongen.
Mack 
Categorie autoliefde?? Kom op zeg, maak een categorie sneeuwliefde!
LikeLike