Door het aardedonker loop ik ’s ochtends, voordat ik naar mijn werk ga, te wandelen met de hond. Wij noemen het “het zandpad”. Ik geloof niet dat het zandpad een naam heeft, maar je kunt er met de auto over, al zie je er zelden een auto rijden. Ik ben er in het donker ook de enige die er loopt, samen met mijn hond.
Ik zie de hond niet in het donker, pas als ze op vijf meter afstand is zie ik haar gestalte op mij af komen. Ze heeft wel een halsband met een lampje, maar ik denk er niet altijd aan die om te doen. Maar wat ik laatst ontdekte was dat als ik niet midden over het zandpad tuurde, maar meer over het weiland ernaast, ik haar zwarte gestalte al veel eerder kon zien vanuit mijn ooghoeken. Als ik vervolgens weer focuste was ze verdwenen, en keek ik er langs, dan zag ik haar weer.
Hetzelfde verschijnsel heb ik met een aantal sterren die ik altijd “de kleine beer” heb genoemd. Ik weet intussen dat ik vroeger verkeerd ben voorgelicht, en dat het steelpannetje dat ik zo noem, niet de kleine beer is. Mijn steelpannetje geeft heel weinig licht maar is altijd te zien aan een heldere sterrenhemel. Het bestaat uit zes sterren, en als je ernaar kijkt zie je het bijna niet. Kijk je ernaast, dan is het er ineens veel duidelijker.
Voor gevorderden is dezelfde truuk er ook met het gehoor. Soms als er verschillende gesprekken in een kamer te horen zijn, en je focust je er op een, dan krijg je het niet mee. Maar soms, als je je niet focust, volg je moeiteloos één gesprek en schakel je de andere geluiden uit. Als je je best doet iets te ruiken, ruik je het veel minder goed.
Wat we hier nu uit kunnen leren? Dat als we te graag willen of te veel ons best doen, het doel uit het zicht raakt. Het geldt overal. De ronde waarin je je het meeste inspande, was zelden de snelste. Soms moet je het allemaal even naar buiten laten, het niet vasthouden, en het komt naar je toe.
Mack 
Ik vermoed dat het ‘zandpad’ H…kweg heet net als een stukje westelijker waar een stukje fietspad in zit. Vroeger was die een doorlopende weg waar een wijkje ingeflanst is. Op http://www.topotijdreis.nl/ zie je hoe het rond 1938 een ‘doorgaande’ weg was. Hier staat het op een van de betere kaarten: http://live.andes.nl/andes/plan/afv/
LikeLike
Hafkamperenkweg. Knap van jou. Het koepad loopt langs ons huis, maar daar staat ook niet bij dat het koepad heet.
LikeLike
Dat was te verwachten, mijn vorige bijdrage zit in de spambak door teveel (2) linken.
Offtopic, maar minstens zo belangrijk, is de laaste bijdrage van Emigrant. https://nlerinmr.wordpress.com/2016/12/01/zelf-dictator-worden
Heb je nog ambities op dat gebied?
LikeLike
Vroeger meer. Toen dacht ik nog dat ik alles zou kunnen oplossen. Tegenwoordig hoop ik slechts nog dat ik een klein deel kan oplossen.
LikeLike
Vaak is het echt zo, Mack… Hoe harder je ergens op focust, hoe verder weg het lijkt. Ik zal weer eens beter gaan letten op de dingen die in de periferie van mijn blikveld liggen. Of, eh, niet dus. 🙂
LikeLike
dus…als ik nu niet steeds denk dat ik weer eens moet gaan bloggen dan gaat dat vanzelf?
LikeLike
Bij mij wel. Ik heb soms ook geen idee, en de laatste tijd heb ik dat nog veel meer dan vroeger. Maar vaak als ik begin met schrijven, komt het wel.
LikeLike
Mooie tekst zeg en prachtige vergelijking. Als het de bedoeling is…
LikeLike
Dank je. Ja, dat was de bedoeling.
LikeLike
De wijsheid komt dus toch met de jaren?
Gelukkig ben je nog niet zo oud als Jan Terlouw. Wat een breekbare oude man geworden.
Maar wel alles uit het koppie. Net als Marcus Bakker vroeger.
LikeLike