Van een collega kreeg ik een opschrijfboekje. Zij voelde aan dat ze dat bij mij kwijt moest. Ik vind het prachtig, notitieboekjes. Het liefst volgekalkt met mooie teksten, nuttige ingevingen, en dagelijkse gebeurtenissen. Een soort dagboek zeg maar, maar dan van mezelf. Niet dat er veel van terecht gaat komen, want ik was op school al jaloers op mensen die aantekeningen konden maken. Ik kon dat niet. Onsamenhangend gekrabbel was het, ik schreef liever op een later moment een samenvatting van een hoofdstuk op. Later zag ik slimme accountants die vragenlijsten hadden en daar met pen mijn antwoorden achter krabbelden, en zonder het verder te bewerken was dat bruikbaar als dossierstuk. Ik kon dat ook, maar dan schreef ik het later over.
Sowieso hoor, mooie handschriften in opschrijfboekjes, ik ben er gek op. Dat is toch heel wat beter dan het getyp op een computer, hoewel ik vroeger van het schrijven wel een eeltbultje op mijn rechtermiddelvinger had, dat is wel weg sinds het toetsenbord zijn intrede deed. Maar er gaat toch weinig boven een echt logboek met waargebeurde avonturen. Nu maak ik die niet mee, dus ik verzin ze hier en daar, maar het idee van zo’n opschrijfboekje is geweldig. Ook stel ik me voor dat ik een belangrijke wetenschappelijke of historische ontdekking ga doen, en dat uitwerk in mijn boekje. Die dan de geschiedenis in zal gaan als de Mackiaanse paradox. Of zoiets.
Mack 
van zo’n maagdelijk blank eerste blad ga je watertanden!.
LikeGeliked door 1 persoon
Heerlijk zo’n opschrijfboekje. Sowieso ben ik gek op pen en papier en andere kantoorartikelen. Maar eigenlijk kun jij iets, wat mensen die zulke boekjes nodig hebben, niet kunnen. Namelijk onthouden wat je wilt opschrijven en dat op een later tijdstip nog doen ook.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik had ook zo’n eeltbultje op mijn middelvinger! Ha. & ik heb nog steeds liever een leeg notitieboekje dan een boek om te lezen…!
LikeGeliked door 1 persoon