Ik lag vannacht te slapen toen ik een ijselijke gil hoorde. Ik herkende de gil onmiddellijk en kwam uit mijn slaap. Ik wist ook waar de gil vandaan kwam, uit de badkamer waar geen licht brandde. Ik was er in drie seconden. Mijn arme dochter zat op de wc en moest overgeven. Zo over de badkamervloer. Ik stond erbij en keer ernaar en kon niets anders doen dan wachten tot ze uitgespuugd was. Daarna heb ik haar onder de douche gezet, haar afgespoeld en de kots opgeruimd, samen met mevrouw Mack die inmiddels ook gearriveerd was.
Door het snelle opstaan voelde ik me ook wat misselijk en toen ik haar braaksel opruimde, ging ik zelf ook. Dat is nog een aandachtspuntje. Voor de rest heeft de evolutie/schepper prima werk afgeleverd. Mijn hersenen wisten in een fractie van een seconde wat er moest gebeuren om mijn kind te redden. Het was half drie toen ik mijn bed weer instapte. Het duurde nog wel een uurtje voor ik van de schrik bekomen was en de slaap weer kon vatten.
De volgende ochtend vertelde het arme meisje hoe het gegaan was. Dat ze buikpijn had, en het gevoel had dat ze moest spugen, dat ze het heel koud had, en dat ze er niks aan kon doen. Ik veegde nog wat vergeten spetters op de deur schoon. Een uurtje later kwam ik haar tegen, naast mama in de auto, ik reed naar mijn werk in mijn eigen auto en ze zwaaide zo enthousiast. Jammer dat ze ouder worden.
Mack 