Ik had een wat lastige dag vandaag. Het begon met een logje van Rob Hamilton waar ik mij geheel in kon vinden. Wat in mijn hoofd weer recht maakte wat krom was. Alleen was het van korte duur. Want de wereld waar ik me in begeef zit eenmaal niet zo in elkaar. Daar haalt men de schouders op over dingen die niet met status te maken hebben en is men alleen in je geïnteresseerd als je iets hebt meegemaakt. En afhankelijk van hoe ik mij voel, reageer ik daarop. Nu voelde ik mij eenzaam, somber en onbegrepen. En toch gun ik mijn collega’s die lol niet, dus als ze vragen of er iets is zeg ik dat het prima gaat. Wat eigenlijk niet zo is, want ik heb moeite met veel dingen van deze tijd. Mijn collega’s moeten naar Las Vegas, maar zij ervaren dat als mogen. Ze zijn blij. (Vegas, zeggen zij) Ik moet er niet aan denken. Cappuccino is uit, latte macchiato is in, terwijl ik nog maar gewoon bij koffie ben. Ik loop hopeloos achter en soms wordt me dat te veel. Was er op de terugweg op de radio nog een item over zelfmoordpreventie waar ik ook al niet vrolijker van werd. Ik kijk uit naar mijn pensioen, maar dat deed ik al toen ik nog op school zat. Een oude zuurpruim worden, dat is mijn voorbestemming. Hopelijk wel met behoud van humor.
Ik begrijp ook niet zo goed wat er nu precies mis is, maar wel dat er wat kleine defecten zijn. Misschien beschadigingen opgelopen in het verleden, hoewel ik denk dat het aangeboren is. Er zijn ernstigere aangeboren afwijkingen, maar lastig is het soms wel. Het lijkt of ik geboren ben in een verkeerde tijd, dat ik veel eerder geboren had moeten worden in de tijd dat alles hetzelfde bleef. Op mijn werk noemen ze me autistisch, maar dat is lekker makkelijk als je zelf geen idee meer hebt wat je hebt afgesproken en het tegengestelde doet. En vervolgens als je daarop wordt aangesproken zeggen dat je flexibel bent. En door een merkwaardige speling van het lot adoreert men dergelijke flexibiliteit.
Het is heel lastig soms. Ik heb inderdaad structuur nodig, en dat strookt natuurlijk helemaal niet met wie ik zou willen zijn. James Bond bijvoorbeeld. Of gewoon Jan Boerenfluitjes. Het belemmert me wel, maar misschien heb ik die belemmering ook wel nodig om me ervoor te behoeden een snelle Jelle te worden. Belemmering genoeg, al mijn hele leven. En als ik even naast mijn schoenen ga lopen omdat het goed gaat, dan ga ik ook direct op mijn bek, zodat ik dat eigenlijk nooit meer doe, behalve als de zelfspot er vanaf spat.
Mack 
Wees niet bang, ‘vroeger’ veranderde de tijd ook erg snel. Ooit bedacht ik dat mijn opa’s en oma’s geboren zijn in een tijd dat er nog geen auto, vliegtuig of radio was en ze overleden toen Nederland vol was met auto’s, radio’s en TV’s en vliegen heel gewoon was geworden.
Ik maak keuzes en aan veel dingen doe ik niet mee en heb daar dan ook geen last van. Naast horlogevrij en stropdasvrij ben ik ook mobieljevrij, autovrij en bijvoorbeeld facebookvrij. En om geen gezeur te krijgen over die zaken ben ik ook partnervrij en baanvrij. Aan mijn manier van leven zullen ook nadelen kleven, maar die vallen me niet zo op.
LikeLike
Het niet meer mee hoeven/moeten lopen op de tredmolen is een groot goed. Ik doe ook aan veel niet mee, zoals Ximaar zegt, we kunnen onze eigen keuzes maken. En hebben dan ook veel minder te maken met de waan van de dag.
Misschien toch maar voor jezelf beginnen?
LikeLike
Meehollen met de massa heeft meer na dan voordelen om maar te zwijgen van het feit dat het je uniek maakt..:)
LikeLike
niet uniek …moet daar staan…niet meehollen maakt je dat wel…*correctieoptie in de reacties zou fijn zijn*
LikeLike
Te laat Marlies nou pin ik je er op vast.
@ Mack, ik hou me steeds maar voor niet van deze wereld te zijn omdat al het gedoe me niet aanspreekt.
LikeLike
Horlogevrij en stropdasvrij ben ik ook mobieljevrij, autovrij en al weer eventjes facebookvrij.
TV kijken doe ik ook al niet.
Ach. laten we er gewoon maar het beste van maken, met of zonder wat dan ook …..
Vriendelijke groet,
LikeLike
Toch geloof ik dat niet….. “Daar haalt men de schouders op over dingen die niet met status te maken hebben en is men alleen in je geïnteresseerd als je iets hebt meegemaakt.”
Mijn vrienden, kennissen, buren, die zijn niet zo. En anders weten ze het voor mij héél goed te verbergen 😉 Ik ken geen mensen die zich zuipend, snuivend, party-animalend, door het leven slepen, van de ene al of niet door neurotische zucht opgelegde rooftopbar-experience naar de andere.
Ik zie in mijn directe omgeving vooral nabuurschap en duurzame initiatieven. Verder kijken dan merkjes (totaal niet interessant), (groen) gedrag afgestemd op de toekomst, belangeloze inzet voor allerlei mensen die het minder hebben om een of andere reden. Het is dat ik om privacy-redenen geen concrete voorbeelden kan noemen, maar dit klopt gewoon niet.
Misschien is het beter de dag niet te beginnen met blogs van mensen die niet meer open en onbevooroordeeld om zich heen kijken naar de pareltjes die er weldegelijk te vinden zijn, als je iets langer kijkt.
LikeLike
Mack zal niet zijn leefwereld thuis bedoelen, Jolie, maar vermoedelijk zijn werkplek. Waar hij een groot gedeelte van de week verblijft.
En ik hoor dezelfde verhalen van mijn zoon. Hij werkt zelfstandig en heeft geregeld opdrachten bij grote concerns zoals Shell.
LikeLike
Ja Fien, dat begrijp ik. Maar ik wist niet dat Rob H. tegenwoordig ook bij dergelijke concerns werkte en er ‘zinnige dingen’ over kon zeggen.
(Mijn man werkt overigens ook altijd als zelfstandige voor grote concerns, van ING tot RTL en SBS. Nooit zulke verhalen. Het zal ook de afdeling zijn waar men werkt, en bij ‘financien’ zal het, ongeacht het bedrijf, vast meer voorkomen dan bij software-ontwikkeling en IT.)
LikeLike
Jolie: Zulke gevoelens zullen versterkt worden naarmate je zelf minder lekker in je vel zit. Als het allemaal prima gaat sta ik er ook boven. Maar als het minder gaat vallen dit soort dingen je steeds vaker op. Ik heb het inderdaad over mijn werk, waar het gesprek de hele dag over dit soort dingen gaat. Als ik iets vertel over mijn thuissituatie, Linda moet morgen naar het ziekenhuis, moet geopereerd, mijn schoonmoeder ligt al 15 weken in het ziekenhuis, en er komt op dat moment een baas blatend binnen, dan richten alle ogen zich op hem die het gesprek brengt op wat hij dat weekend heeft meegemaakt. En dat gaat altijd over een restaurant of een uitje.
LikeLike
Zulke dingen moeten je niet PAS opvallen als het even minder gaat… 😉 Sta je al ingeschreven als werkzoekend…?
Een betere wereld begint niet met het blog van Rob H. De verkokerde, misantrope blik van die man wurgt elke ambitie om nog maar 1 vinger uit te steken voor deze ‘reddeloos verloren wereld.’ Wie Rob H.’s bril opzet, ziet zelfs midden in een zonnepanelenpark onder de Andalusische zon niet meer dan de inktzwarte nacht van voorbij Pluto.
Door daarmee te beginnen, polariseer je teveel: de somberheid in je hoofd voedt je met Rob’s misantropen-pokon, kom je vervolgens die op-zoveel-mogelijk-leeghoofdigheid-gerichten op je werk tegen, en zie je al het ‘licht’ dat ertussen zit niet meer. Er zijn vast wel een paar geestverwanten, mensen die een graadje minder oppervlakkig zijn, of die ook snappen dat hun baas zo blaat uit onmacht. Dat geblaat over restaurantjes en uitjes: toneelstukjes zijn het, en je mag er het jouwe van denken.
En dat wéét je ook best. Ze halen hun schouders op uit zelfbescherming, en daarachter zitten ook mensen. En zo niet, dan had je allaaaaaaaang moeten gaan solliciteren, hoe lastig het ook is in deze tijd.
Heeeeeeeeel veel sterkte voor Linda, en ook voor je schoonmoeder! Toi-toi-toi morgen!
LikeLike
Wil je wel even je voeten van de tenen van Rob halen, ik begrijp dat hij dit niet leuk vond.
LikeLike
Mijn maat 36? Pardon, 35 bij de Bristol? Als Rob daar moeite mee heeft, kan hij beter zijn eigen stukjes herlezen, met dezelfde kritische blik waarmee hij “de krant” leest 🙂
LikeLike
De reden waarom ik mij zo goed kan vinden in het blog van Rob is omdat het aansluit bij mijn idee dat het wel heel rap bergafwaarts gaat met de bv Nederland zelfs in die zin dat (of dat bij Rob het geval is weet ik niet) ik meen dat er sprake is van een ‘reddeloos verloren wereld’. Steek ik, gewoon vanuit mij zelf redenerend, daarnaar dan geen vinger uit? Welnee ik doe mijn best om het ten goede te laten keren door mensen aan te spreken op hun bewuste zijn, oftewel bewustzijn. Deze samenleving is, in mijn opvatting, zeer egocentrisch geworden en ik ben blij dat er iemand zoals Rob is die dat ook zo ziet zodat blijkt dat ik tenminste daarin niet alleen sta. Ik denk dat ook Mack in zijn afzonderlijke wereldbeeld zich gesteund weet in zijn van een gangbare norm afwijkend gedrag en denkwereld en zich daardoor minder eenzaam voelt. Voor mij voorziet Rob daarmee juist in een positieve feedback om niet bij de pakken te gaanzitten en mij niet zo uitzonderlijk te ervaren.
Ik vind dat je, zoals Rob dat doet, het beste man en paard kan benoemen en heb het juist helemaal niet zo op de positivo’s die overal het goede willen zien. Ik heb niks tegen je en ik bewonder en respecteer je zienswijze maar wens deze ook te kunnen bekritiseren (hetgeen Rob ten aanzien van jou ook zou moeten doen). Mijn moverende reden is dat positief’isme negatief werkt op het voorzien in de juiste gedragingen wanneer je het onjuiste niet aan de kaak durft te stellen. Ik weet niet of ik dat in dit bestek hier voldoende kan beargumenteren maar misschien snap je dat zo ook wel. Zo niet dan zou daarvoor een platvorm moeten zijn om dat nader uit te werken. Ik heb wel direct wat korte, maar ‘slappe’, voorbeelden paraat maar dat doet het idee onvoldoende recht en zou ook al te makkelijk te weerleggen zijn.
LikeGeliked door 1 persoon
ik herken hier wel een en ander in, ik ben ook niet zo van de voortdurende veranderingen, alhoewel ik er niet zo’n heel sterke weerstand tegen voel als jij. Ik begeef mij ook graag in een dagelijks, comfortabel ritme, maar om de zoveel tijd kan ik dan wel even helemaal eruit springen, dat wel. Maar ik zou ook zeker niet elke dag ‘uitgedaagd’ moeten worden (blergh, het woord alleen al).
Ik voelde me duidelijker comfortabler worden toen ik de 40 bereikte, die leeftijd paste veel beter bij me dan het jonge, snelle en dynamische. Geldt voor jou misschien ook wel wat 🙂
LikeGeliked door 1 persoon
Als blogger 1 iets niet bevalt aan het schrijven van blogger 2 en daar bij blogger 3 over schrijft zijn we een beetje verkeerd bezig, lijkt mij. Jolie, is het niet zinvoller bij Rob inhoudelijk op zijn blogs te reageren? Dan kan er nog een interessante discussie ontstaan en kom je vanzelf tot de conclusie dat het allemaal zo negatief niet is.
En dit was blogger 4. 🙂
LikeLike
Hihi, nee hoor Margo 🙂 Dat heb ik ooit wel eens gedaan, en dat haalde Rob weg. Vervolgens heb ik mijn (overigens nette) woorden op mijn eigen blog geplaatst en er een heel stukje aan gewijd.
Het is in deze tijd bijzonder makkelijk om je te laten verleiden tot Grote Bitterheid: aanleidingen genoeg, en, zodra je wat ouder wordt zoals wij (Rob en ik incluis) ook ervaring genoeg.
Mack verwijst naar de passage als inhoud voor zijn eigen stuk, en geeft ook aan welke invloed die inhoud op zijn dag heeft. Daar reageer ik op. Gisteren was ik bij een lezing waar ook zo’n Prunus Acerbus rondliep, en deel uitmaakte van de lezing. Het slaat mensen lam. Het is een slechte (contra-productieve) houding, hoe verleidelijk die ook is.
Je mag best je schouders ophalen over mensen die alleen op status gericht zijn, en ze uitlachen. Boven hen staan. Mack kan dat, met kop en schouders. Zolang hij de bril van Rob maar niet opzet, maar zijn eigen bril ophoudt.
Mack is geen zuurpruim, en ook niet voorbestemd om een zuurpruim te worden (zoals hij beweert.) Hij kan altijd prima de slapstick in de leeghoofdigheid aanwijzen en die mensen volkomen lachwekkend maken met een paar pennestreken. Zolang hij dat doet, is hij geen zuurpruim, maar een humorist.
LikeLike
Omdat je doorgaat, deze ene reactie. Die betere wereld, die ik inderdaad niet realiseer met mijn blogs, komt zeker niet tot stand door over mensen te praten of te schrijven, buiten hun zicht en achter hun rug om. En al helemaal niet als rancune over een jammerlijk (inderdaad!) incident van bijna een jaar geleden daarbij in feite de voedingsbodem (b)lijkt. Praten met elkaar, de dialoog aangaan schiet veel meer op en getuigt ook nog eens van stijl en beschaving. Dat is toch wat we (zouden moeten) willen? Ik tenminste wel en het liefst met een brede lach op mijn gezicht.
LikeLike
Nee Rob, ik reageer op de tekst van Mack. Hij heeft een lastige dag, met bittere gevoelens, en hij verwijst naar jouw blog. Die ik helemaal vergeten was.
Dat ik je eerder ook al misantroop genoemd had, verbaasde me en verbaasde me, bij nader inzien weer niet. Ohja, dat was die Rob, wat gek dat ik alwéér tot de conclusie misantroop kom.
De rancune zit ‘m bij jou, ik heb er geen last van.
Ik was het hele voorval zódanig vergeten, dat ik het moest nalezen. En warempel: jij was degene die begon met mijn vraag naar jouw dédain, (ik zal het tekstje waar je je mogelijk voor schaamt verder niet citeren), te wissen.
Dat staat je helemaal vrij Rob! Net als die bittere kijk. Het leven heeft ook niet zoveel om vrolijk van te worden. Maar als je het soms nèt even uit een andere invalshoek bekijkt, kunnen er zelfs achter hard-workende, hard-playende, hip, hot en happening-mensen nog wel aardige, positieve jongeren schuilen.
LikeLike
Sterkte met Linda en ook met je schoonmoeder. Dat plaatst alles weer in het juiste perspectief, alleen voor sommige onnozelen is de waan van de dag het belangrijkst.
LikeLike
Inmiddels vraag ik me ook af of je niet gewoon 10 jaar voor loopt op je collega’s. Ofwel dat die gemiddeld 10 jaar jonger en 10 jaar onbezorgder zijn, omdat ze nog niet veel ellende met bijvoorbeeld hun ouders hebben meegemaakt en dat dat vast over 10 jaar wel anders zal zijn.
En natuurlijk ook sterkte gewenst! Mogelijk uit jij en/of Linda dit soort familiezaken op facebook, maar daar kom ik nooit.
LikeLike