Ik vraag mij af wat een midlifecrisis is. Of het een serieuze ziekte is, of verzonnen flauwekul. In beide gevallen zit ik er midden in, hoewel ik geen behoefte aan een motor heb, en slechts een kleine aan een snelle auto, maar die laatste behoefte bestond altijd al. De midlifecrisis uit zich in het besef dat mijn beste tijd voorbij is. Ik zal geen honderd meter meer in 13.9 kunnen lopen, mijn haar zal niet meer donker kleuren, ik heb twee hernia’s achter de rug, en mijn lijf zal geen jeugdigheid meer uitstralen. Ik haal mijn vreugde uit iets dat ik presteer en wat nog indrukwekkend genoemd mag worden, niet alleen gezien mijn leeftijd, maar omdat het indrukwekkend was.
Dat is de waarheid, en het besef dat dat de waarheid is, maakt het nog erger. Want de ondankbaarheid straalt er vanaf, en de wetenschap dat ik ondankbaar ben helpt me verder de leegte in. Het aloude gevoel van niks presteren ligt op de loer, al ben ik de hele maand oktober doorgekomen zonder depressie. Dat was vorig jaar nog anders. Nu ligt de depressie in de verte op de loer, maar ik zie hem en weet hem honderden meters voor te blijven. Ik voel mij niet slecht, maar slechts een beetje leeg. Het gaat zijn gangetje maar dat lijkt niet goed genoeg, terwijl het dat wel is. Als de draaimolen zijn gangetje draait is dat juist prima en worden alle kinderen blij. Als de trein zijn gangetje maakt, zijn alle reizigers tevreden.
Dat gangetje betekent dat de omstandigheden ideaal zijn om eens te excelleren. En van daaruit kun je weer rustig afremmen tot het weer zijn gangetje gaat. En natuurlijk kun je gewend raken aan het tempo van de draaimolen, maar zoals we weten is snelheid relatief en vooral afhankelijk van degene die waarneemt. Dus zou je van je paard stappen en een rondje lopen, dan duurt zo’n rondje net zo lang als in het geval de draaimolen stil staat. Echter, voor de waarnemer langs de kant ga je twee keer zo hard. En daar word ik volgens mij gefopt door veel mensen. Ik sta langs de kant en zie ze in een ijltempo voorbij komen.
Mack 
Soms is het niet verkeerd om de boel gewoon langs je heen te laten razen en je bezig te houden met het hier en nu. Verdieping noemen ze dat
LikeGeliked door 1 persoon
Of minfullness beoefenen.
LikeLike
Toch vind ik het knap hoe je een bloedserieus en (voor mij) akeligherkenbaarfenomeen ZO weet te beschrijven dat ik bij de draaimolen-vergelijking schaterlachend voor m’n beeldscherm zit. Zo raak.. Zelfs als je om de draaimolen heenloopt en hem wilt bijhouden moet je harderlopen, vanwege de buitenbocht.
Misschien loopt ‘ons soort mensen’ altijd in de buitenbocht.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik word bloedzenuwachtig van dit logje, maar dat zal dan wel weer komen omdat je mijn gevoel hebt weten te copy-pasten.
(Hoewel er nog geen sprake is van een midlife crisis, en bovendien: zaten we daar niet al ons hele leven in en wachten we niet op de tijd dat we er eindelijk uit zijn? 😉 )
LikeLike
oja…voor ik het vergeet…ik klik wel steeds braaf op ‘beoordeel dit’, maar valt daar ook nog iets mee te winnen?
LikeGeliked door 1 persoon
Eerlijk gezegd heb ik geen idee. Ik zie dat ook nergens terug volgens mij.
LikeLike
Draaimolens zijn stom. Wees maar blij dat je langs de kant staat. Nog beter: de kermis verlaten. Het bos is veel fijner.
LikeLike
Ja ja, maar als je, wegens je leeftijd, de kermis moet verlaten en je elke dag in dat bos zit, verlang je op een gegeven moment zelfs weer naar de kermis.
Want in dat bos is het wel verdomde rustig.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik begrijp werkelijk niet wat mensen tégen rust en stilte hebben. Gisteren bij Ikea Duiven weer de terreur van onrustige luide muziek moeten ondergaan.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik heb zelf wel een verklaring voor de ‘crisis’ die de meeste mensen zo tussen hun 40e en 50e krijgen. Eigenlijk had ik die verklaring al voor m’n 40e en dan hou je er rekening mee en is die crisis minder heftig maar dan weer langer uitgesmeerd. Het is simpelweg het besef dat je over de helft bent en dat besef kan lichamelijk zijn, maar zit er volgens mij vooral in dat bij veel mensen rond die tijd een ouder overlijd. Maar je merkt idd ook dat je op het werk niet meer doorgroeit. Dat punt is bij de meeste mensen vaak al eerder rond hun 35e. Na 45 krijgen veel mensen in de gaten dat hun kinderen hen niet meer nodig hebben en dan valt er ook een soort gat. Maar na 50 komt er een soort berusting dat je met die gedachtes niets kan behalve niet moeilijk doen en doorleven. Ik had dat dus bij mijn 40e al bedacht en toch schijnt dat ook niet echt te helpen. Een goed medicijn is vervangende zorgen en af en toe de indruk hebben dat je het verschil maakt.
LikeGeliked door 2 people