Zomaar ineens was ik in gedachten verzonken. Ik dacht aan mijn oma van moeders kant terwijl ik naar mijn werk reed. Ik heb een kilometer of vijf afgelegd zonder dat ik me herinner dat ik ze aflegde. Ik bedacht dat ik mijn oma helemaal niet ken. Ze was van 1911, dus pas 58 toen ik geboren werd. Maar ik heb nooit bij haar gelogeerd, al sliepen opa en oma wel eens bij ons. Precies omgekeerd aan de oma en opa van mijn vaders kant, die sliepen nooit bij ons, maar ik heb daar wel vaak gelogeerd. Toen ik 20 was, was ze al een oude vrouw. Ik geloof dat ze 86 is geworden maar de laatste 8 jaar van haar leven was ze alleen, waarvan vijf in een verzorgingshuis. En nooit heeft ze me iets verteld over vroeger. Ik herinner me überhaupt niet dat ze vertelde. Ze vroeg en ze luisterde.
In gedachten liep ik naar de flat waar ze woonde, Vulcanusdreef, Overvecht, drie hoog. Ik nam de lift en belde aan op het hoekje waar ze woonde. Iets langer duurde het bij haar altijd voordat de deur openging, maar ze was altijd blij ons te zien. De inrichting was eenvoudig, een keukentje met een geiser met daaraan een kraan met een slangetje. Donkerbruin hoogpolig tapijt in de woonkamer. Er stonden wat boeken over de natuur, maar wij als kind hadden daar nooit zoveel te doen. We zaten eigenlijk te wachten tot we daarna naar mijn andere opa en oma gingen, die ook in Utrecht woonden en waar het feest was voor de kleinkinderen.
En nu is ze al 20 jaar dood, ze was de eerste dode die ik ooit zag. Ze is er niet meer en ik kende haar amper. Ze heeft geen makkelijk leven gehad, dat heb ik later wel begrepen. Het geeft geen goed gevoel dat ze zoveel eenzaam is geweest. Betekenisloos, zo lijkt het. Ik weet niks van haar en ze is er niet meer. Bij mijn moeder staat één foto van haar. Misschien moet ik het laten gaan. Zo vreemd, een oma met een verleden dat ik niet ken. Ik kan vrijwel geen vrolijke herinnering aan haar ophalen. En omdat ik dat niet kan, heb ik er geen vrede mee. Te weinig herinneringen lijken het betekenislozer te maken. Ze was er ooit, maar ja, nu niet meer en wie denkt er ooit nog aan haar? Mijn moeder, dat weet ik zeker, en ik soms. Het voelt als onvoltooid verleden tijd.
Mack 
Het maakt je via reflectie bewust van je eigen eenzaamheid, je eigen vergankelijkheid. Het voelt triest dat niets haar en mogelijk jou nog gedenkt als je van de aardbodem verdwenen bent. Maar hé je hebt je blog toch. Nou maar hopen dat internet actief niet ter ziele gaat.
LikeLike
Je begint oud te worden Mack. Je bent op het omslagpunt aanbeland, het punt waar je ook terug begint te kijken.
We proberen allemaal de loop van de rivier te wijzigen en zo een indruk na te laten na ons leven. Maar na twee generaties vloeit die rivier weer als vanouds. We leven en dat heeft betekenis, nu en hier. Wat erna komt, of iemand zich ons nog herinnert, iets van ons weet … ik maak me geen illusies. Dat maakt niet dat ons leven betekenisloos was. Zonder jouw oma was jij er bijvoorbeeld niet geweest, om maar iets te noemen. En Hans en Tammar ook niet.
LikeLike
Waar staat btw (by the way) o.v.t. voor?
LikeLike
Ik heb altijd al teruggekeken, ook toen ik 20 was. Onvoltooid verleden tijd dacht ik.
Dhyan: Ik heb zelf niet het gevoel dat dit over mij ging. Het lijkt vanuit mijn positie betekenisloos, omdat ik haar leven niet kende. Dat bedoelde ik ermee.
LikeLike
Erg mooi geschreven. Ik stond met je voor haar deur.
LikeLike
Dank
LikeLike
Misschien kan je moeder nog eens iets vertellen.
LikeLike