One more day

Totaal inspiratieloos. Heb geen zin te vertellen over mijn zere been, niet over wat ik meemaak want dat is niks, niet over wat ik zie, wat ik doe, wat ik lees, het is compleet op. Ik weet niet of het weer terugkomt, kan me niet voorstellen van niet, maar al meerdere avonden ben ik gestrand in wat hopeloze zinnetjes. Dit probleem had ik nooit. Ik ben een beetje zwartgallig, afgestompt en ik baal dat ik al twee maanden niks tot weinig kan. Vanavond vond ik dat er een einde aan moest komen en ik liep een rondje. Maar na tweehonderd meter moest ik nog terug dus dat ging strompelend. Er zit iets klem, was ik maar een marktkoopman op een zaterdagochtend. Wie maakt me los? Een zenuw die me zeer doet en die mijn been in slaap maakt als ik erop sta. Gek word je ervan. Ik slik pijnstillers bij het leven, ik lijk eindelijk op Elvis. Niet dat het iets uitmaakt…

Maar maakt u zich geen zorgen hoor, dit is om mij te laten inzien hoe het is om iets te mankeren. En dat als je niks mankeert, dat je dan een gezegend mens bent. Dat snap ik ook wel. Ik ga nu slapen, dan is het morgenochtend vast wel weg. Of niet en dan wachten we nog een dagje langer. Bah. Tijd voor mijn lijflied.

Auteur: Mack

Ik ben Mack, uit 1969, dat klinkt vertrouwder dan het noemen van mijn leeftijd. Begonnen in 2004 met web streepje log, dat te succesvol werd en dus overgenomen door snelle jongens die alles kapot maakten. Ik heb in tegenstelling tot velen mijn archieven kunnen redden, maar bijbehorende foto's zijn veelal verdwenen in de diepste krochten van internet en dus weg. Ik woon in Vaassen, aan de oostelijke rand van de Veluwe en schrijf daarover alsof het onontdekte wildernis is. In werkelijkheid is het één grote ergernis van verbodentoegangbordjes en zwervende toeristen. Verder schrijf ik over alles, soms serieus maar meestal niet. Sorry. Bekijk alle berichten van Mack