Totaal inspiratieloos. Heb geen zin te vertellen over mijn zere been, niet over wat ik meemaak want dat is niks, niet over wat ik zie, wat ik doe, wat ik lees, het is compleet op. Ik weet niet of het weer terugkomt, kan me niet voorstellen van niet, maar al meerdere avonden ben ik gestrand in wat hopeloze zinnetjes. Dit probleem had ik nooit. Ik ben een beetje zwartgallig, afgestompt en ik baal dat ik al twee maanden niks tot weinig kan. Vanavond vond ik dat er een einde aan moest komen en ik liep een rondje. Maar na tweehonderd meter moest ik nog terug dus dat ging strompelend. Er zit iets klem, was ik maar een marktkoopman op een zaterdagochtend. Wie maakt me los? Een zenuw die me zeer doet en die mijn been in slaap maakt als ik erop sta. Gek word je ervan. Ik slik pijnstillers bij het leven, ik lijk eindelijk op Elvis. Niet dat het iets uitmaakt…
Maar maakt u zich geen zorgen hoor, dit is om mij te laten inzien hoe het is om iets te mankeren. En dat als je niks mankeert, dat je dan een gezegend mens bent. Dat snap ik ook wel. Ik ga nu slapen, dan is het morgenochtend vast wel weg. Of niet en dan wachten we nog een dagje langer. Bah. Tijd voor mijn lijflied.
Poor you…. Zenuwen horen niet klem te zitten… Ik hoop dat je de pijnstillers snel niet meer nodig hebt.
Kusje erop??
(Sterkte, het gaat weer over, en het is al lente!)