One more day

Totaal inspiratieloos. Heb geen zin te vertellen over mijn zere been, niet over wat ik meemaak want dat is niks, niet over wat ik zie, wat ik doe, wat ik lees, het is compleet op. Ik weet niet of het weer terugkomt, kan me niet voorstellen van niet, maar al meerdere avonden ben ik gestrand in wat hopeloze zinnetjes. Dit probleem had ik nooit. Ik ben een beetje zwartgallig, afgestompt en ik baal dat ik al twee maanden niks tot weinig kan. Vanavond vond ik dat er een einde aan moest komen en ik liep een rondje. Maar na tweehonderd meter moest ik nog terug dus dat ging strompelend. Er zit iets klem, was ik maar een marktkoopman op een zaterdagochtend. Wie maakt me los? Een zenuw die me zeer doet en die mijn been in slaap maakt als ik erop sta. Gek word je ervan. Ik slik pijnstillers bij het leven, ik lijk eindelijk op Elvis. Niet dat het iets uitmaakt…

Maar maakt u zich geen zorgen hoor, dit is om mij te laten inzien hoe het is om iets te mankeren. En dat als je niks mankeert, dat je dan een gezegend mens bent. Dat snap ik ook wel. Ik ga nu slapen, dan is het morgenochtend vast wel weg. Of niet en dan wachten we nog een dagje langer. Bah. Tijd voor mijn lijflied.

Auteur: Mack

Mack is nu vijftig en begon in 2004 met bloggen en volhardt tot nu toe. Kwam zelfs met de blogwet 2011 om tegenwicht te bieden aan de vele overlopers van weblog naar hypes zoals FB, Twitter en andere vluchtige en oppervlakkige zelfbevlekking. Of hij in al die jaren wijzer is geworden, is de vraag. Hij denkt zelf van wel. Het valt me op dat het steeds lastiger wordt om het met elkaar oneens te zijn. Zeker op facebook. Dan plaatst iemand iets en zet eronder: en zo is het! En soms is het juist helemaal niet zo! Maar als je dat zegt, dan kan je dat komen te staan op een afwaardering van het beeld dat iemand van je heeft. En dat moeten we bestrijden. Dus bent u het oneens met mij, zegt dat gerust, daar leer ik van! Bekijk alle berichten van Mack