Een ongelukkige timing

Ha, we hadden weer eens een ouderwets verschil van inzicht over de te volgen koers. We zouden naar zwembad “de Scheg” in Deventer gaan. Linda pakt dan al de Mio, dat is ons merk TomTom, en mij irriteert dat. Alsof ik niet in Deventer kan komen. Alsof je een navigatiesysteem nodig hebt om potverdorie een dorp verder te komen. Het moet niet gekker worden. We zaten in de auto en ik reed al volgas en vastberaden richting Deventer. De Mio was de route nog aan het berekenen. Ik dacht nog, ik ga gewoon zo hard dat het signaal de auto niet kan bijhouden, want ik kan zelf wel bij de Scheg komen. En de Mio hield me inderdaad niet bij, want hij startte niet op. Een teken. Naast het station was het, dat had Linda opgezocht, en wat is er makkelijker dan een station te vinden? Ik boog af over de brug, richting zwembad. Tammar had een mooi uitzicht riep ze, toen we langs de dames van plezier reden. Een ongelukkige timing denk ik.

Maar goed, zoals iedereen al aan voelt komen, nergens een bord met station. Toen ik het eerste rondje Deventer erop had zitten, werd de hulp van de Mio ingeroepen, die het inmiddels wel deed, en we kwamen bij het station. Dat was mooi, maar geen zwembad te bekennen. Links niet, rechts niet, en even verderop aan beide kanten ook niet. Nu kwam Linda met het idee om dan maar “de Scheg” in de Mio te programmeren in plaats van station. En ja hoor, we moesten een paar kilometer verderop zijn. Zie je wel, ondingen die navigatiesystemen. Ik had gewoon zelf even moeten kijken voor de route, dan was er geen probleem geweest. Maar de vijandigheid die ik zag toen ik het wilde proberen ondanks dat we nu eenmaal een Mio hebben, weerhield mij van mij plan.

Ik merkte op dat ik het ook vreemd vond, omdat het zwembad in mijn herinnering vlak bij het stadion was. Op dat moment gaf Linda haar fout toe. Stadion en station, sjonge jonge! Achterin de auto vroeg Hans of papa soms weer verkeerd was gereden, want aan mijn reputatie wordt zorgvuldig gewerkt in het gezin. Ik legde me erbij neer en antwoordde dat papa zo dom was om station en stadion door elkaar te halen. Ach ja. Linda zat stilletjes te lachen.

Maar glorie haleluja, daar kwam de Scheg in beeld. En wat denkt u? Naast het station! Hebben ze godsamme twéé stations in Deventer! Om de situatie te redden zocht ik nog of ik een stadion zag, maar nee. Stond ze toch weer voor, Linda pinda poepchinees. Zo werd ze vroeger vaak genoemd, en tegenwoordig weer door Tammar. En mij noemt ze Mack de pies, ook zo’n giller.

Aan het eind van de dag, we hadden de weg terug gevonden, zaten we bij McDonald’s. Wat we zouden eten was ’s ochtends al besproken, maar eigenlijk weet je dan al dat het toch weer McDonald’s wordt. “Want ja, als ik nu nog moet gaan koken”, zegt Linda dan. Ik hoop dat u het herkent, want ik voel me hierin heel alleen staan.

Naast ons kwam een gezin te zitten. Het waren rijke Nederlanders van Chinese afkomst, dat merkte je aan alles. De man was de baas en de vrouw hing vol blingbling. Ongetwijfeld stond er buiten een dikke Mercedes. Ze hadden ook een Nederlands kindje bij zich. Het Nederlandse kindje zei kennelijk iets, maar dat ontging ons. Maar de vader reageerde door te zeggen dat het typisch Nederlands gedrag was, wat hij daar ten toonspreidde. Egoïstisch, zo vulde hij aan. Wij wisten niet zeker of we het goed gehoord hadden, maar de vader herhaalde het nog een keer. Egoïstisch Nederlands gedrag, zei hij tegen het jongetje. Op dat moment zei Tammar: Linda Pinda Poepchinees. Een hele ongelukkige timing.

Onbekend's avatar

Auteur: Mack

Ik ben Mack, uit 1969, dat klinkt vertrouwder dan het noemen van mijn leeftijd. Begonnen in 2004 met web streepje log dat te succesvol werd en dus overgenomen door snelle jongens die alles kapot maakten. Ik heb in tegenstelling tot velen mijn archieven kunnen redden, maar bijbehorende foto's zijn veelal verdwenen in de diepste krochten van internet en dus weg. Ik woon in Vaassen, aan de oostelijke rand van de Veluwe en schrijf daarover alsof het onontdekte wildernis is. In werkelijkheid is het één grote ergernis van verbodentoegangbordjes en zwervende toeristen. Verder schrijf ik over alles, soms serieus maar meestal niet. Sorry.

13 gedachten over “Een ongelukkige timing”

  1. Ik heb een man die in een oogwenk uit zijn hoofd een nieuwe route berekent, en dat doet hij sneller dan een Tom Tom. Daarentegen verdwaal ik nog in de supermarkt. We vullen elkaar dus goed aan.

    Ik vind het dapper dat je Linda’s bijnaam hier neerzet. Als ik dat met Bob zou doen, zou ik gewurgd worden denk ik.

    Like

  2. Wij zijn er zo`n dag of 10 geleden in een keer naar de Scheg gereden. Nog in het donker ook! Het staat gewoon met bordjes aangegeven… Maar die kleedhokjes vonden wij ook niet zo fris. Dat is echt een min puntje daar. Verder echt te gek!

    Like

  3. Het staat helemaal niet met bordjes aangegeven. Tenminste niet vanuit de richting waar de beschaving leeft. Het station staat niet eens aangegeven, alhoewel ik dat wel wist als ik nagedacht had. Ik dacht, gewoon centrum aanhouden dan kom je bij het station. Nee hoor, langs de hoeren, daar kom je dan.

    Like

  4. Prachtig met die Chinees. Vandaag maakte ik iets mee in mijn wandelstraatje, wat voor de ouders ook niet alles was. In de verte hoorde ik het al. Het was een kind van een jaar of 2 in zo’n buggy dat de hele tijd Ja Jaaa Jaaaa riep. Ik wilde nog vragen of ze gisteravond met de productie van de 2de bezig waren geweest, maar door het lachen kwam er geen woord bij me uit.

    Like

Laat een reactie achter op Ximaar Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *