Ondanks dat ik vrij heb, werd ik vandaag toch geacht op een kerstlunch te verschijnen. Het motregende, maar ja, ik heb nu naast mijn regenpak ook schoenenhoesjes. Met de capuchon strak over mijn hoofd getrokken is het alleen bij de poort van de tuin even uitkijken of niemand je ziet, als je eenmaal vijftig meter weg bent, ben je volslagen onherkenbaar. Ik vind het wel wat hebben, incognito en in waterdichte outfit door de regen. Op mijn werk hadden ze medelijden met mij, maar waarvoor? Nooit in mijn leven was ik zo droog als toen ik op mijn werk arriveerde.
De kerstlunch wordt steevast verzorgd door iemand die bij een kookclub zit. Alle gangen en wijnen zijn op elkaar afgestemd en bij elke gang volgt een uitleg. Het begon met everzwijnpaté op roggebrood, met een stukje eendenborst en een glaasje waar ik nog nooit van had gehoord, maar het klonk als kiwi. Toen een rivierkreeftsoep met iets op een bedje van iets. Daarna een krabcake. Als hoofdgerecht kwartel met een groentebonbon. En als toetje, pardon, dessert, een Franse woord maar het leek op ijs en er zaten tien eieren door. De wijn was rood en wit, ook heel apart.
Gelukkig keerde het gewone leven vanavond weer terug en we keken naar Roué Verveer. Het was dezelfde show die we eerder dit jaar in het theater hadden gezien, dus ik wist al wat er kwam. Welnu, dat maakt niks uit. Weer op precies hetzelfde moment als toen zat ik naar adem te happen van het lachen. Ik zag niks meer door m’n tranen heen en ik was blij dat hij op een ander onderwerp over ging. Dat is echt uiterst zeldzaam en gebeurt eigenlijk alleen als iemand waarvan je het niet verwacht gaat zitten vertellen wat er gebeurde toen hij op een bepaald moment een scheet liet. Precies wat Roué aan het vertellen was. Zoals hij zelf zei: het geluid van pprrr zit rechtstreeks aangesloten op de lachspieren van de man.
Niet dat het ooit gebeurd is maar als ik in bed een wind zou laten, stel even hè, dan zou Linda niet reageren, en ik zou gewoon doorgaan met lezen, maar na tien seconden zou zij aan het schudden van het matras voelen dat ik in stilte schaterlachte. Dat denk ik tenminste, dat het zo zou gaan.
Mack 
Ik heb zijn vorige show op televisie wel eens gezien en die vond ik erg leuk. Nu schakelde ik te laat in en viel in het laatste deel dat ik vooral erg lawaaiïerig vond, maar misschien werkte het niet omdat ik er middenin viel.
Ja, die bedrijfsbijeenkomsten; ik vind het alleen leuk als je een baan hebt wara je collega’s bijna je vrienden zijn, anders blijft het moeizaam vind ik.
LikeLike
Mja, je kunt het eens uitproberen. Kijken of het klopt.
LikeLike
Dan moet je wel één matras hebben.
LikeLike
Roue Verveer? Ben ik erg niet van deze tijd als ik zeg: wie is dat?
LikeLike