Ik vraag mij wel eens af hoe andere mannen dat doen, als ze het even niet meer weten. Afgelopen week was zo’n week waarin ik het even niet meer wist maar waar ik me toch doorheen liet slepen omdat je nu eenmaal niet een week in je bed kunt blijven liggen. Op zo’n moment wou ik dat ik Elvis was. Die kon een week in zijn bed blijven liggen als hij wilde. Er werd druk op me uitgeoefend waar ik niet mee om kon gaan, en waarbij ik de oplossing maar voor me uit liet zweven. Er werd uit onverwachte hoek bemoedigend op mij ingepraat, omdat mijn negatieve zelfbeeld waarvan ik zelf wel weet dat het niet klopt, niet klopt. Maar dat doen depressies. Ze breken in korte tijd af wat je in jaren hebt opgebouwd. Ik sprak mijn frustraties uit naar Linda, die me zaterdagochtend uit bed kwam halen en al zittend op de rand van het bed keek ze me begripvol aan. Dat hielp al iets.
Het heeft absoluut met midlife te maken, en dat ik daar niet mee om kan gaan. Het is om je dood te schamen, een midlife-crisis. Sommige hebben niet eens tijd of geld voor een midlife, anderen zijn er te ziek voor of halen de midlife niet eens, en ik zit er moeilijk over te doen. En als ik dacht dat mijn motorrijbewijs halen zou helpen, dan zou ik dat doen, maar ik twijfel.
Vanmiddag liep ik een beetje met mijn ziel onder mijn arm en het voelt als verraad naar je gezin. Alsof zij er iets aan kunnen doen, mijn grootste schatten, stuk voor stuk. Ik wist niks beters dan de twee jongste schatten mee te slepen naar de Julianatoren, die vooral Hans al bijna zijn neus uitkomt, en die dus ook niet wilde. Maar toen ik zei dat ik met Tammar alleen zou gaan, vroeg hij op het laatste moment of hij nog mee mocht. Alsof hij een nee verwachtte. Natuurlijk mocht hij mee en we hebben er weer een paar uur rondgehangen. Het knapte er allemaal wel van op.
Daarnet keken we een film over King Arthur en Linda concludeerde na afloop dat de mannen vergeleken bij die van vroeger mietjes zijn, zonder dat ze mij nu specifiek bedoelde. En precies dat is wat er aan schort. Mijn oerinstincten moeten soms aangewakkerd worden. Er moet adrenaline door mijn bloed vloeien. Testosteron. Als er nu nog meer mannen zijn met dit probleem, is het dan wat als we elkaar eens massaal en schreeuwend met knuppels te lijf zouden gaan op de Gortelse heide, zodat je s’ avonds weer met een goed gevoel thuis kan komen? Inschrijven kan in de reacties.
Mack 
Je zit in een overgang. Je denkt dat je jeugd voorbij is en dat oud worden niet leuk is. Denk ik. Misschien helpt het als ik je vertel dat ouder zijn veel leuker en relaxter is dan jong zijn. En als dat niet helpt heb je een serieuze depressie en daar helpen alleen medicijnen.
LikeLike
Tijd voor een herintredende boekhoudcommando. 🙂
LikeLike
Ja, zo’n Alexander de Grote heeft zo een heel imperium bij elkaar gedeprimeerd.
Er is niks mis met een midlifecrisis, in tegendeel, het betekent dat je goed nadenkt over wat je wilt en waar je staat.
Als iets mij altijd irriteert is het van dat advies dat je ‘gewoon maar moet doorbijten’ als iets je niet bevalt. Voor je het weet bijt je tot je 75e door en is je leven voorbij en bestond het alleen maar uit stomvervelend doorbijten.
LikeLike
Margo haar eerste constatering is wel een mooie. Het is vooral accepteren dat je een prachtgezin hebt en daar van moet genieten. Je leven is niet voorbij, het zal enkel anders zijn dan hiervoor was. Mooi dat je zo’n grote ‘onzekerheid’ deelt, met Linda, maar ook hier. Er zijn hoopjes mensen die je waarderen, juist om wie jij bent, zonder knuppel.
LikeLike
Depressieve mensen zien het vaak wel redelijk helder: alles is zinloos en men is mislukt, zichzelf voorop.
Dat is ook zo natuurlijk.
Maar daarachter, voorbij het dieptepunt van zinloosheid en verdooldheid, is diezelfde zinloosheid ineens een grote komedie die niet meer ophoudt (en waar anderen dure kaartjes voor kopen om er anderhalf uur een slap aftreksel van te mogen zien in de vorm van een cabaretvoorstelling) en de verdooldheid heet ineens bevrijding. Althans zo is het gegaan bij deze ouwe rot, ouwe taart, brutaal piepkuiken, whatever je me noemen wilt.
Nu nog de vraag wanneer je er voorbij bent. Wel, dat weet je nooit. Op zichzelf alweer uiterst deprimerend. Waardoor je er weer eerder voorbij bent.
LikeLike
Correctie van mijzelf: Wel, dat weet je nooit van tevoren.
LikeLike
Kijk maar uit. Met zo’n knuppel slaan ze zomaar een fraaie depressie in je hoofd en dan heb je pas echt reden om in bed te blijven.
LikeLike
Je zou je Alfa kunnen omruilen voor een paard…
Nee, het is heel vervelend dat je je zo voelt. Je zit jezelf het meest in de weg.., niet zozeer je gezin. Zij zullen het lastig vinden, maar vooral ook voor jou, omdat ze niet weten hoe ze jou er weer uit kunnen halen. Ik weet niet wat je dan allemaal voor deprimerends denkt over jezelf, je leven…enz. , maar er is natuurlijk niks mis mee om na te denken over de toekomst. Daar heb je enigsinds vat op en kan je een draai aan geven. Waarom niet zoeken naar nieuwe uitdagingen (klein of groter) die juist nu, in dit stadium van je leven, mogelijk zijn? De voordelen van het ouder worden benutten zeg maar… Sterkte 🙂
LikeLike
Ik vind Anus op knuppels wel weer hilarisch.
LikeLike
Anus met knuppel is nog hilarischer.
LikeLike
@ Mellody
Mannen met een midlife crisis vragen zich ten diepste af, of ze (ooit) wel concurrerend genoeg (zullen) lijken.
LikeLike
Klopt. En als je nu nog heel veel geld had om die afnemende concurrentiepostie te compenseren, maar nee, bij € 68,- houdt het ook wel op.
LikeLike
Maar als je heel tevreden bent met je eigen leven boeit dat concurrentieniveau vast niet zo, omdat je dan voldoening haalt uit datgene wat je zelf doet. Dus…als een motorrijbewijs halen je lol geeft, lekker touren op de motor , weer nieuwe impuls, waarom niet? Al zal het wel wat duurder zijn dan €68,- . Dat dan weer wel…
LikeLike
@Mellody: mensen die zo denken zullen nooit tevreden zijn met hun eigen leven. Snappie?
LikeLike
@Linda: Nee. Maar laat maar, ik denk er inderdaad anders over.
LikeLike
@Mellody: het is niet alsof ze een keus hebben hoor…
LikeLike
Ohhh, wacht even, nu snap ik ook je vorige opmerking. Nee klopt, in hun eigen gedachte en beleving hebben ze geen keus. Maar ik spitste mijn reactie meer toe op Mack dan op men algemeen. Als je bij wikipedia leest wat er staat over ‘midlife crisis’ word je ook niet blij, sommigen gaan wel hele rare extreme dingen doen bij het geen keus hebben….. Gelukkig is dat niet van toepassing op iedere man/vrouw die een vorm van midlife crisis ervaart. Ik blijf daarom bij mijn opmerking (nr 8), bedoeld als positieve aanmoediging 🙂
LikeLike
Mag ik het eens omkeren? Zoek je echt je rust in zekerheden en vanzelfsprekendheden? Volgens mij is dat alleen maar de dood in de pot en wordt het leven pas echt interessant en spannend met vragen, twijfels, rusteloosheid. Jij noemt de confrontatie daarmee een midlife – crisis. Volgens mij is het het begin van een zoektocht naar de ware zin van het leven en hoort daar zo’n impasse bij.
LikeLike
Een depressie is niet te beredeneren. Je kunt alles in het leven hebben en depressief zijn. Het is een stofje waar het aan ontbreekt en het enige dat helpt is iets innemen dat dat stofje helpt aanmaken. Tegen iemand die depressief is zeggen: kom op!, dat is hetzelfde als tegen iemand met een gebroken been zeggen: kom op, gewoon doorlopen! Soms helpt afleiding als je nog niet te diep zit en kun je je nog uit de put trekken. Ik zou m’n leven niet blijven vergallen (ook al is het tijdelijk, her komt weer terug) maar iets slikken. Begin met St. Janskruid. Kan geen kwaad.
LikeLike
Zolang je niet ineens gaat denken dat het inruilen van je gezin tegen een blonde, wulpse doos zonder hersenen gaat helpen komt het wel een keer goed.
Sterkte!
LikeLike
Als je dat denkt, dan past die doos misschien ook beter bij je.
LikeLike