Door de operaties van Linda en de reactie van Hans daarop bracht ik vanochtend een boek ter sprake dat ik ooit eens aangeraden kreeg van een onverwoestbaar kind. "Het onverwoestbare kind" van Lilian B. Rubin. Niet dat er sprake is van alarmerend gedrag, maar Hans wil niet weg (school, logeren) als Linda met pijn en/of ziekte thuis zit. Je kunt het bijna al zien aankomen. Als ik pijn heb, doet hem dat niks, maar hij weet waarschijnlijk dat ik pijn kan uitschakelen. Maar meestal laat ik het gewoon aan staan vanwege de waarschuwende functie van pijn.
Maar dat boek…het gaat over kinderen die compleet belachelijke dingen hebben meegemaakt in hun jeugd, maar desondanks niet in zelfmedelijden zijn verdronken maar er weer bovenop zijn geklommen. Een voorbeeldje: een Fins meisje (ongeveer 8 jaar) wordt verteld dat ze met haar moeder op vakantie gaat naar Amerika, maar als ze bij de boot aankomen draagt haar moeder haar over aan de bootsman en vaarwel. Naar een pleeggezin met wie ze niet eens kon communiceren. Echt gebeurd. Te belachelijk om er over na te denken. Ik was er na het lezen van het verhaal nog erger aan toe dan dat hele meisje.
Maar dat bracht mij erop dat ik vroeger ook zes weken uit huis ben geweest. Maar dat ging wel even iets anders. Mijn vader moest aan zijn rug worden geopereerd en lag daarvoor zes weken in het Academisch Ziekenhuis in Utrecht. Wij woonden in Brabant en ik moest gewoon naar school. Het gezin waar ik in huis was had ik zelf gekozen nadat ik bij een eerder gezin was weggelopen. In het weekend zag ik mijn familie wel weer. Maar toch. Kinderstress. Ik heb het verdrongen. Ze leerden mij daar elke dag een beetje piano spelen en schaken. Ik weet niet wat ik het beste geleerd heb maar ik denk schaken. Mijn schaakniveau stelt weinig voor maar ik weet tenminste het hele bord te gebruiken. Met piano zit er maar één deuntje in mijn geheugen geprogrammeerd. Boer wat zeg je van mijn kippen. Pink middelvinger pink middelvinger wijsvinger middelvinger ringvinger middelvinger duim. Ik dacht dat het een E was waarop je moest beginnen. Maar met trial en error komt dat goed.
Mack 
Ben nu ook benieuwd naar het klokkenspel van Mack.
LikeLike
Informeer eens bij Silvia, zou ik zeggen.
LikeLike
Blij weer eens wat van je te lezen!
LikeLike
Ik dacht al, waar blijf je.
LikeLike
Ach, dat is wel erg aardig van Hans. Toch?
LikeLike
Ligt eraan. Dat pijn bij mij hem niks doet vind ik minder.
LikeLike
Vader Jacob is net zo simpel, als je niet totaal toondoof bent moet dat je met deze basisvaardigheid ook nog wel lukken.
LikeLike
Er zit trouwens een aardig stel E’s op een piano, kun je toch nog lekker variëren.
LikeLike
Heerlijk dat je terug bent! Maakt mijn dag weer goed. Kan weer lachen.
LikeLike
Misschien wil Hans jou beschermen (als Linda pijn heeft) 😉
LikeLike
Dat zijn drama’s voor kleine kinderen. Hun basisgevoel voor veiligheid wordt onderuit gehaald. Moeders moeten altijd sterk en aanwezig zijn. Het best is om dat ruim tevoren uit te leggen, maar ja, dat kan niet altijd. Hij is nu heel aanhankelijk denk ik, zal straks niet van Linda’s zijde wijken. Het gaat weer over gelukkig. Leer ‘m piano spelen!
LikeLike
Zo, jou ook weer gevonden! Het hangt zeker in de lucht, dat mensen een nieuw weblog aanmaken. Zucht. Vermoeiend hoor! Maar gelukkig ben je er nog.
LikeLike
Deze vuist op deze vuist van Ome Willem moet ook nog wel lukken Mack. Die is ook kinderlijk eenvoudig.
LikeLike
Vlooienmars gaat ook wel. Het eerste couplet dan. (Heeft de Vlooienmars eigenlijk wel coupletten?)
LikeLike
Vlooienmars is mij nooit gelukt. Die moest toch met twee handen?
LikeLike