Het pianospel van Mack

Door de operaties van Linda en de reactie van Hans daarop bracht ik vanochtend een boek ter sprake dat ik ooit eens aangeraden kreeg van een onverwoestbaar kind. "Het onverwoestbare kind" van Lilian B. Rubin. Niet dat er sprake is van alarmerend gedrag, maar Hans wil niet weg (school, logeren) als Linda met pijn en/of ziekte thuis zit. Je kunt het bijna al zien aankomen. Als ik pijn heb, doet hem dat niks, maar hij weet waarschijnlijk dat ik pijn kan uitschakelen. Maar meestal laat ik het gewoon aan staan vanwege de waarschuwende functie van pijn. 

Maar dat boek…het gaat over kinderen die compleet belachelijke dingen hebben meegemaakt in hun jeugd, maar desondanks niet in zelfmedelijden zijn verdronken maar er weer bovenop zijn geklommen. Een voorbeeldje: een Fins meisje (ongeveer 8 jaar) wordt verteld dat ze met haar moeder op vakantie gaat naar Amerika, maar als ze bij de boot aankomen draagt haar moeder haar over aan de bootsman en vaarwel. Naar een pleeggezin met wie ze niet eens kon communiceren.  Echt gebeurd. Te belachelijk om er over na te denken. Ik was er na het lezen van het verhaal nog erger aan toe dan dat hele meisje.

Maar dat bracht mij erop dat ik vroeger ook zes weken uit huis ben geweest. Maar dat ging wel even iets anders. Mijn vader moest aan zijn rug worden geopereerd en lag daarvoor zes weken in het Academisch Ziekenhuis in Utrecht. Wij woonden in Brabant en ik moest gewoon naar school. Het gezin waar ik in huis was had ik zelf gekozen nadat ik bij een eerder gezin was weggelopen. In het weekend zag ik mijn familie wel weer. Maar toch. Kinderstress. Ik heb het verdrongen. Ze leerden mij daar elke dag een beetje piano spelen en schaken. Ik weet niet wat ik het beste geleerd heb maar ik denk schaken. Mijn schaakniveau stelt weinig voor maar ik weet tenminste het hele bord te gebruiken. Met piano zit er maar één deuntje in mijn geheugen geprogrammeerd. Boer wat zeg je van mijn kippen. Pink middelvinger pink middelvinger wijsvinger middelvinger ringvinger middelvinger duim. Ik dacht dat het een E was waarop je moest beginnen. Maar met trial en error komt dat goed.

Auteur: Mack

Mack is nu bijna vijftig en begon in 2004 met bloggen en volhardt tot nu toe. Kwam zelfs met de blogwet 2011 om tegenwicht te bieden aan de vele overlopers van weblog naar hypes zoals FB, Twitter en andere vluchtige en oppervlakkige zelfbevlekking. Of hij in al die jaren wijzer is geworden, is de vraag. Hij denkt zelf van wel. Mocht u na het reageren zien dat uw reactie in afwachting is van moderatie, dan komt dat omdat ik dat noodgedwongen zo moest instellen. Een stalker. Als u een vaste reageerder bent met telkens dezelfde gegevens, (naam, e-mail) zult u er geen last van hebben, anders moet ik de reactie handmatig even toelaten. Sorry voor het ongemak. Bekijk alle berichten van Mack