Mini-serie Engeland, deel 3.

Op donderdag was ons plan om naar Londen te rijden. We stonden al vroeg op doordat het brandalarm in het hotel om zeven uur 's ochtends afging en niet veel later stond iedereen buiten in zijn pyjama. Nóg niet veel later kwamen wij ook buiten, aangekleed en wel. Wij dachten: dit is Engeland, hier moet je je ook in noodsituaties als een lady en een gentleman gedragen, dus je gaat niet in je blote kont buiten staan. Brand of geen brand. Maar dat betreft een zelfde soort legende als dat in Nederland iedereen klompen draagt. Het brandje bleek een klein keukenbrandje dat al uit was toen de brandweer kwam.

Wat later begaven we ons in de auto richting de miljoenenstad Londen. Wij, nietige Nederlanders in een linksgestuurde Mazda 323, helemaal naar Londen. Gelukkig hadden wij een goeie ervaring opgedaan in Cambridge, met Park and Ride. Je parkeert je auto aan de rand van de stad, en rijdt met de bus richting centrum. Dus toen wij de stadsgrenzen naderden zochten wij een P&R. En toen we over de Towerbridge reden, beseften we dat onze zoekpoging mislukt was. Maar de voorkant van de medaille was: ik had zelf in het centrum van Londen gereden! Op het moment dat ik een parkeergarage zag stuurde ik de auto, God zegene de greep, richting ingang. Dit kwam me nog op een getoeter van een Engelsman te staan, die ik over het hoofd zag omdat ik instinctief de verkeerde kant op keek. Maar, het ging goed.

Toen de auto geparkeerd stond, en wij geen idee hadden waar we zaten, hebben we wel allebei de straatnaam van die parkeergarage uit ons hoofd geleerd, en elkaar regelmatig overhoord. Een 323 is dan weliswaar geen Alfa Romeo, maar ik was er toch aan gehecht. Tegenover de parkeergarage zagen wij een gele M waar behalve de manager uitsluitend Namibiërs werkten die het appelgebak much too bloody hot maakten. Ik heb er een half uur over gedaan om het op te krijgen. Daarna zijn we te voet richting stad getrokken. We zouden vanzelf iets bekends zien.

Na even gelopen te hebben door het Financial Centre (ik was toen ook al boekhouder) zagen we iets bekends. Het was een grote toren met een enorme klok erin, die ons wel enigszins bekend voorkwam, maar die toch niet echt een bel deed rinkelen. Maar toen de klok sloeg wist ik het ineens. Dit moest de Notre Dame zijn!

Wordt vervolgd.

Auteur: Mack

Ik ben Mack, uit 1969, dat klinkt vertrouwder dan het noemen van mijn leeftijd. Begonnen in 2004 met web streepje log dat te succesvol werd en dus overgenomen door snelle jongens die alles kapot maakten. Ik heb in tegenstelling tot velen mijn archieven kunnen redden, maar bijbehorende foto's zijn veelal verdwenen in de diepste krochten van internet en dus weg. Ik woon in Vaassen, aan de oostelijke rand van de Veluwe en schrijf daarover alsof het onontdekte wildernis is. In werkelijkheid is het één grote ergernis van verbodentoegangbordjes en zwervende toeristen. Verder schrijf ik over alles, soms serieus maar meestal niet. Sorry. Toon alle berichten van Mack