Ik kreeg vanmiddag van mijn buurman een (vip) kaartje voor de wedstrijd tussen SV-Vaassen en PSV. De buurman had kennelijk betere dingen te doen en vond het zonde de kaart ongebruikt te laten.
Zo kwam het dus dat ik vanavond op de tribune zat, achter Jan Reker, Algemeen Directeur van PSV, tevens veroorzaker van het vertrek van PSV's topkeeper Gomes en bekend van het boekje van Reker waarin hij zorgvuldig bijhield in welke hoek spelers over het algemeen hun penalties schoten, zodat Rekers keeper wist welke hoek hij moest kiezen.
De wedstrijd eindigde in 1-5 en werd voortijdig afgebroken vanwege het slechte weer. Ik zat na afloop nog even onder het lekke dak van de tribune te wachten tot de bui over was en toen overkwam mij dat gevoel wat u vast allemaal wel eens hebt, namelijk dat het leven even vertraagd aan je voorbij trekt. Je bent er wel maar eigenlijk ook niet. De woorden die je normaal oppikt en begrijpt zijn ineens vage geluiden geworden. PSV spelers die alleen de eerste helft hadden gespeeld stonden ineens vlak voor mij zonder dat ik ze had zien komen en deelden handtekeningen uit. Mijn geestelijke toestand zorgde dat ik geen euforie voelde maar hun aanwezigheid gelaten aanvaardde. Het is zo'n moment dat je denkt dat de zwaartekracht wat minder hard aan je trekt, of dat je geleid wordt door iets wat je niet kunt zien en je kunt er eigenlijk weinig tegen doen behalve wachten tot het weer weggaat. En toen het weer weg was liep Jan Reker alweer midden op het veld richting clubgebouw.
Jammer dat je zo'n gevoel niet op elk willekeurig moment kunt oproepen en laten duren zolang je wilt. Aan de andere kant…Tom Hanks had in de film 'Saving Private Ryan' zo'n gevoel toen hij op 6 juni 1944 landde in Normandië. Echt veel Duitsers schoot hij niet meer neer in die situatie. Maar hij was wel even weg van het slagveld.
Mack 
Dit is dus wat je noemt literatuur. En als het dat niet zou zijn, in ieder geval de betere column.
LikeLike
Oh, ik had dat eens in een boekhandel, toen ik vanuit een bukhouding omhoog kwam. Ik maakte achteraf pas op, dat het niet heel lang had geduurd. Op dat moment was mijn besef van ik en tijd echter vervlogen, en hoewel dit mij niet minder bewust maar juist bewuster maakte, ging al het fysieke langs mij op. Deze toestand was overduidelijk bevorderd door het snel uit bukhouding omhoogkomen. Ik wist dat tijdens het moment en vroeg mij daar en toen al af hoe transcendent dit nu echt was. Tegelijk besloot ik dat dit niet louter een duizelingetje kon zijn.
LikeLike
ik weet uit ernstig betrouwbare bron dat Tom Hanks (of Hom Thanks, zoals ie bij ons thuis genoemd wordt) nog nooit 1 duitser heeft neergeknald.
En om je even helemaal uit die droom te helpen, het is niet echt gebeurt. Tom Hanks is namelijk veel te jong om op 6 juni 1944 überhaupt te zijn geland in Normandië.
ps. slap excuus hoor om eerder uit Plofzakland te vertrekken om PSV te zien !
LikeLike
Hé joh, er zijn dus echt mensen eerder dan ik aan het reageren.
Ga ’s lekker naar bed, leute !!!
LikeLike
Ik denk dat je in trance was.
LikeLike
Je verveelde je gewoon.
LikeLike
Was gewoon gaan rellen.
LikeLike
Tikkeltje jammer van het onderwerp natuurlijk -oorlog en voetbal- maar dit is tot nu toe het best geschreven stukje dat ik van je las.
Het heeft wat je noemt bepaald ‘sfeer’.
Mooi !
LikeLike
Het afstandelijke bevalt,
LikeLike
Zeer geslaagde omschrijving van een toestand die je anders alleen maar in een vage lay out voor je kiezen krijgt. Daarom ook herkenbaar.
Je harde Ego-schijf haperde even. Meer is er niet aan de hand. Je weet nu dat je onbewogen -niet: onverschillig- kunt blijven terwijl om je heen het circus gewoon doorgaat.
LikeLike