Categorie: Linda’s schrijfsels

Aanstaande donderdag is onze papa mack jarig dus Hans stond gisteren te popelen om een cadeau te halen. Hij was al bang dat het niet doorging (door zijn ziekenhuisbezoek) maar ik had hem duidelijk gemaakt dat als hij niet meer zo erg zou hoesten, wij een cadeautje gingen uitzoeken.
Ik had allerlei ideeën maar Hans trapte er niet in. Hij wilde maar 1 ding voor zijn vader halen. Daar was hij niet vanaf te brengen.
Het is gelukt, na lang zoeken heeft Hans het gevonden, goedgekeurd en gekocht. Nu maar hopen dat papa er donderdag net zo blij mee is als Hans denkt.

Hans is nu zijn "Hiep hiep hoera" aan het oefenen…

Hans is verkouden. Hans is al heel lang verkouden. Hans kan alwel anderhalve maand verkouden zijn, en het rochelen horen we al langer.
Hans gaat naar de kinderopvang, volgens velen de bron van dit euvel. Ik weet niet wat ik ermee moet want of het zo is of niet, hij moet er toch heen.
Hans begon vorige week bij zijn verkoudheid te hoesten. Ook niet zo erg. Maar gisterenavond hoeste hij ineens anders (scheller) en stikte steeds bijna. Dan moet je nog als moeder denken: Gaat wel over. Maar Hans heeft iets aan z'n longen en er is duidelijk gemaakt dat we uit moeten kijken met infectie aan de lagere luchtwegen. Hoesten vooral.
Toen Hans uit het ziekenhuis meemocht, toen hij een week oud was, is hij in de "acute bak" geplaatst. Dat houdt in: Vertrouw je het niet, dan heb je een rechtstreeks nummer van de kinderafdeling van het Julianaziekenhuis. Meteen bellen.
Wij vertrouwde het niet dus belden meteen.
Alle ellende die ik meegemaakt heb met dat K-ziekenhuis hebben ze goed gemaakt. We mochten gisteravond meteen komen, en ze wilde Hans een nacht houden voor observatie. Ik mocht ook blijven slapen. Zo gezegd, zo gedaan.
Daar zaten we dan weer, Hans zo vrolijk als wat. Hij lachte naar iedereen, inclusief mijn grote vriendin de kinderarts…… Ze spoten zoutoplossing in zn neus en Hans? Als dank je wel kreeg de verpleegster een glimlach. s' Nachts spoelde ze zijn neus nog enkele malen en het hielp echt. Hij hoeste nog wel maar maakte dat stikkende geluid niet meer.
Vanmorgen mochten we naar huis maar ik mocht ook nog een nacht blijven met Hans. Daar had ik niet zo'n zin in. Dat was prima. Als het vanavond mis ging, moest ik gewoon weer komen en dan konden Hans en ik daar weer slapen.
Maandag krijgen we nog testresultaten terug, of het misschien niet kinkhoest is. We zullen zien. Maar Juliana heeft alles weer goedgemaakt en ik neem alles terug bij deze.
En Hans? Die ligt nu lekker in dromenland. Wat was ik trots op mn zoon vandaag!!!!

Redenen om te stoppen met roken:

1. Hans
2. Ik wil nog een keer zwanger raken
3. Het stinkt
4. Je gaat er dood aan
5. Het is ongezellig dat je midden in een gesprek op een feestje naar buiten loopt om te roken, de lol is er vanaf.
6. Dan ben ik van het gezeik van Mack af
7. Niet meer tussendoor van je werk weglopen om te roken (zelfs ik erger me daaraan)
8. Je houdt geld over

Doel: Voor oktober gestopt zijn, en volhouden!!

Redenen om te blijven roken:

1. Het is zo lekker
2. het is zo lekker
3. Het is zo lekker
4. Het is zo lekker
5. Het is zo lekker
6. Het is zo lekker

Reden van dit logje: HELP!!!!!!

Als kind had ik een vriendin waarmee ik alles deed… (leuk zinnetje voor een goed stukje muziek) Haar naam was Jacqueline van Wolven en het was een hele lieve meid en mijn beste vriendin. Ik leerde haar kennen aan het begin van de lagere school. We woonde een paar straten uit mekaar in Duiven en trokken altijd met mekaar op.
Ik heb nog foto's van de carnaval, alletwee hetzelfde kostuum aan. Ik heb hier op zolder nog brieven en veel foto's van haar.
Samen gingen we naar de Mavo in Zevenaar. Het was een kilometer of 3 fietsen dus altijd gezellig. In de 2e klas (als ik het me goed herinner) verhuisde ze naar Didam, een plaatsje aan de andere kant van Zevenaar. Toen begon het ineens te verwateren, ons contact. Terwijl we nog steeds bij elkaar in de klas zaten. Ik heb dat nooit echt goed begrepen. Ik ben nog 2 x in Didam geweest en dat was het eigenlijk. Ik ben haar nog 1x tegengekomen aan het water in Didam (de Nevelhorst), dat was toen ik een jaar of 20 was, maar toen deed ze heel afstandelijk en kreeg ik niet het idee dat ze zin had in een gesprek met mij.
Afgelopen oktober krijg ik een smsje van een vriendin van mij: Jij kende Jacqueline van Wolven toch goed? Ze staat bij de rouwadvertenties…. Het was alsof mn hart er even mee ophield. Ik meteen zoeken op internet en ja hoor, Jacqueline was 25 oktober overleden….
Wat kan een mens raar reageren op de dood van iemand die je al 15 niet meer gesproken hebt. Ik ben naar de wake gegaan. Daar kwam ik er nog achter dat ze een zoontje van twee had. Ik zag haar moeder en zus maar wilde ze niet lastig vallen. Toch gaat er maar 1 ding door je heen: Hoe kan dit? Wat is er gebeurd? Ik stond bij haar kist en ik heb mijn ogen uit m'n kop gejankt.
Ik heb een brief geschreven naar haar lieve moeder en die hing een dag later huilend aan de telefoon. (Ik kwam daar jarenlang dagelijks over de vloer) Ik ben bij haar langs gegaan en de zus van Jacqueline is toen ook gekomen.
Jacqueline was schizofreen. Dit uitte zich rond haar 19e levensjaar, net nadat ik haar helemaal uit het oog verloren ben. Dit was haar 3e zelfmoordpoging, en dus een succesvolle. Ik werd er stil van. Je denkt iemand goed te kennen en dan hoor je dit.
Dit was iemand die even oud was als ik, de 2e al van onze klas die zelfmoord gepleegd heeft. Ze had een zoontje van 2, dan moet er toch heel veel door haar hoofd gegaan zijn voordat ze dit zou doen….
Afgelopen zondag zou ze jarig zijn geweest en ik kan haar maar niet uit mijn hoofd zetten. Ik wilde haar moeder nog bellen maar heb dit niet gedaan. Ik moet het verder laten rusten, is denk ik het beste.

Laat mij beginnen met te schrijven dat ik veel van mijn zoon hou, hem voor geen goud zou willen missen en hij hartstikke lief is.

Ik zit hier nu boven achter de pc terwijl ik Hans beneden tekeer hoor gaan. Hij is al 2 uur bezig en ik weet het niet meer. Als ik hem vasthou en met hem blijf lopen, dan is hij stil. Ga ik zitten, dan gaat hij huilen. Leg ik hem neer, dan gaat hij huilen.
En dan denk je bij jezelf: Mens, stel je niet aan, wat is nou 2 uur….. Nou, voor de mensen die geen kinderen hebben, 2 uur IS OM GEK VAN TE WORDEN. (Ik heb medelijden met ouders van huilbaby's en schaam mij bij deze diep dat ik nu loop te klagen) Hij heeft vandaag een slechte dag, zoals we allemaal wel eens hebben. Maar ik betrapte mezelf erop dat ik daarstraks kwaad werd en hem "ruw" in de box legde. (Laat mij duidelijk zijn, ik deed hem geen pijn hoor!!)
En dan hoor ik wel eens vrouwen praten over bommoeder worden… Ik zou daar niet aan moeten denken. Wij kunnen nog afwisselen, zo'n bommoeder moet het a-l-t-i-j-d alleen doen. Ik zal het nooit goed keuren maar dat mensen hun kind iets te hard aanpakken, en daar meteen spijt van hebben als ze het gedaan hebben, ik kan daar wel inkomen.
Ik ben altijd blij als Mack om 18.30 weer thuis is. (ja… nu wel ja…) Niet dat ik Hans dan aan hem geef maar je voelt dan toch steun.
Maarja, je zal altijd zien, hij belde net dat hij later thuis komt….

Ik ga maar weer eens naar mijn schreeuwlelijk en ga maar weer eens een stukje met hem lopen…… Anders wordt Mack (de hond) helemaal gek….

Oke, een raadsel: Wat denkt u? Zie ik er tegenop om te gaan werken over 3 weken of heb ik er zin in? (begrijp mij goed: Ik heb het hartstikke naar mn zin gehad met mn zwangerschapsverlof, officieel is dinsdag mijn vakantie ingegaan, ik ben niet gewend om thuis te zitten en de muren komen erg op me af. Het enige wat je doet is je kind verzorgen, je huishouden doen en slapen. Ik krijg wel steeds van alle kanten het gevoel dat je je als vrouw moet verontschuldigen als je graag weer aan het werk wil…. persoonlijk vind ik dat belachelijk)

Is dit herkenbaar voor iemand?? Of moet ik nu aan mezelf gaan twijfelen?? (Niet dat ik dat ga doen ofzo hoor…)

Vrouwtje: Hoi poepie, lekker gewerkt??
Mack: Ja hoor…. (zo down als het maar kan)
Vrouwtje: Heb je honger? Ik heb lekker gekookt!
Mack: Swah…. Ik lust denk ik wel wat..
Vrouwtje: Schat, is er iets??
Mack: Nee hoor… (weer erg down)
Vrouwtje: Vanavond Top Gear op tv he, eindelijk weer op vrijdag!
Mack: Oja…..

Mijn man gaat morgen zijn turbo inruilen voor een station…… Zielig he!!

Hier maar weer eens een logje van moi, ook om even een update te geven over Hans.

Wij dachten namelijk dat we vandaag zouden horen dat alles oke is met Hans, en dat er op de longfoto verbetering te zien is. Wij dachten dit door de kinderarts een maand geleden, die dit min of meer verwachtte en ons dit dan ook zo vertelde. Nou, als een kinderarts dat verwacht, dan willen papa en mama dat zeker wel geloven….
Natuurlijk hadden we het kunnen weten want dat &^%&^%&*%ziekenhuis komt altijd met &^%&^%&^%&nieuws als je het niet verwacht.
En ja hoor…. Het was weer zover. Er is geen verbetering te zien op de longfoto, waardoor we nu weer aan een aangeboren longafwijking moeten gaan denken, gaaaaap. Ik ben er niet eens meer echt van onder de indruk.
De foto is WEER naar Utrecht, ze bellen WEER als ze daar de uitslag van hebben, en dan zullen ze ook vast WEER met het meconiumverhaal komen. Of misschien doen ze eens gek en verzinnen ze iets nieuws!!! Je weet het niet….
En Hans??? Hans lag breeduit te lachen bij de kinderarts, terwijl we daar dik een uur binnen waren. En hij wil nu al niet luisteren want ik had nog zo met hem afgesproken: Niet naar de arts lachen, alleen naar mij!!!!

Heeft er misschien iemand nog een bom over? U weet wel, ergens op zolder ofzo? En u zoekt al jaren naar een bestemming?
Zou u dan zo vriendelijk willen zijn deze te deponeren op het JulianaZiekenhuis te Apeldoorn?

Dank u.

Lieve Hans ligt nu lekker even in zijn box te slapen dus ik heb weer eens tijd om wat te schrijven. Veel tijd heb je niet nodig want als je moeder bent van een kind van 6 weken, dan maak je niet veel mee.
Hans lacht. Hans lacht veel, en nu beginnen er geluidjes bij te komen. Sorry, maar het is in 1 woord geweldig. Dat maakt de huiluurtjes van 's avonds (bijna) weer goed.
Afgelopen zondag merkte ik ineens dat er een bult aan het groeien was bij zijn tepel. Maandag moest ik naar het consultatiebureau dus ik heb er even naar laten kijken. Nu heb je over het algemeen alleen zweefteven bij het CB, en daar kan ik niet zo goed mee. Dat klikt niet echt….
Deze zweefteef vertelde mij dat mijn zoon een borstontsteking heeft. Dit komt van de hormonen in mijn moedermelk. Ik moest niet schrikken als er melk uit zijn tepels zou komen. En hier stopte het gespek over de bult van mijn zoon. Niets over voorkomen, genezen, ed. Ik ben er maar over door gaan vragen maar de ontsteking zag er "mooi" uit, en pas als het rood werd of Hans koorts zou krijgen, dan moest ik ermee naar de huisarts. Deze zou dan antibiotica voorschrijven of het weg moeten snijden.
Ja mensen, nu heb ik "de buuk al vol" van alle kinderartsen in Apeldoorn en omstreken en ook deze ging weer lekker. Ik sloeg bij het woord "wegsnijden" een beetje op tilt.
Toen ik thuis was heb ik meteen mijn huisarts gebeld. Daar kon ik dinsdagmorgen meteen komen. (wij hebben namelijk een hele leuke huisarts, gelukkig)
Zij heeft het heel goed bekeken. Ze had er alwel eens van gehoord maar het nog nooit gezien. Het komt dus erg weinig voor. Ze constateerde dat Hans er geen last van heeft en zou nog even met een kinderarts (gggrrrrr) in overleg gaan. Dit omdat ze er ook maar weinig over wist. Ik hou van huisartsen die dit gewoon toe kunnen geven. Ze zal me hierover dus nog terug bellen.
Ondertussen ligt mijn mannetje zwaar in coma, zich niet bewust van de frustraties van zijn mama. Morgen moeten we naar het ziekenhuis voor (de 3e) longfoto. Ik zal blij zijn als we hier goed nieuws over krijgen zodat ik mijn strippenkaart voor het ziekenhuis eens op kan bergen.
Gelukkig is Hans de mooiste, liefste en leukste baby die er is, anders word je volgens mij gillend gek.

Beste mensen,

Allereerst moet ik u allen bedanken voor het meeleven en de felicitaties, ik zou webloggen bijna leuk gaan vinden. Iedere dag kwam Mack in het ziekenhuis en kreeg ik weer uitgebreid verslag wie wat had geschreven op zijn site. Op zich heeft het ook wel wat, webloggen, want veel bekenden van ons zijn via deze site op de hoogte gebleven van alle "toestanden".
En het was me wat…… Ik had rekening gehouden met een zware bevalling, dat zit namelijk nogal in de familie, maar nog is het tegengevallen. Vier dagen weeën is niet leuk….. En dan nog een keizersnee… Lichtelijke tegenvaller.
Ik heb woensdag wel 5 gynaecologen tussen mn benen gehad. Doodziek werd ik ervan. "Hij moet het nog leren, mag hij ook even??" Grrrrrrr……
Toch, door alle "slechte berichten" over de toestand van Hans, was ik dit alweer snel vergeten, behalve dan de moeheid. We zijn ook blij dat Hans het zo goed doet nu. De uitslagen wachten we af, maar als hij al wat mankeert, dan heeft hij daar nu geen last van.
En wat is hij lief…. En wat is hij mooi….. En papa heeft in een paar dagen tijd zijn vadergevoel gevonden en doet lekker mee. Heerlijk.
De kraamzorg is vertrokken, we doen het nu lekker met z'n drieeën en ook dat bevalt prima. Ik kan niet anders zeggen dat ik nu aan het bijkomen ben en natuurlijk aan het genieten.
Nou, achter de pc zal ik denk ik niet zo vaak meer zitten maar jullie zijn nu op de hoogte, ik ben er weer. Nu ga weer even slapen want ik moet me nu aan de tijden van mijn zoon houden (wat klinkt dat he!!).

Bedankt.