Categorie: Geen categorie

Ik had nog nooit van René Karst gehoord en toen ik van hem hoorde was het al te laat. Ik kende wel zijn super irritante megaknijter “liever te dik in de kist dan weer een feestje gemist” maar wist niet wie dat zong. Feit is wel dat dit lied ongeveer tegengesteld is aan mijn levensmotto: one more day, one day older and nearer to my lord.

Ik stel me dan voor dat een talentloze zanger een graantje mee wil pikken, een slecht nummer met een domme tekst schrijft en van te voren bedenkt wat z’n IQ-arme publiek graag hoort om mee te kunnen deinen. Eigenlijk meer een slimme marketeer dan een zanger. En dat hij in gedachten al ziet hoe zijn hit over de dorpspleinen schalt en de mensen hun ellende even kunnen vergeten. Nou ja, ellende, niet dat ze ziek, arm of eenzaam zijn, nee, ik bedoel de doordeweekse ellende, dat ze moeten werken en vroeg op moeten. Of dat er geen voetbal op tv is. Dan is het toch fijn als er elk weekend ergens anders een feestje is waar je de handjes de lucht in kunt zwaaien.

Ik hou niet van feesten, dat moge duidelijk zijn. Ik hou wel van muziek, zelfs van vrolijke muziek, en zelfs in sommige gevallen van op volle toeren muziek. Maar het moet wel muziek zijn en niet een Arie Ribbens of Wolter Kroes gehalte hebben. Of Snollebollekes, ook zo’n volksmenner.

Goed, maar René Karst heeft nu wat hij wilde, of althans wat hij verkondigde. Hij ligt te dik in zijn kist en miste geen feestje. Dus waarom zouden we rouwen? Maar nee, nu is hij ineens veel te jong gestorven en hij was zo’n lieve man… Ja daag. In Hongkong zijn honderden mensen levend geroosterd, in Oekraïne zijn miljoenen mensen dagelijks bang, in Nederland krijgen steeds meer jongeren geestelijke problemen, maar alles wat we hier belangrijk vinden is grenzen dicht en dorpsfeesten. Met hersenverpulverende kutmuziek en altijd weer diezelfde aanwezige meute. En omdat er een idiote zanger nu te vroeg en te dik in z’n kist ligt kun je er donder op zeggen dat het nummer hoog in de top 2000 gaat verschijnen. En ja, daar heb ik last van.

Ik erger me meermalen per dag. Dan kunt u denken: “wat een chagrijn,” maar ik zie het meer als een logische redenering op iets wat kapot is. Eigenlijk is het een teken van een gezond denkvermogen. Dat is een optimistische kijk op het leven.

Ik erger me vaak aan de jeugd. De WHO definieert jeugd als de periode tussen 15 en 24 jaar, dus ik erger me ook aan mijn rampzalig verlopen jeugd. En aan de jeugd die ik zelf voortgebracht heb. En aan het feit dat ik de rest van mijn leven trouw aan ze zal zijn, terwijl ze een schop onder hun hol moeten hebben.

De oudste bijvoorbeeld, die moest zorgtoeslag aanvragen. Want dat brengt geld op. Dat doet meneer niet, want daar is hij te lui voor en hij heeft kennelijk genoeg. Dit is trouwens een 100% genetische invloed van mij, want ik was exact hetzelfde. Alleen mijn vader wist mij vanaf zijn sterfbed nog te dwingen een zilvervlootspaarrekening te openen, want daar kreeg ik veel rente op en aan het eind nog eens tien procent! Wat kon mij dat nou schelen, ik was een lapzwans. Maar toch had hij zoveel overwicht dat ik het deed.

Die van mij deed het niet, of misschien wel, maar dan lukt het niet, dus gaat mijn vrouw er zich mee bemoeien. En aangezien ik nog steeds die lapzwans ben, laat ik dat maar. Maar dan gaat het fout en komt ze bij het Toeslagenloket uit. Een organisatie van oplichters die helemaal niet verbonden is aan de belastingdienst. Maar de site doet vermoeden van wel. En als je je gegevens hebt ingevuld omdat je denkt dat je het zelf aan regelen bent, krijg je te zien dat er 58 euro in rekening wordt gebracht. Of dit stond al eerder aangeven maar omdat je blij was dat je dit zelf had weten te vinden, zag je dat niet.

Je probeert te annuleren maar dat lukt niet. We schrijven binnenkort 58 euro van je rekening af, staat er. Je hebt alleen je gegevens ingevuld. Je stuurt er een mail achter aan dat je wilt annuleren en je krijgt keurig een mail terug dat er geannuleerd is. Mooi, opgelost en ik heb me nergens mee hoeven bemoeien.

Een week of twee later komt ze erachter dat het bedrag toch is afgeschreven, en dan ontploft ze. Ze boekt het bedrag terug en ik zeg tegen Hans dat hij aangifte moet doen omdat het oplichters zijn. Maar daar heeft meneer geen zin in, want hij heeft zijn geld al terug, en als zijn moeder niet gekeken had had hij niet eens geweten dat het afgeschreven was. Kansloos.

Een week of drie later is het bedrag weer afgeschreven, en ditmaal boeken we het terug en blokkeren we de incasso. Ik heb me nog steeds nergens mee bemoeid, behalve dan dat ik weer zeg dat hij aangifte moet doen. Waarom? Ik heb ze nu toch geblokkeerd?

Twee dagen later dreigt het bedrijf met incasso. Linda vraagt Hans om de correspondentie, maar zucht en steun, waarom moet hij dat gaan zoeken? Dat kost moeite.

Linda zit uiteindelijk de aangifte te doen. Op de site van de politie. Om na vijf minuten een mailtje terug te krijgen dat er geen aanknopingspunten zijn en dat de aangifte wordt gesloten. Dus de politie vindt het allemaal wel best. Het zijn oplichters, maar we doen er niks mee. Hans vindt het ook allemaal wel best, en ja, geef de lapzwans eens ongelijk! Als hij mijn adviezen had opgevolgd had hij zinloos aangifte gedaan.

Vanavond is er een feest. Daar is hij al wel twee weken over bezig. Ik ga ook. Hij vroeg hoe ik erheen ging. Met de auto natuurlijk. Dan kan ik niet drinken en zal ik mij snel weer ergeren. Zodat ik ook snel weer weg kan. Met die auto. De politie zal wel staan te controleren. Prioriteiten.

Die Kuip in Rotterdam die door velen als het mooiste stadion van Nederland wordt gezien, die Kuip was behoorlijk stil vandaag. En ik schrijf dit niet omdat PSV won vandaag, maar na de 2-0 voorsprong van Feyenoord, toen ik nog dacht dat PSV zou verliezen, hoorde ik ineens bekende liederen. Ik dacht: “huh, Feyenoord staat in eigen huis 2-0 voor in een wedstrijd om plek 2 en ik hoor de PSV supporters?” Die zouden toch volledig overstemd moeten worden als ik de verhalen moet geloven over de geweldige sfeer die daar altijd heerst? Weinig van gemerkt vandaag.

Dat bij Ajax het stadion leegloopt bij een achterstand na de tachtigste minuut is wel bekend. Maar vandaag maakten ze het wel heel bont. Dat zou ik nou nooit doen, eerder weggaan om de drukte voor te blijven. Je moet de pijn ook willen voelen en kunnen dragen als het tegenzit. En geloof me, het kan pijn doen. Toch ben ik iets relaxter dan eerder. Ik had me er al bij neergelegd dat Ajax kampioen zou worden, PSV had het immers volledig verkloot, de voorsprong uit handen gegeven en toen ze een kans kregen om in een rechtstreeks duel het gat bijna te dichten, verklootten ze het weer.

Maar nu was Ajax zo vriendelijk om een voorsprong van negen punten te laten slinken tot nog maar één met nog twee wedstrijden te spelen. Nu is het ineens weer spannend want Ajax was immers al kampioen, tenminste, dat zou je denken. Negen punten voorsprong, nog vijf wedstrijden te spelen, en het makkelijkste resterende programma. Ineens ligt het weer open, al is PSV afhankelijk van Ajax. Dat moet nog minimaal een keer punten verspelen, en of dat er drie of twee zijn maakt niks uit.

Maar liefst zes natuurlijk. Als PSV kampioen wordt, hebben ze het van Ajax teruggekregen, dat wel. Alsof er een ongeoorloofde inhaalmanoeuvre werd gemaakt bij F1 en de plek weer moest worden teruggegeven.

Ik ben blij. Mijn rechteroor doet het weer na bijna vier weken doofheid. De huisarts kon het vandaag uitspuiten na al die druppels van de afgelopen weken. Ik moest even wennen want in de auto hoorde ik allerlei geluiden van rechts komen die ik al een tijd niet gehoord had. En ik kan weer richting bepalen, wat echt fijn is als je in het bos loopt en een geluid hoort. Goed, het geluid van een fietsbel kon ik nog wel plaatsen, dat komt achter je vandaan. Maar geritsel in de struiken, geen idee. Zolang de hond niet reageerde was het de hond zelf, dat kon ik ook nog beredeneren.

Ik werd er ook moe van. Ik ben niet zo’n geweldige patiënt. Als ik iets mankeer dan is Leiden in last, daar waar anderen hun lot wat makkelijker lijken te accepteren. Die anderen staan dichter bij de natuur denk ik, want ze reageren als een dier. Een dier accepteert z’n lot ook, gewoon omdat het niet anders kan. Lori liep in de vakantie een paar dagen op drie poten, maar haar humeur leek er niet onder te lijden. Goed, dat is er nog altijd eentje meer dan het aantal waar ik op loop, dus misschien overschat ik de ernst van hun situatie. Het leek mij ook meer pijn te doen dan haar.

Nee, dan mijn onlangs overleden schoonmoeder. Die mankeerde pas veel. Mijn auto is er niks bij. En klagen deed ze amper. Bewonderenswaardig. Ik weet ook niet wat dat met mij is. Aan de andere kant, misschien ben ik gewoon een man. Die schijnen zich toch wat meer aan te stellen dan een vrouw. Of willen er in elk geval een kusje op. Dat hun pijn niet onopgemerkt blijft maar wel zichtbaar wordt voor velen. Dan is hij ook beter te dragen.

Ik wilde weg, verdwijnen in stilte. Ik wilde me verstoppen als een roofdier dat het einde voelt. En ik wilde mijn gevoelens niet meer delen hier, omdat ik er niet mee geconfronteerd wilde worden. Maar ik wist al toen ik verdween dat ik terug zou komen, omdat als je op het diepste punt zit, je beslissingen niet goed zijn. Dat je gedachten niet waar zijn. Dat is ervaring, helaas.

Donderdag is de huisarts gekomen, omdat Linda het niet meer vertrouwde. Ik kwam niet meer uit bed, at niet meer, bewoog niet meer, wilde niet meer en kon niet meer. Maar ik wilde niet dat de huisarts kwam. Ik wilde niks.

Zaterdag kreeg ik dit ik in de bus. En ik dacht, “godver, hoe kom ik hier ooit weg?” Misschien wel nooit. Misschien was het wel een belachelijk idee om te stoppen. Misschien heb ik het wel nodig, deze therapie van het schrijven.

Ik had geschreven over hoe ik me voelde, maar het werd zo’n drama dat het me te ver ging om te plaatsen. Ik voel me nog steeds niet goed en nog steeds zoek ik naar dingen die me vreugde geven maar ik kan ze niet verzinnen. Zelfs het vooruitzicht aan dat kneuterige Frankrijk maakt me niet blij. Het land waar ik toch altijd per se heen wilde. Alsof ik altijd tegen mezelf heb gelogen, wat niet zo is, want ik vond het echt leuk.

Ik weet sowieso niet goed hoe ik me altijd vermaakte. Het is in elk geval een midlife crisis. Ik kan hem niet oplossen met een cabrio of motor. Het besef dat je maar één leven hebt en het niet optimaal benut, en tegelijkertijd weten dat dat een gecreëerde illusie is, omdat het niet zo werkt. Het leven is een aaneenschakeling van treurigheid, je moet leren acteren dat het wel meevalt allemaal. En leren lachen op foto’s. Some people call me Maurice.