Barst, Karst!

Ik had nog nooit van René Karst gehoord en toen ik van hem hoorde was het al te laat. Ik kende wel zijn super irritante megaknijter “liever te dik in de kist dan weer een feestje gemist” maar wist niet wie dat zong. Feit is wel dat dit lied ongeveer tegengesteld is aan mijn levensmotto: one more day, one day older and nearer to my lord.

Ik stel me dan voor dat een talentloze zanger een graantje mee wil pikken, een slecht nummer met een domme tekst schrijft en van te voren bedenkt wat z’n IQ-arme publiek graag hoort om mee te kunnen deinen. Eigenlijk meer een slimme marketeer dan een zanger. En dat hij in gedachten al ziet hoe zijn hit over de dorpspleinen schalt en de mensen hun ellende even kunnen vergeten. Nou ja, ellende, niet dat ze ziek, arm of eenzaam zijn, nee, ik bedoel de doordeweekse ellende, dat ze moeten werken en vroeg op moeten. Of dat er geen voetbal op tv is. Dan is het toch fijn als er elk weekend ergens anders een feestje is waar je de handjes de lucht in kunt zwaaien.

Ik hou niet van feesten, dat moge duidelijk zijn. Ik hou wel van muziek, zelfs van vrolijke muziek, en zelfs in sommige gevallen van op volle toeren muziek. Maar het moet wel muziek zijn en niet een Arie Ribbens of Wolter Kroes gehalte hebben. Of Snollebollekes, ook zo’n volksmenner.

Goed, maar René Karst heeft nu wat hij wilde, of althans wat hij verkondigde. Hij ligt te dik in zijn kist en miste geen feestje. Dus waarom zouden we rouwen? Maar nee, nu is hij ineens veel te jong gestorven en hij was zo’n lieve man… Ja daag. In Hongkong zijn honderden mensen levend geroosterd, in Oekraïne zijn miljoenen mensen dagelijks bang, in Nederland krijgen steeds meer jongeren geestelijke problemen, maar alles wat we hier belangrijk vinden is grenzen dicht en dorpsfeesten. Met hersenverpulverende kutmuziek en altijd weer diezelfde aanwezige meute. En omdat er een idiote zanger nu te vroeg en te dik in z’n kist ligt kun je er donder op zeggen dat het nummer hoog in de top 2000 gaat verschijnen. En ja, daar heb ik last van.