En Corps

Ik keek in mijn eentje een film dus hoefde ik geen rekening te houden met of het een goede film was, ja of nee. Het was een Franse film over een balletdanseres, typisch mijn genre.

Ballet is de hoogste danskunst, al ging het deze danseres om het dansen op zich. Ze danste voor haar overleden moeder en om erkenning van haar vader, die het maar druk had met zijn werk als advocaat. Haar lichaam is gespierd en soepel, heel anders dan het mijne, dat is alleen gespierd. Haar bewegingen zijn gracieus en haar gezicht is klassiek. Tijdens een voorstelling breekt ze een enkel en gevreesd wordt dat ze nooit meer kan dansen. Later, tijdens haar revalidatie komt ze in contact met een groep moderne dansers, uiterst vage lui. Maar Elise, zo heet ze, heeft daar geen oordeel over zoals ik en danst met hen mee.

Een vagerd met een neusring probeert haar te versieren met vage bezweringen want mannelijke dansers zitten niet op dansen omdat ze dansen zo leuk vinden. De danseressen denken echter van wel. Gelukkig valt ze niet voor de vagerd, en ook niet voor haar fysiotherapeut met knot die zogenaamd alleen vrienden met haar wil zijn. Elise denkt ook echt dat het zo werkt.

Uiteindelijk gaat ze voor de minst vage uit het groepje -de wet van vraag en aanbod- en hij heeft het geluk met haar naar bed te mogen. Dat hele dansen interesseert hem ineens geen reet meer, want zo zijn ze, die mannelijke dansers. Het lukt haar ook nog haar vader tot tranen toe te roeren met haar dans, al had hij liever gezien dat ze rechten was gaan studeren, want zo zijn vaders. Nou ja, niet helemaal want zijn tranen waren echt. Vaders willen hun dochter graag gelukkig zien, maar niet met een danser met een knot of een neusring.

Nee, deze film had ik weer prima uitgezocht. Onder het mom van hoogste danskunst lekker naar een gespierde, soepele jonge meid kijken. Want zo zijn ze, die mannelijke bloggers.