Tachtigjarige vrede.

Er gaat een vreemde gedachte in mijn hoofd. Hij heeft te maken met bevrijding. De afgelopen weken gebeurden er een aantal belanghebbende dingen, ik las een boek over intergenerationeel trauma, ik leerde iets over non-dualiteit, ik luisterde een podcast over het resetten van het brein, ik keek de film Conclave en ik kreeg EMDR-therapie.

Het boek was een eyeopener, het veranderde mijn kijk op de oorzaken van trauma. Tot een paar weken terug had ik daar geen kijk op, maar ineens lijkt veel op zijn plek te vallen. Causale verbanden tussen oorzaak en gevolg die ik nooit zag, heb ik nu begrepen. Hoe gebeurtenissen in een ver verleden binnen families door kunnen werken naar het heden. De schrijfster liet mij nauwelijks ruimte voor eigen interpretatie, haar uitleg was zonneklaar.

De andere dingen die ik noemde hielden mij ook zeer bezig. Ik keek een filmpje over een filosoof die een onderzoekje deed naar non-dualiteit en daarbij ook behoorlijk vastliep omdat zij gehecht was aan haar eigen gedachten, net als ik dat ben. Omdat zij gelooft dat wij onze gedachten zijn, onze gedachten maken ons tot wie we zijn.

De podcast over een 3-minute reset was interessant en vermakelijk omdat de geïnterviewde therapeut volkomen overtuigd van zichzelf was dat de hersenen gewoon programmeerbaar zijn en hij trauma’s binnen de kortste keren kon oplossen. De man is heel geloofwaardig, alleen geloof ik uiteindelijk niet dat het zo simpel is. Wat hij dan op zijn beurt weer begreep.

De film Conclave was geweldig, en wat een timing om die nu te kijken. Het geloof en met name de Rooms-Katholieke kerk interesseert me vanwege de mystiek en de eeuwenoude tradities. En zo’n conclaaf is bepaald geen goddelijke aangelegenheid, maar een hele menselijke met zaken als macht, twijfel en jaloezie, tenminste, in de film.

Over EMDR had ik het al gehad, dus dat brengt me op de vreemde gedachte. Op een of andere manier werkte het allemaal bevrijdend, alsof het er niet meer is. Vandaag vierden we Bevrijdingsdag, het einde van een collectief trauma dat ons verbindt. Nederland is juist door de oorlog geworden wat het is. Ik geloof dat zonder de oorlog en zijn afloop de afgelopen tachtig jaar minder ‘mooi’ zouden zijn geweest. Net als mijn persoonlijke grieven, stel dat ik ze niet had gehad, wie was ik dan nog? Ik zou hier niet geschreven hebben en ik zou het risico hebben gelopen dat ik met een zelfverzekerde kop in een geacteerde wereld terecht zou zijn gekomen. Dus moeten we onze trauma’s koesteren. Zouden we ze niet hebben, dan waren er geen verhalen te vertellen, en zonder verhalen ben je niemand.