Goeiesmorgens heren

Het begon al toen ik op het randje van te laat zijn de straat wilde uitrijden. Een vrachtwagen blokkeerde de doorgang. Toen ik op kantoor aankwam, te laat voorzover dat kan, stond er een Audi op mijn plek. Voorzover dat kan want ik heb geen eigen plek. Ik zag vanuit mijn auto een onbekende vrouw achter mijn bureau zitten en wist gelijk wie dat was. Een nieuwe collega, assistente van Jan Lul met een directors functie die zichzelf heel wat vindt.

Jan Lul is nooit op kantoor, behalve toen we het nieuwe kantoor kregen om voor zichzelf de beste plek te reserveren. Net als vele andere collega’s trouwens. Er was destijds iets waardoor ik niet op kantoor kon komen dus ik had geen plek. Uiteindelijk besloot ik bij Jan Lul in z’n kantoor te gaan zitten, die dat niet leuk vond omdat hij eenmaal denkt dat hij een eigen kamer nodig heeft. Laatst vertelde hij me dat er een assistente kwam en dat hij die graag op zijn kantoor wilde hebben. Ik zei, prima, maar niet op woensdag. Officieel hebben wij flexplekken, maar dat is theorie.

Het ging een tijdje goed. De enige ergernis was dat als ik op woensdag op kantoor kwam, ik het bureau en de stoel uit de smurfenstand moest halen, maar verder kon ik er zitten. Mijn persoonlijke spullen, (leesbril, rekenmachine, koptelefoon) waren altijd opgeborgen in mijn doos met persoonlijke spullen, terwijl ik die altijd op het bureau liet liggen. Ook mijn dockingstation staat op dat bureau.

De vrouw heeft iets groens aan en heeft zwart krullend haar. Ze lijkt sprekend op juffrouw Jannie. Ze heeft een veel te harde stem en een Slavisch accent en ze schat mij ouder dan dat ik ben. Ik gris mijn muismat bij haar weg (zelf gekocht) en ga aan het bureau van Jan Lul zitten. Niks werkt, zijn toetsenbord mist een uitzetklepje, letters zijn niet leesbaar en het is nog goor ook. De beeldschermen doen het niet en tegen de tijd dat ze het wel doen valt het hoofdscherm om de vier minuten twee seconden uit. Een fantastische start van de dag.

Tussen de middag lopen we naar de supermarkt, door de regen, en serieus waar, juffrouw Jannie roept dat ze straks met natte benen op kantoor zit. Ik schiet in de lach. (Ik heb last van natte benen, m’n moeder had ook altijd last van natte benen, zei de echte Juffrouw Jannie uit Debiteuren, crediteuren.)

Na de lunch hou ik het nog een uurtje vol en dan geef ik er de brui aan. Ik ga naar huis omdat werken op deze manier niet gaat. Juffrouw Jannie voelt zich wel een beetje schuldig, zegt ze, en ik zeg dat dat niet nodig is, dat ik haar baas wel zal vervloeken. Nietsnut.

Op de terugweg verheugde ik me op een rustige, snelle rit, maar nee, het regende en het was net zo druk als in de spits. Wat doen al die niet werkenden op de weg op dit tijdstip, vroeg ik mij af. Waarom rijdt iedereen om drie uur op de snelweg? Ik tuf naar Vaassen, en ook in Vaassen heb ik geen vrij baan. Maar dat is tot daaraan toe, dat getrut van die automobilisten tegenwoordig is werkelijk tenhemelschreiend. Ik weet zeker dat dat vroeger beter ging. Toen zag je dergelijk gedrag alleen op zondag. Een hoed! Er zit een hoed voor me, riepen we dan.