Toen die alom geprezen presentator met die baard een dreun op z’n bakkes kreeg vond ik dat een goede zaak. Ik had wel eens gezien hoe hij zich veilig waande met z’n cameraploeg erbij en zo nietsvermoedende mensen waarmee iemand nog een appeltje te schillen had, provoceerde. Zing jij maar een toontje lager, vond ik.
Nu Chris Rock een klap met de vlakke hand kreeg van Will Smith, vond ik dat anders. Ik ben geen fan van Chris, maar wel van Will, en ondanks dat Will ouderwets voor zijn vrouw opkwam, maakte hij er toch een onwaardige, ordinaire vertoning van. Nu mag je best voor je vrouw opkomen, maar Will had hier beter samen met zijn vrouw de zaal kunnen verlaten, en zo dat hele Oscarfestival moeten afwaarderen. Dat hij er nog geen heeft, ondanks films als Ali, Seven pounds of the pursuit of happiness, zegt ook wel iets, denk ik. Dan had hij ook die gênante speech niet hoeven houden en was hij nu de held geweest, en Chris de schlemiel in plaats van andersom. Ondanks dat ik zijn woede begrijp, moet je je als vijftiger beter kunnen beheersen.
En dat is wereldnieuws?
Ik had er niks van meegekregen.
Excuses blijken aangeboden, no harm has been done.
LikeLike