Ik kwam een vrouw tegen in het bos die ik al bijna veertig jaar ken. Ik ken haar niet heel goed, maar ze woont al die tijd in de wijk waar ik woonde en wederom woon. Soms kwam ik haar tegen bij gezamenlijke kennissen en ook waren we een tijdje lid van dezelfde badmintonclub. Haar zoon heeft de mijne keeperstraining gegeven en zo loop je elkaar af en toe tegen het lijf.
Ik zwaaide naar haar en ze zwaaide terug. Toen ik dichterbij was zei ze dat ze me aan mijn houding al herkende. Ik vroeg of ik soms raar liep, maar nee, dat maakte ik er zelf van. (Ik benader het graag van de negatieve kant, bovendien werd er vroeger altijd gezegd dat ik rechtop moest lopen.) Ze zei juist dat ik zo rechtop liep en dat dat haar opviel, omdat ze het een mooie houding vond. Ik zei haar dat me dat verbaasde omdat ik vroeger vaak te horen kreeg dat ik mijn schouders naar voren had hangen. Ze beaamde dat ik dat vroeger deed. Maar nu liep ik mooi en dat moest ik zo houden. Toevallig drie weken terug was ik ook aan de praat met haar en noemde ik mijn leeftijd. Ze dacht dat ik jonger was. Deze vrouw is scheutig met complimenten. Mocht u een compliment willen, zal ik haar langs sturen.
In elk geval, ze komt me tegen op een moment dat ik de wereld nog lang niet aan kan, maar dit vertelt ze me wel. Ik loop rechtop. Er is kennelijk een last van mijn schouders gevallen in de loop der tijd.
Mack 
een heel mooi verhaal
LikeGeliked door 1 persoon
Uiteindelijk komt alles goed
LikeGeliked door 1 persoon
Zo begint het, en dan trekt de rest ook weer recht.
LikeLike
Misschien wil ze wel gewoon aardig gevonden worden… daar veranderd hoe je loopt verder niks aan
LikeLike