Vroeger, als de dag weer was gedaan, klonk er op de radio om middernacht het Wilhelmus. Het leek de nationale staatsradio wel. Ik had het opgenomen op een bandje. Waarom, dat weet ik niet meer. Ik was 14 jaar. Ik vond het mooi, en ik kon het afspelen wanneer ik wilde.
Toen mijn vader werd geopereerd aan maag/slokdarmkanker in 1984, was ik thuis. Na de operatie zou het weer de goede kant op gaan met hem. De troep in hem zou weggehaald worden en dan zou het klaar zijn. Ik wist hoe laat hij geopereerd zou worden maar niet hoe lang het zou duren. Met mijn magische gedachten bepaalde ik het moment dat ze klaar waren, en hem weer dicht maakten. Ik speelde het Wilhelmus om het lot een handje te helpen. Hij was 100 km verderop, maar nu zou het goede nieuws snel komen.
Ik zat er naast, qua tijdstip en qua afloop. Toen ze hem openmaakten, maakten ze hem ook gelijk weer dicht. Hier was niets meer aan te doen. Op de scan uit 1984 zag het er goed uit, in werkelijkheid zag het er vreselijk uit. Toen mijn vader uit narcose kwam, moet hij het gelijk gemerkt hebben. Hij lag niet aan apparatuur, maar gewoon, aan niks. Dat was het dan. Dat hele kut-Wilhelmus had niks geholpen. Ik heb het nooit meer durven spelen voor geluk. Nu ben ik zo oud dat ik kan glimlachen om mijn vroegere magische gedachten. Maar dat Wilhelmus helpt dus niks. Een andere Willem (van Hanegem) is zelfs van mening dat het ons ongeluk brengt tijdens een wedstrijd. Niet het lied zelf, maar het feit dat voetballers ineens moesten gaan meezingen onder druk van de politiek. Geforceerd en tegennatuurlijk, het hoort niet bij ons. Ik was het natuurlijk met hem eens. Hoe kon ik ook anders.
Mack 
Dat lijkt me vreselijk, dat je vader zo jong en onverwacht moest worden opgegeven.
LikeLike
Dat was ook zo. Ik denk wel eens, als het in deze tijd was gebeurd, hadden ze hem vast nog een paar jaar kunnen geven.
LikeLike