Verdraagzaamheid

Je hebt mensen die hebben hun hond niet in alle situaties onder controle. Ik ben er daar één van. De hond is lief naar mensen, maar niet naar sommige andere honden. Naar de meeste honden wel, maar soms, als je het niet verwacht trekt ze ineens je arm bijna uit de kom, en sleept je woest grommend voort, rugharen overeind, richting andere hond. Als ik mijn evenwicht hersteld heb, ben ik al even woest, hang haar op aan die riem, grijp haar bek en knijp die dicht, dwing haar tot zitten en langzaam en luid protesterend komt ze dan tot bedaren. Ik moet haar echt meer pijn gaan doen, want ze leert het maar niet af.

De kat is haar belletje kwijt en kwam net voor de zoveelste keer met een vogeltje thuis. Ik rende haar achterna, en zij peerde hem, met prooi. Na een paar keer jagen van mij, liet ze haar nog levende prooi los, die ik toen oppakte en op een hoge veilige plek neerzette zodat die hopelijk herstelt, en ik greep de kat. Die verzet zich natuurlijk met klauwen en tanden, en ik pakte haar in haar nekvel. Luid kermend protesteerde ze en draaide zich naar mij en zette weer vier klauwen in mijn arm. Ze zet op één of andere manier niet echt door, want dan zou ik open liggen, en ik hou mezelf maar voor dat ze goed snapt dat ze dan een rotschop krijgt.

Soms erger ik me dood aan onze beesten en kan ik ze wel een knal verkopen. Maar als ik dan op facebook een stukje lees van natuurmonumenten over loslopende honden, en ik zie half hondenhatend Nederland daar los gaan, dan erger ik me nog veel meer. Ik pleit voor meer verdraagzaamheid. Van mens naar hond, van hond naar kat, van kat naar vogel, van mens naar mens, van hond naar hond, maar vooral van mens naar facebook. Soms denk ik dat deze nationale klaagmuur nooit uitgevonden had moeten worden.

Auteur: Mack

Ik ben Mack, uit 1969, dat klinkt vertrouwder dan het noemen van mijn leeftijd. Begonnen in 2004 met web streepje log, dat te succesvol werd en dus overgenomen door snelle jongens die alles kapot maakten. Ik heb in tegenstelling tot velen mijn archieven kunnen redden, maar bijbehorende foto's zijn veelal verdwenen in de diepste krochten van internet en dus weg. Ik woon in Vaassen, aan de oostelijke rand van de Veluwe en schrijf daarover alsof het onontdekte wildernis is. In werkelijkheid is het één grote ergernis van verbodentoegangbordjes en zwervende toeristen. Verder schrijf ik over alles, soms serieus maar meestal niet. Sorry. Toon alle berichten van Mack