Nu was het gisteren de sterfdag van mijn vader, heel lang geleden, en om het toch min of meer onder de aandacht te brengen had ik een nummer van Anne Murray op FaceBook geplaatst. You Needed Me werd op zijn crematie gedraaid. Toen draaiden ze nog echt. Tegenwoordig zoek je het makkelijk op op YouTube en dus zette ik het vanochtend in de auto aan. Het was wel weer even geleden dat ik het nummer hoorde, maar ik ken het te goed om me nog te laten verrassen.
Echter, de andere nummers die YouTube van haar toonde, en die ook op de Elpee stonden destijds, konden dat wel. Ik klikte op ‘I just fall in love again’ en werd ineens meegevoerd naar 1985, ik had nog niet eens een rijbewijs. Het cassettebandje van Anne Murray in de auto, ik zat op de voorstoel naast mijn moeder. Mijn moeder was pas 38 toen ze haar man verloor. Al die nummers op het bandje kon ze aan, behalve ‘You Needed Me’. Ik hoopte altijd dat ze niet zou huilen als het klonk, maar ze deed het altijd wel, en dat deed pijn. Want ik wilde dat ze ermee kon omgaan. Dat heeft ze nooit gekund.
We zijn 31 jaar verder, en het litteken zit dicht. Het is genezen, maar als je erop drukt dan voel je dat er pijn gezeten heeft. Bij mij kon het helen omdat ik een nieuw leven heb, maar mijn moeder heeft nog altijd haar oude en is maar deels betrokken bij mijn nieuwe. Ik durf haar You Needed Me nog altijd niet te laten horen.
Mack 
Dat is allemaal ook veel te vroeg gebeurd, je ouders waren nog niet eens zo ver voorbij het begin van hun volwassen leven. Ik werd pas gebóren toen mijn moeder 38 was…
LikeLike