Drie jaar geleden kreeg ik een mail van een vrouw die mijn blog volgde. Fanmail misschien wel. Ze vertelde dat ze uit Apeldoorn kwam en had bij mij op school gezeten. Ze had ook bij Yukiko op school gezeten. Haar moeder woonde in Vaassen. Maar dat was het allemaal niet. Het ging om mijn logjes over mijn vader. Die schrijf ik wat minder tegenwoordig, dus als onderdeel van het verwerkingsproces heeft het geholpen. Ze wilde weten hoe een kind (ik) zijn vader herinnert jaren nadat die overleden is. Want zelf wist ze al dat ze niet oud ging worden; ze had een zoontje van slechts drie. Het bleef bij een eenmalige mailwisseling en soms een reactie.
En ineens schoot ze me weer te binnen gisteren. Ik weet niet waarom, misschien omdat ik Martin Bril las die over zijn naderende dood schreef, tot die gisterenavond opnieuw stierf omdat ik het boek uit las. Ik zocht haar blog op en las dat ze vorig jaar is overleden. Dat ze rustig was ingeslapen, welke muziek ze had uitgekozen en de letterlijke teksten van de toespraken die werden gehouden. Een link naar de weblog van haar man, met daarop foto’s van hem en hun zoontje. Een lachend zoontje gelukkig. Ik ben bijna een jaar te laat, maar ik heb nog iets onder haar overlijdensbericht geschreven.
En zo sterft er wel eens een blogger. Ik heb het al een paar keer gezien. Hun woorden staan nog steeds online. En zo blijven ze in leven.
Mack 
Een mooi eerbetoon om nu nog even bij haar stil te staan.
Condolerende groet,
LikeLike
Van Vederzwaar? Dat verhaal heeft me altijd erg aangegrepen en toch ben ik haar uit het oog verloren. Wist dus ook niet dat ze is overleden.
LikeLike
Ja, zij.
LikeLike
Ik ben op een gegeven moment gestopt met volgen omdat ik het erg moeilijk vond te lezen… zat zelf ook niet in een al te lekkere tijd. Zo moeilijk voor dat kleine mannetje om zijn moeder te verliezen, maar hij was gelukkig oud genoeg om haar te kunnen herinneren. Dat vind ik dan weer een troostende gedachte voor iemand die niet wist hoe lang hij haar mee kon maken.
LikeLike
Het wordt ook tijd voor een begraafplaats op FB. Vooral die herinneringen aan verjaardagen van FBrs die al jaaaren dood zijn. Mooi verhaal!
LikeLike
Aanvankelijk dacht ik haar niet te kennen, maar met de toevoeging van Yukiko inmiddels wel. Ben er ooit maar een paar keer langsgesurft. Nu ik er weer kwam kreeg ik een melding van WordPress dat deze website verlopen is. Die kan je wegklikken. Waarschijnlijk moet er iemand eens per halfjaar inloggen om hem in de lucht te houden. Bij blogspot hoeft dat nietm daar kan de familie van Frans54 over meepraten.
Een jaar terug, ongeveer een paar weken voor het overlijden van m’n zus, kwam ik er achter dat een buurvrouw van een schoolvriend al 2 jaar overleden was. Die zag ik 2x per jaar op verjaardagen en de laatste jaren niet meer. Ook erg jong en ik schrok er na 2 jaar dus nog van. Zij had geen blog, maar wel een website voor haar bloemenzaakje aan huis en dat is dus nu haar virtuele webmonument geworden,
LikeLike
Houdt wordpress ermee op als je een half jaar niet inlogt?
LikeLike
Die indruk kreeg ik. Ik kreeg de eerste keer een soort melding, maar nu net niet meer. Mogelijk is er niets aan de hand.
LikeLike
Alle cookjens weggegooit en dan krijg ik deze melding: https://ximaar.files.wordpress.com/2016/02/wp-vederzwaar-nl.jpg
Waarschijnlijk was er een vederzwaar.nl domein aan gekoppeld, die inmiddels verlopen is. Ik kan deze melding wegklikken en kom dan op vederzwaarwp.wordpress.com die gratis is. In het beheer is die koppeling weg te halen en dan komt deze melding niet meer.
LikeGeliked door 1 persoon
Ôh, ja, met de naam vederzwaar erbij weet ik welke blogster.. Zo naar voor haar familie.. Ik hoop dat WP een optie heeft om de site te behouden.
Op de WP-weblog van collega Fronz zie ik trouwens geen ‘verlopen’ melding, waarschijnlijk (uiteraard ;-)) heeft Ximaar het bij het juiste eind met de domeinkoppeling.
LikeLike
Heftig. & mooi, inderdaad, dat de woorden er nog zijn. Het leven is een mooi en verschrikkelijk ding.
LikeLike