Bibliotheek

Het kan wel 30 jaar geleden zijn dat ik voet zette in de plaatselijke bibliotheek. Maar ik zou vandaag met mijn jongste naar de bibliotheek gaan. Dat kwam zo: altijd vlak voor het naar bed gaan komt Tammar met problemen op de proppen. Dit tot grote ergernis van mij. Het naar bed gaan is al een werkstuk op zich, en als mijn twee kinderen tegelijk boven zijn wordt het haast onmogelijk. Alle concentratie verdwijnt waardoor het kind zich vergeet uit te kleden. Na aansporing één maakt ze een broeksknoop los, om zich vervolgens weer volledig te storten op de jolijt met haar broer. Aansporing twee leidt alleen maar tot een verontwaardigde dochter die iets zegt in de trant van: “jahaa, mag ik niet eens even mijn rits openmaken,” en zo gaat dat door. Elke keer probeer ik met militaire autoriteit in te grijpen, maar helpen doet het niet echt.

Ze mocht nog even lezen maar ze had alle tijd die ze daarvoor had, gespendeerd op de wc. Dus volgens haar was het wel rechtvaardig als die tijd werd bijgeschreven op haar conto. Ik legde uit dat dat niet ging gebeuren en dat ze nu heel snel moest beginnen in haar boek omdat ze anders helemaal niet meer kon lezen. Zij voelde zich onrechtvaardig behandeld en beet mij toe dat ze geen leuke boeken had op haar boekenplank met 800 boeken. Ik was het een beetje zat en stopte met redeneren en begon met commanderen zonder tegenspraak te dulden. Wanhopig zei ze dat ze nu al voor de derde keer moest gaan huilen door mijn schuld. Ik legde haar uit dat als ze geen boek kon vinden, ze eens wat eerder met dat probleem bij mij moest komen, zodat ik er misschien nog iets aan kon doen, maar niet als ik sta te wachten tot ze in bed ligt, en de keuze nog gemaakt moet worden. En of ze dat kon onthouden? Toen ik even later weer bij haar kwam kijken liet ze me een schrift zien waarin ze had geschreven: “met papa praten.” Zo kon ze onthouden dat ze wat eerder bij me moest komen dan vlak voor het slapen gaan.

Ik haalde haar vanmiddag uit school en ze begon erover. Ik had haar bibliotheekpas bij me en nam haar als verrassing mee naar de bieb. Ik moet 15 geweest zijn toen ik daar voor het laatst kwam. Ik wist niet wat ik kon verwachten. Zouden ze nog boeken hebben, of is dat erg ouderwets? Het viel me reuze mee. Voor een sprong van 30 jaar vooruit leek het nog behoorlijk op hoe ik het de laatste keer had achter gelaten. Al had ik het idee dat de kasten nu wat lager waren waardoor ik er nu overheen kon kijken. Ik moest even vragen hoeveel boeken je nu mocht meenemen, maar dat maakte de juffrouw niet uit. Dat was 30 jaar terug wel anders. Toen mocht je er maximaal drie meenemen. Kreeg je een kaartje met een stempel in je boek met daarop de datum wanneer het boek weer ingeleverd diende te worden. Dat systeem was inmiddels vervangen door een computer. En ik mag wel zeggen, een succesvol automatiseringsproject want ik kon er mee overweg. Dat is bij  McDonald’s wel anders. Daar snap ik niks van de bestelcomputer.

In elk geval, Tammar had vier boeken en twee dvd’s. Ik had het weer helemaal goed gemaakt. Dus ging ze blij naar bed. Niet geheel zonder aansporingen, want dat blijft toch een dingetje, die concentratie. Ze groeit er vast overheen. Ik kan me tenslotte ook uitstekend concentreren zolang ik niet afgeleid word.

Auteur: Mack

Ik ben Mack, uit 1969, dat klinkt vertrouwder dan het noemen van mijn leeftijd. Begonnen in 2004 met web streepje log, dat te succesvol werd en dus overgenomen door snelle jongens die alles kapot maakten. Ik heb in tegenstelling tot velen mijn archieven kunnen redden, maar bijbehorende foto's zijn veelal verdwenen in de diepste krochten van internet en dus weg. Ik woon in Vaassen, aan de oostelijke rand van de Veluwe en schrijf daarover alsof het onontdekte wildernis is. In werkelijkheid is het één grote ergernis van verbodentoegangbordjes en zwervende toeristen. Verder schrijf ik over alles, soms serieus maar meestal niet. Sorry. Toon alle berichten van Mack