Het razendspannende boek dat ik aan het lezen ben gaat over iemand die het verleden probeert te veranderen. Maar het verleden laat zich niet graag veranderen en vecht terug. De hoofdpersoon wordt op allerlei manieren tegengewerkt zodat het verleden niet veranderd kan worden. Iets dergelijks gebeurt ook als je probeert in te grijpen in de natuur. Zoals ik twee weken geleden. Ik heb namelijk een glazen bak met guppen. Voor de vakantie zaten daar acht vissen in die allemaal groot geworden zijn nadat ze bij mij begonnen waren als 3 milimetervis. Door een wonderlijke speling van de natuur bleken het zeven mannetjes en één vrouwtje te zijn. En dat is een verkeerde verhouding omdat mannetjes geneigd zijn op vrouwtjes te jagen. De juiste verhouding is twee vrouwtjes op ieder mannetje. Na de vakantie zaten er ineens vijf nieuwe 3 milimetervisjes in. Ik besloot wat aan de verkeerde verhoudingen te doen en kocht een klein kweekbakje waar de kleintjes in konden, voordat die werden opgegeten door de grote. Twee mannetjes gaf ik weg aan de buurvrouw, omdat die juist vrouwtjes had bijgekocht maar sindsdien waren al haar mannetjes doodgegaan. Ik had er dus nog zes over, één vrouwtje en vijf mannetjes. Daarna kocht ik er vier vrouwtjes bij.
Vanaf dat moment ging het mis. Eerst stierven er twee mannetjes. Ik had toen vijf vrouwtjes en drie mannetjes. Prima verhouding. Toen verdwenen er langzaam vissen. De katten waarschijnlijk. Ik had nog twee mannetjes en drie vrouwtjes. Prima verhouding. Toen ging er nog een vrouwtje dood. Daarnet ging er weer een vrouwtje dood. Nu heb ik nog één vrouwtje en twee mannetjes. (even afgezien van de 3 milimetervisjes waarvan we nog niet weten wat het zijn). Nu is mijn conclusie dat de natuur zich niet graag laat veranderen. Ze vecht terug. Als zij vindt dat er meer mannetjes dan vrouwtjes moeten zijn, dan is dat zo. Dan kun je wel denken dat je in gaat grijpen, maar de natuur is sterker. Ze fluistert zelfs de katten in dat ze moeten helpen de verhoudingen te herstellen.
Dank je, Jolie. 😉