Een van de meest wonderbaarlijke verhalen die ik ooit heb gehoord, zo niet hét meest wonderbaarlijke, was dat van twee Nederlanders die met een 4wd ergens door de woestijn in Afrika of het Midden-Oosten trokken en een lekke band kregen en niet verder konden. De band moest vervangen worden maar de mannen bleken niet de juiste sleutel bij zich te hebben. Na een middag zwoegen met wat ze wel hadden, kwam langzaam het besef dat dit wel eens het einde kon zijn, omdat mensen in de woestijn eenmaal geen schijn van kans hebben zonder voedsel en watervoorraden. Ze gingen rusten in het zand, een paar meter van de auto, zittend op hun billen en op hun handen naar achter steunend. Ze waren ten dode opgeschreven in de onmetelijke zandvlakte en beseften het. Een van de mannen voelde iets in het zand en groef het op. De sleutel die ze nodig hadden, precies in de juiste maat. Het moet haast gelogen zijn, want dit kan niet volgens de kansberekeningen.
Vanavond maakte ik ook zoiets mee. Misschien niet helemaal zo wonderbaarlijk als hierboven, maar toch, ik kijk weer heel anders tegen het leven aan. Ik ben al de hele week niet lekker, en ’s avonds ben ik rillerig. Ik kon mijn pantoffels nergens vinden, maar ik kon ook niet uitgebreid zoeken, daar ben ik net te lamlendig voor. Ik ging achter de pc zitten en wenste dat ik mijn pantoffels had. Precies op dat moment voelden mijn voeten iets zachts. Bleken precies mijn pantoffels te staan op de plek waar ik zat, onder de nieuwe eethoek, en ook nog eens precies op de hoek waar ik had plaatsgenomen. U kunt het afdoen als een ongelofelijk toeval, maar ik spreek gewoon van een wonder.
De plek van de pantoffels was misschien iets logischer dan van die sleutel in het zand? Verder absoluut een wonder!
Zo maak je nog eens wat mee. 😉
Bij een echt wonder wordt er iemand genezen. Kom maar terug als je plotseling niet rillerig meer bent.
Nou, sinds ik mijn pantoffels aan heb, ben ik niet meer rillerig. Dus, hier ben ik dan.
als jij nou eens bij mij komt zoeken naar mijn bruine schoenen, want die ben ik al weken kwijt?
Huh pantoffels!? Jij lijkt wel een bejaarde! Het zijn toch niet van die bruine met een groen ruitmotiefje en met van die platgetrapte hielen?
Laat ik nou altijd gedacht hebben dat jij een modern, dynamisch playboy-type was.
Ik heb verschillende persoonlijkheden R. Waarom weet jij dat als enige niet?
Okay, jij bent dus een soort wolf (dynamisch playboy-type) in schaapskleren (bruin-geruite pantoffels met platgetrapte hiel).
Maar goed dat al die dames hier dit al weten!
Pantoffelheld!
Het is inderdaad heel lang geleden dat ik van een man hoorde dat hij pantoffels bezit.
Maar goed, het is 2013, alles moet kunnen hè.
😉
Wat? Zijn er mannen die het zonder pantoffels moeten stellen? Ah, maar nu begrijp ik het ineens. Die hebben als compensatie sauna’s, masages en beautybehandelingen nodig. I don’t feel the need, baby.
Is een zin met frituur of snelkookpantoffels lollig?
Ben je gestopt met loggen? Zijn het die pantoffels? Trek het je niet aan! Je kunt komende Sinterklaas toch ook eens iets anders vragen, een nieuwe stropdas of zo.
Ja, ik ben gestopt. Vanaf morgen moet ik het land regeren. En nee, het zijn niet mijn pantoffels. Die draag ik nu weer, ik kan niet zonder.
Heb je een writers block?
Nou nee, maar ik ben te moe ’s avonds.
Te moe ’s avonds? Dat kan niet. Je bent toch boekhouder.
Je houdt in principe alleen de economie draaiend, maar in deze crisistijd is dat een zwaardere klus dan tijdens economisch hoogtij waarin alle IT-ers een Golf tdi kregen.