Vandaag was de eerste schooldag voor Hans en Tammar op hun nieuwe school. Linda bracht Tammar naar de klas, ik Hans. Hans is pas zeven en gaat nu naar groep vier. Hij is een grote jongen voor zijn leeftijd, en soms gedraagt hij zich best stoer, maar ik ken hem ook als hij met zijn stevige, bruine lijfje in zijn zwembroek met zijn schepnetje een uur lang geduldig in zijn eentje staat te wachten aan de waterkant tot hij een visje vangt. Hij is nog maar een klein jongetje.
Ik weet nog hoe ik me voelde toen ik een keer midden in het jaar naar een nieuwe school ging, ik was al dertien maar toch was ik blij dat mijn vader me even bij de directeur afzette. En nu stond ik op het schoolplein en zag weer dat voor mij onbekende, dat massale wat me in mijn late middelbareschooltijd altijd angst in boezemde. Liefst maakte ik rechtsomkeert van dat bedreigende gebouw vol met opgeschoten jongens en leraren die mij figuurlijk een lesje zouden leren. Na een week had ik meestal al wat meer praatjes.
Toen ik Hans in de klas zette, was hij stil, terwijl de meeste kinderen, omdat ze elkaar al kenden, honderduit praatten. De juffrouw kwam naar Hans toe en gaf hem een doosje kleurpotloden en een boekje waar hij in kon kleuren. Stilletjes ging hij aan de gang, netjes binnen de lijntjes, en ik vond dat ik maar moest gaan. Ik sprak hem gemaakt vrolijk toe, maar ik voelde een brok en van binnen voelde ik me schuldig dat we hem uit zijn vertrouwde omgeving hadden gehaald en zomaar op een andere school hadden gedaan.
Toen ik ’s avonds thuiskwam vertelde hij enthousiast dat het leuk was geweest. Maar hij was ook zichtbaar moe. Ik bracht hem naar bed en las eerst Pinkeltje op zoek naar Klaas Vaak nog even voor. Hij is nog maar een klein jongetje. Iets in mij zou willen dat onze kinderen gewoon zo klein bleven. Voor het stoeien en de grapjes, voor de knuffels en het troosten.
Mack 
Dat verlangen blijf je je hele leven houden en is daarmee een kostbaar bezit, dat je vooral moet koesteren. Ik heb het tenminste altijd – tot op de dag van vandaag – gedaan.
LikeLike
En waarom moest hij dan naar een nieuwe school? Jullie zijn toch niet verhuisd?
LikeLike
Op zijn oude school werden ineens leraren die er al jaren werkten ontslagen door de nieuwe directeur. Precies degenen die hun mondje roerden. Toen hij aan juffrouw Kim kwam was de maat natuurlijk vol.
LikeLike
Toen hij aan juffrouw Kim kwam!!!!!!!!
LikeLike
O, aha. Maar dat kan Hans zelf weinig schelen lijkt mij.
LikeLike
Dankzij Fien komt deze kwestie thans in een geheel ander licht te staan. Serieus? Kwam hij aan juffrouw Kim? (!!!!!!)
LikeLike
Ja, maar ja, wij geven niks om ons kind, dus wij handelen uit eigen belang. 😉
LikeLike
Als persoon met jeugdtraumas op dit gebied (elke anderhalf jaar naar een nieuwe school, mijn ouders deden dat ook niet uit eigenbelang maar ik zat er mooi mee) ben ik met Hans begaan. Het zal allemaal wel nodig zijn, dat was het met mij toen ook, maar hij moet maar zien dat hij er wat van maakt. Niet dat een keer verkassen zo traumatisch hoeft te zijn, nu ik erover nadenk. Dat is eigenlijk niks. Is goed voor hem, wordt hij sterk van.
LikeLike
Precies, met jou is het ook goedgekomen. En hij heeft er wel een stem in gehad hoor.
LikeLike
Goedzo, dit moet je niet tolereren. Mensen die hun mond roeren de laan uitsturen!! Wat is dat voor dictatuur daar??! Goed dat Hans weg is. Zijn er meer kinderen van die school gehaald?
LikeLike
Gelukkig kwam je mij nog tegen…. toch iets vertrouwdst 🙂
LikeLike
Margo, uiteindelijk wordt de soep niet zo heet gegeten als zij wordt opgediend. Volgens mij zijn er drie weggegaan. Eentje ervan zit nu bij Hans in de klas.
LikeLike
Mellody: 🙂
LikeLike
Goed!?! Hoe kom je erbij, ik heb helemaal geen vrienden en mijn enige uitlaatklep is jouw reactiebox 😮
Maar okee, Hans heeft nog een kans, met zijn ene keer.
LikeLike
Ja, ik ben ook twee keer van school gewisseld op de lagere school. De tweede wissel was wel een heel gelukkige waar ik direct leuk contact kreeg in de klas.
LikeLike
Vreselijk die scholen. Ik ben nooit naar een andere gegaan, maar bleef wel 2x zitten op de middelbare, met als gevolg weer nieuwe klasgenoten, nog een jaar langer fietsen, bah! Mijn moeder was er ook altijd, om me op te halen na weer een keertje blijven zitten, dan fietsten we samen naar huis en monterde ze me weer een beetje op. Ik was zo blij dat ik eindelijk dat diploma had..
LikeLike