Doucier, le 21 juillet 2012
Het is mijn handelsmerk, op vakantie de weg kwijtraken. Ik ben natuurlijk niet echt de weg kwijt zolang ik de zon zie en een horloge heb. Ik weet dan in welke richting ik moet. Als ik niet meer zeker ben of ik nog goed ga, ga ik harder rijden. De passagiers en de volgers denken dan: hee, die rijdt door, die is hier bekend. Het is echter uitstel van executie. Na een kwartier hebben ze het door als ik voor de derde keer door het zelfde dorp rij. Dan volgt de gebruikelijke betweterigheid en het “I told you so.”
Daarna wordt het pas echt lachen want dan geef ik het heft uit handen en word volger. Mijn zwager nam de leiding en voerde ons een berg op, die leidde naar een grot. Hij reed nog net niet de grot in, de verbaasde gids vroeg zich al af wat we daar kwamen doen. Na kort overleg en op de zon oriënterend namen we de oostelijke richting en langzaam kwamen we weer borden tegen met plaatsnamen die ook op de kaart terug te vinden waren. Vlak voor Doucier dreigde mijn zwager, die voorop reed, nog een verkeerde afslag te nemen, maar ik toeterde luid ten teken dat hij rechtdoor moest. De gendarmerie was er net bezig met een verkeerscontrole. Ondanks de claxon mocht ik doorrijden. Nederlanders mogen meestal door van de Gendarmes. Wij zijn namelijk de motor van de Franse economie. 
Mack 
Ben je ook een paar logjes kwijt?
LikeLike
Nee, dat zei Yukiko ook al. Ben je ook malende ofzo?
LikeLike
Malende mag ik zijn, maar dat neemt niet weg dat jij een logje hebt gedelete!
LikeLike