Een “collega” (geen echte) neemt altijd de telefoon op met “lieverd”. Tenminste, als het zijn vrouw is. Ikzelf zeg altijd “hoi” als het Linda is, maar mijn collega’s wilden weten welke koosnaampjes ik gebruik. Ik kan daar kort over zijn, geen. Gewoon Linda. Linda wil mij nog wel eens iets noemen, afhankelijk van haar bui, maar als ze Mack zegt is er meestal iets aan de hand. Gelukkig noemt ze me nooit Mack.
De lieverdzegger is een metroman met een gladde schedel, en een vrij onzeker type dat zijn onzekerheid overschreeuwt. Dat moet hij natuurlijk geheel zelf weten, maar ik deel zijn verhalen altijd maar door twee. En soms wijs ik hem op een onvolkomenheid in zijn relaas, waar hij zich altijd weer uit weet te redden. Hij is ook duidelijk de man in huis. Zijn vrouw is de afhankelijke die allang niet meer in leven zou zijn zonder zijn wijze raad. Hij vertelde vandaag in de pauze -elke dag heeft hij wel iets- dat er tijdens de zwangerschap van zijn vrouw een wespennest in de tuin zat, en dat hij tegen zijn vrouw zei: alles goed en wel, maar jij gaat in de voorkamer slapen in jouw zwangere toestand. Hij redde haar en de ongeborene dus van een eventuele wespensteek. Zijn vrouw gehoorzaamt hem. Als ik het op die manier zou brengen zou Linda juist expres in de achterkamer gaan slapen. Met het raam open en fles ranja op haar nachtkastje.
U leest het waarschijnlijk wel tussen de regels door; ik ben jaloers. Ik wou dat ik mijn vrouw zo afgericht had dat ik dit soort epen over de lunchtafel kon blazen. Maar nee, dat is niet zo. Bij ons zijn we gelijkwaardig, zolang we tenminste geen meningsverschillen hebben.
Als de pauze voorbij is haalt een andere collega altijd koffie. Hij zegt dan: “ik zal ook even koffie voor die kale halen, want die zal wel een droge bek gekregen hebben van al die sterke verhalen.”
Mack 
Want bij meningsverschillen delf jij het onderspit.
LikeLike
De vraag is nu of die vrouw dat nu al dan niet bewust meespeelt.
LikeLike
De vraag is of het echt gebeurd is.
LikeLike
Hij heeft vast niets te vertellen thuis, dat denk ik.
LikeLike
Daarom heb ik een baard tegenwoordig: overwichtperceptie
LikeLike
Vind het één van je leukste logjes.
LikeLike
Wat dat betreft mis ik het werk wel een beetje. Daar had ik een collega op een meter of 40 verderop in de grote tekenzaal. Die zaal was goed geïsoleerd en je hoorde er bijna geen collega’s. Deze man wel en hij wees ook iedereen luid en duidelijk op hun fouten. Het leukste was het tussen de middag. Eerst snel zijn broodtrommel voor 12 uur leegeten, dan zijn vrouw een half uur bellen en dan in de echte pauze (van een half uur) een uurtje klaverjassen. Het mooiste was dus dat halfuurtje bellen. Bij aanvang ook zwaar inzetten (men mocht wel horen dat ie de man in huis was) maar al vrij snel werd ie stiller en zachter en hoorde je de: ‘je hebt gelijk’ en ‘okee zal ik doen’-s steeds vaker. Toevallig ken ik zijn vrouw die een kop groter is, dat verklaarde ook meteen zijn compensatiegedrag op het werk. 🙂
LikeLike
“…Ik wou dat ik mijn vrouw zo afgericht had dat ik dit soort epen over de lunchtafel kon blazen….”
Joh, dat doet Linda wel in jouw plaats 😉
LikeLike
Beste Mack, de eerste die Linda kan africhten moet nog geboren worden.
LikeLike
Kijk!! Wijze woorden van mijn vader waar ik niets meer aan toe te voegen heb….
LikeLike
Misschien dat het Tammar gaat lukken.
LikeLike
Tammar ís mij Laurent, dat wordt een bloedbad (en ik zal dat altijd winnen!!) 😉
LikeLike
Theet50 is jouw vader Linda? 🙂
LikeLike
Yep
LikeLike
1 van de 2….
LikeLike
Ah, daarom vind ik Tammar zo leuk. Het is al net zo’n kreng als d’r moeder.
Maar Mack, hoe zit het dan met al jouw sterke verhalen? Worden die ingefluisterd door Linda?
LikeLike
Yukiko: ik kan vertellen wat ik wil, mij gelooft toch niemand.
LikeLike